Του
Μπάμπη Χριστακόπουλου
Παραθαλάσσια βρισκόμενος, αποφάσισα να σας γράψω τι έμαθα από την διά ζώσης παρατήρηση ενός γλάρου, στην οποία επιδίδομαι κάποιες ημέρες τώρα.
Ο γλάρος είναι ένα αρπακτικό πουλί και φημίζεται για την ικανότητά του να ξεγελάει για την αξία του, κυρίως λόγω της κουτοπονηριάς του.
Η εξωτερική του εμφάνιση χαρακτηρίζεται από τα γουρλωτά του μάτια και τον λαιμό του.
Παρότι αρπακτικό πουλί, δεν φημίζεται για την κυνηγετική του δεινότητα. Αντίθετα, όλη του τη ζωή ζει παρασιτικά, αφού στα πρώτα του χρόνια τον τρέφουν οι γονείς του, ενώ ως ενήλικος αποσπά την τροφή του με τεχνάσματα ή τρώει τα αποφάγια των πλοίων.
Κοινώς, είναι λιγάκι κηφήνας.
Συχνά πετάει ανέμελος πίσω από τα πλοία και με περίτεχνες κινήσεις αποσπά τροφή από τους ταξιδιώτες. Γενικά είναι συνδεδεμένος με το εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Άλλοτε πάλι, κλέβει τροφή από τους θηρευτές της θάλασσας την ώρα της μάχης, αφού πρώτα παρακολουθεί να κοπάδια των ψαριών και γνωρίζει τα σημεία επίθεσης.
Οπότε, εκτός από κηφήνας, είναι και απατεώνας.
Για να αντιμετωπίσει την πρόκληση της απόστασης αφού δεν πετάει μακριά, η φύση τού έχει χαρίσει την ικανότητα της πλευστότητας ώστε να μην βουλιάζει μεσοπέλαγα. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες των γλάρων που επιπλέουν ακόμα και στις φουσκοθαλασσιές. Δηλαδή δεν βουλιάζει, όπως ο φελλός.
Το κρέας του είναι αλμυρό, σκληρό και μυρίζει άσχημα. Αυτό τον εξαιρεί από την τροφική αλυσίδα, οπότε κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Δηλαδή, δεν τρώγεται με τίποτα.
Το «μη φας, έχουμε γλάρο» είναι σαρκαστικό και σημαίνει ότι θα πεινάσουμε.
Συνήθως τον συναντάμε σε παραλίες, λιμάνια ή σε ξέρες να στέκεται καμαρωτός και γεμάτος σιγουριά για να κρύψει την κενότητά του.
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί ότι έχει μετακινηθεί προς το κέντρο των πόλεων. Υπάρχουν αναφορές ακόμα και για το κέντρο της Αθήνας. Επιστήμονες ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται στην κλιματική κρίση, αν και το πιθανότερο είναι ότι απλά εκεί βρίσκει ευκολότερα να μασουλήσει.
Η ιστορία του γλάρου Ιωνάθαν, που πέταγε γιατί ήταν φιλόδοξος και του άρεσε η πτήση, είναι συμβολική και προϊόν μυθοπλασίας, διότι στην πραγματικότητα ο γλάρος πετάει με μόνο στόχο την τροφή.
Ένας άλλος γνωστός γλάρος είναι αυτός του Τσέχοφ. Δεν είναι γνωστό γιατί ο Τσέχοφ ονόμασε έτσι το έργο του, παρά μόνο το παράπονό του για τον Στανισλάφσκι επειδή το απέδωσε ως δράμα ενώ εκείνος το είχε γράψει για κωμωδία.
Ένας εκ των δύο είχε χιούμορ.
Άλλα για τον γλάρο δεν γνωρίζω, αλλά θα συνεχίσω να παρατηρώ.
