Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι αποκαλούμενοι «Θεματοφύλακες του Συντάγματος», αρχικά δημιουργώντας την αίσθηση ότι πρόκειται κυρίως για γραφικούς και ελαφρώς διαταραγμένους μασκαράδες, η αστυνομία έχει συλλάβει, προσαγάγει ή απλά ταυτοποιήσει λίγες δεκάδες ανθρώπους που φέρονται ως -και δεν αρνούνται ότι είναι- μέλη της. Ακόμα και χωρίς να διαθέτει κανείς τον μηχανισμό της αστυνομίας -που έχει αποδειχθεί, αν μη τι άλλο, αρκετά δραστήριος, τουλάχιστον όταν πρόκειται για άλλους πολιτικούς χώρους-, η πολιτική καταγωγή τους είναι εύκολο να χαρτογραφηθεί. Ένα μέρος από αυτούς προέρχεται απευθείας από τη Χρυσή Αυγή. Η οποία, ας σημειωθεί, στη βόρεια Ελλάδα -όπου δραστηριοποιούνται κυρίως οι «Θεματοφύλακες»- δεν υπέστη την οργανωτική αποσάθρωση που υπέστη στην Αθήνα και τον Νότο, γιατί τα τάγματα εφόδου της Θεσσαλονίκης ουδέποτε δικάστηκαν.
Ένα δεύτερο τμήμα προέρχεται από τη σέχτα «Ελλήνων Συνέλευσις» που είχε ως μέντορα και αρχηγό τον καταδικασμένο για υπεξαίρεση Αρτέμη Σώρρα. Από εκεί προέρχεται και ο δικηγόρος τους. Και τέλος, ένα τρίτο κομμάτι μοιάζει να ήταν οργανωτικά ανένταχτο κατά τα προηγούμενα χρόνια, πλην όμως ενεργό στις διάφορες τοπικές πρωτοβουλίες που δημιουργήθηκαν ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, με ημι-ακτιβιστική δράση κατά το 2018.
Το δις εξαμαρτείν
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι, όπως σε όλον τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, το διαρκές κίνημα ενάντια σε κάθε μέτρο προστασίας από την Covid (το οποίο ξεκινά από την άρνηση ύπαρξης του ιού και αφού περάσει από την άρνηση των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης και της μάσκας καταλήγει στις αντιεμβολιαστικές θέσεις) έδωσε την ευκαιρία στην Ακροδεξιά, που παρέμενε ζαλισμένη και αμήχανη στη γωνία της μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, να ξαναβρεθεί στον δρόμο και κυρίως να ξαναβρεί ένα πεδίο για να εκφέρει δημόσιο λόγο. Ωστόσο, για πολλούς μήνες, οι δεκάδες ή εκατοντάδες ακροδεξιοί που πρωταγωνιστούσαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα αντιμετωπίστηκαν με την ίδια αφέλεια των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας. Μέχρι η γκανγκστερικού τύπου απαγωγή του διευθυντή του Γυμνασίου του Αιγινίου στην Πιερία να ζωντανέψει τον εφιάλτη της μιλιταριστικής φασιστικής βίας, η αίσθηση ήταν ότι η ακροδεξιά παρέμβαση περιοριζόταν στην γκροτέσκα εικόνα της κυρίας που χοροπηδούσε πάνω σε ένα σωρό από μάσκες στην Αθήνα ή του κυρίου που φώναζε “δεν είναι όλα κρούσματα” στα Γρεβενά.
Μια ματιά στην ιδρυτική διακήρυξη των «Θεματοφυλάκων του Συντάγματος» δείχνει ότι αυτοί που τους συνέλαβαν και τους δημιούργησαν εμπνεύστηκαν από δύο παραδείγματα. Τη στρατιωτική δομή της Χρυσής Αυγής αφενός και τον μυστικισμό των ακροδεξιών παραστρατιωτικών ομάδων στις ΗΠΑ -ιδιαίτερα στον Νότο- αφετέρου. Το δεύτερο κομμάτι δεν πρέπει να υποτιμάται, δεδομένου ότι τα τελευταία λίγα χρόνια έχει παρατηρηθεί μια έντονη εισαγωγή τού λόγου και των συμβόλων της αμερικανικής Alt-Right, που μέχρι πρόσφατα ήταν εξαιρετικά περιθωριακά στην Ελλάδα, αφορώντας κυρίως μικρές παραεκκλησιαστικές σέχτες. Η ανάπτυξη αυτού του λόγου συνδυάστηκε επίσης και με την εμφανή ύπαρξη κάποιων κεφαλαίων αγνώστου καταγωγής, τα οποία επιτρέπουν να γίνονται καμπάνιες για ζητήματα που έως τώρα δεν απασχολούσαν ιδιαίτερα την ελληνική Ακροδεξιά (λ.χ., ενάντια στις εκτρώσεις, παραδοσιακή εμμονή της αμερικανικής Δεξιάς).
Αργά αντανακλαστικά
Τα αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης υπήρξαν όχι ακριβώς άμεσα και αυτά της αστυνομίας κατά τα ειωθότα εξαιρετικά αργά - όταν έχουμε να κάνουμε με ακροδεξιούς. Λίγες μέρες μετά την απαγωγή του εκπαιδευτικού στην Πιερία και την «παράδοσή» του στην αστυνομία, άρα και τις συλλήψεις των πρώτων οκτώ μελών των «Θεματοφυλάκων», η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ζήτησε να εξεταστεί το ενδεχόμενο ύπαρξης εγκληματικής οργάνωσης πίσω από τη δράση των «Θεματοφυλάκων». Κι όμως, μία εβδομάδα αργότερα, οκτώ άτομα, τα οποία βρέθηκαν να δρουν οργανωμένα και με διακριτικά έξω από τη Θεσσαλονίκη, αφέθηκαν ελεύθερα, παρά την παραβίαση εκ μέρους τους αρκετών διατάξεων του Ποινικού Κώδικα.
Είναι πολιτικά προφανές ότι η διάλυση του ναζιστικού εγκληματικού μηχανισμού της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα -όπου, για την ώρα, δρουν μόνο πολύ μικρές ναζιστικές εγκληματικές ομάδες- άνοιξε μάλλον παρά έκλεισε τον δρόμο σε ομαδοποιήσεις της Ακροδεξιάς στη βόρεια Ελλάδα, όπου οι κινήσεις που δημιουργήθηκαν κατά τα μακεδονικά συλλαλητήρια και τα ορφανά μέλη της Χρυσής Αυγής οργανώνονται σε μιλιταριστικές ομάδες της Εναλλακτικής Δεξιάς. Για τη δικαστική εξουσία, τις αρχές και την αστυνομία γεννάται το ερώτημα αν θα επιδείξουν την ίδια αδράνεια που επέδειξαν το 2010 στην Αθήνα. Το ίδιο όμως ερώτημα τίθεται και στην ελληνική κοινωνία.
