Θα βρέξει, λέει, τη Δευτέρα στον Έβρο και μακάρι η βροχή να καταφέρει να σβήσει τη φωτιά. Να σώσει ό,τι απόμεινε από το δάσος, από το σπίτι των αρπακτικών, από τις ζωές των ανθρώπων. Ποιος ξέρει, αν σβήσει η φωτιά, αυτή που καίει δεκαπέντε μέρες τώρα, μπορεί και ο πρωθυπουργός να βρει τον δρόμο για τον Έβρο και να μυρίσει τα καμένα. Άλλωστε ήταν υποψήφιος βουλευτής και στον Έβρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να δείξει πόσο νοιάζεται γι’ αυτόν τον ακριτικό νομό.
Γι' αυτόν τον ακριτικό νομό -και για όλους τους άλλους- το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο. Εκτός κι αν μπορεί να στηθεί επικοινωνιακά ένα γκραν σουξέ. Όπως το «έπος του Έβρου» το 2020, η πολυπαινεμένη νίκη επί του «υβριδικού πολέμου» που εξαπέλυσε ο Ερντογάν με «όπλο» τους πρόσφυγες, στα μονοπάτια των οποίων ανάβουν και σήμερα οι φωτιές, όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζεται ο ηγέτης τού απόλυτα αποτυχημένου επιτελικού κράτους.
Εάν δεν υπάρχει «έπος» να τραγουδηθεί, ο Έβρος κείται μακράν. Όπως κείται μακράν ό,τι άλλο καίγεται και η μυρωδιά του δεν φτάνει στο κέντρο της πρωτεύουσας. Είναι άλλη η αγωνία της κυβέρνησης, των μέσων ενημέρωσης, του κράτους όταν απειλείται π.χ. η Βαρυμπόμπη κι άλλη όταν απειλείται το Σουφλί. Ακόμη κι όταν είναι πανομοιότυπη η ανικανότητα να αντιμετωπιστεί η απειλή.
Τα όρνια υπό διωγμόν
Αυτές τις μέρες μάθαμε πολλά για τα πουλιά στον Έβρο, για τους λάθος λόγους. Κανονικά θα έπρεπε να διαβάζουμε για τους μαυρόγυπες και τους θαλασσαετούς, πριν επισκεφθούμε το δάσος της Δαδιάς, ώστε να ξέρουμε πώς να κινηθούμε ώστε να τους δούμε. Τώρα διαβάζουμε άρθρα και αναλύσεις για τις πιθανότητες που έχουν να επιβιώσουν, μετά από τη φετινή πυρκαγιά, τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Και μαθαίνουμε ότι αν ξεσπιτωθούν οριστικά από τον τόπο που διάλεξαν εδώ και χιλιάδες χρόνια για να ζουν, μπορεί να μη βρουν αλλού να… ριζώσουν.
Διάβαζα προχθές πως στην αρχαιότητα οι αετοί του Έβρου περιόδευαν στο Δέλτα, στον Μέλανα Κόλπο, στην Αίνο, στο Δορίσκο, στο Σέρρειο Τείχος, την κορυφογραμμή του Ισμάρου και στο πιο δυσπρόσιτο μέρος, στην Γκίμπραινα. Ότι οι γύπες του Έβρου ακολουθούσαν πάντοτε τους στρατούς, όταν περνούσαν, ελπίζοντας να βρουν τροφή στα κουφάρια που άφηνε πίσω του ο πόλεμος. Από τότε που υπάρχει πόλεμος. Τα όρνεα του Έβρου φώλιαζαν στους βράχους του Άβαντα και της Κίρκης, στις κορυφές του όρους Σάπκα και της λοφοσειράς της Γκίμπραινας στο δάσος της Δαδιάς.
Σύμφωνα με τους σχολιαστές των κειμένων του Αριστοτέλη, το πιο συνηθισμένο είδος αετού στο Δέλτα ήταν ο θαλασσαετός (αλιαετός ο λευκόουρος, Haliaeetus albicilla). Υπάρχουν και νομίσματα από τον 2ο αιώνα στα οποία απεικονίζεται ο αετός του Δέλτα. Και είναι ορατός ο κίνδυνος μόνο πάνω σ’ αυτά τα αρχαία νομίσματα να μπορούμε να τον βλέπουμε στο μέλλον.
