Στη Χάγη επικεντρώνεται το ενδιαφέρον του πλανήτη, εκεί όπου πραγματοποιείται η Σύνοδος Κορυφής του NATO, στη σκιά των πολέμων σε Ευρώπη και Ασία. Εκεί βρίσκεται και ο Κ. Μητσοτάκης, κάπου στο... κάδρο, που έχει στο επίκεντρο τον απόλυτο ρυθμιστή των ισορροπιών στον κόσμο Ντόναλντ Τραμπ, και πολύ πιο πίσω από τον γείτονά μας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Άλλωστε τον Τούρκο Πρόεδρο έσπευσε να συναντήσει ο POTUS σχεδόν από το Air Force Οne, φτάνοντας στην Ολλανδία, πριν δει τον Στάρμερ, τον Μερτς, τον Μακρόν και, βέβαια, τον Ζελένσκι.
Ο Ερντογάν θα καθόταν στο «τραπέζι των μεγάλων», ούτως ή άλλως. Ένας λόγος παραπάνω τώρα, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην Μέση Ανατολή και του ρόλου που διαδραματίζει η Τουρκία στις εξελίξεις.
Και η Ελλάδα, και ο Έλληνας πρωθυπουργός; Σε ρόλο κομπάρσου! Κι ας αποδείξαμε με κάθε τρόπο πόσο δεδομένοι, πόσο πρόθυμοι είμαστε ως σύμμαχοι. Κι ας επικαλούμαστε, όπως θα κάνει σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης, τη συνέπειά μας στο να πληρώνουμε με το παραπάνω τις αμυντικές υποχρεώσεις μας προς την μεγάλη Συμμαχία. Κι ας χαλάσαμε σχέσεις αιώνων, κι ας στραπατσάραμε το διαχρονικό προφίλ του έντιμου μεσολαβητή για να είμαστε στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας»...
Κι αν χάνεται το παιχνίδι μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων στην διελκυστίνδα με την Τουρκία, πάει καλά. Το θέμα είναι να μην χαθεί στην ουσία, στο Αιγαίο και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο, έτσι όπως μίκρυναν πια αποστάσεις και κυριαρχικά δικαιώματα. Γιατί το παιχνίδι στη Λιβύη, το οποίο αποφασίσαμε ετεροχρονισμένα να παίξουμε, με την εμπλοκή και του πολεμικού στόλου μας, κρύβει παγίδες. Παγίδες, στις οποίες αν πέσεις μέσα, ιδίως σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, δύσκολα θα βγεις έξω αλώβητος.
