Η Ευδοκία γεννήθηκε στην Ουκρανία και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη ως ένα κανονικό παιδί. Τελείωσε το σχολείο, έδωσε Πανελλαδικές εξετάσεις και πέρασε στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα.
Στη ζωή της δεν φόρεσε ποτέ αμπέχονο και δεν κρέμασε ποτέ ταγάρι στον ώμο της. Και τα στενά ρούχα που φόρεσε, όπως και τα πολύχρωμα, δεν ήταν φτιαγμένα για κάποια μπριγάδα πολιτικής νεολαίας στη Λατινική Αμερική. Το αντίθετο μάλλον.
Τα περισσότερα ρούχα της ήταν όπως η ίδια: κανονικά.
Μόνο όταν ήταν μικρή δεν φόραγε πάντα τα κανονικά της ρούχα. Δίπλα στα παιδικά της, της άρεσε να φοράει και τα ρούχα της μαμάς της και να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις στο σαλόνι του σπιτιού. Ό,τι κάνουν δηλαδή όλα τα γλυκά κοριτσάκια της προηγούμενης και της επόμενης γενιάς που βιάζονται να μεγαλώσουν και να γίνουν κυρίες. Μικρές στην αρχή και μεγάλες μετά.
Οταν τελείωσε με τις σπουδές της η Ευδοκία και πήρε το πτυχίο της στη Δημοσιογραφία και στις Διεθνείς Σχέσεις, αναζήτησε την επαγγελματική της τύχη στη μητρόπολη Αθήνα και έκανε ό,τι πολλά παιδιά από αυτή τη γενιά κάνουν. Διεκδίκησε την ορατότητά της σε μια κοινωνία που αποκλείει με ευκολία τις γυναίκες και τους κανονικούς ανθρώπους από κανονικές οικογένειες.
Χρησιμοποίησε τα κοινωνικά δίκτυα, βγήκε στην τηλεόραση με έναν τρόπο που οι επαναστατημένοι νέοι τον λένε mainstream και συμβιβασμένο, οι κουλτουριάρηδες όχι και τόσο ποιοτικό και που οι διαφημιστές τον χαρακτηρίζουν ως ευκαιρία για πωλήσεις στο πνεύμα της εποχής.
Η Ευδοκία, που γεννήθηκε στην Ουκρανία και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, ξαναγεννήθηκε στις 28 Φλεβάρη στα Τέμπη. Επιβίωσε του δυστυχήματος που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους δραπετεύοντας από το τρίτο βαγόνι της φλεγόμενης αμαξοστοιχίας που κινούνταν στην αντίθετη τροχιά, χωρίς συστήματα επικοινωνίας και ασφάλειας, γεμάτη κυρίως φοιτητές και νέους. Και αυτή της η ιστορία έπαιξε στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έπειτα από την ιστορία της, έπαιξαν και άλλες ιστορίες που αφορούσαν πορίσματα, ευθύνες, παραιτήσεις και άπλετο φως στα αίτια της τραγωδίας. Άπλετο σε βαθμό τύφλωσης. Όπως συμβαίνει και στις εκλείψεις.
Ετσι η Ευδοκία, διεκδικώντας ορατότητα και δικαιοσύνη για εκείνη και για τους 57, προσπάθησε να σταθεί μπροστά στον πρωθυπουργό, αλλά δύο σωματοφύλακες -όπως καταγγέλλει- την πήραν σηκωτή.
Φαίνεται το φως της Ευδοκίας ήταν πολύ πιο δυνατό από τα κεράκια των Τεμπών ή τους προβολείς της προεκλογικής εκδήλωσης ενός πρωθυπουργού.
