Χθες στη Βουλή ο Κ. Μητσοτάκης αισθάνθηκε την ανάγκη να επανέλθει στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου, το οποίο υποστήριξε στο Ευρωκοινοβούλιο κραδαίνοντας τα πρωτοσέλιδα της ΑΥΓΗΣ και της Δημοκρατίας. Και επανέλαβε ότι στην Ελλάδα ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, χωρίς κανέναν περιορισμό. Άρα, κάτι δεν μέτρησαν καλά οι Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα σε σχέση με το Τσαντ και την Μποτσουάνα.
Μία πρώτη παρατήρηση: στην Ελλάδα δεν είναι ελεύθερος ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει. Γιατί υπάρχει ένα σύστημα που επιβάλλει οι ειδήσεις που δεν συμφέρουν την κυβέρνηση να αποκρύπτονται συστηματικά. Προφανώς δεν πρόκειται γα λογοκρισία τύπου χούντας.
Πρόκειται για ένα σύστημα ευθυγράμμισης επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας δημοσιογράφος, αν θέλει να συνεχίσει να έχει δουλειά. Η ντροπιαστική διαχείριση από τα ΜΜΕ της απόφασης του Δικαστικού Συμβουλίου είναι το πιο πρόσφατο ανάμεσα σε χιλιάδες παραδείγματα.
Μία δεύτερη και πιο σημαντική παρατήρηση: ο Βαξεβάνης και η Γιάννα Παπαδάκου βρέθηκαν κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση χωρίς να έχουν γράψει οτιδήποτε ψευδές. Και σε αυτή την κατάσταση τους οδήγησε με στημένο κατηγορητήριο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία Μητσοτάκη μέσω της απίθανης Προανακριτικής. Επομένως, στην Ελλάδα είναι ελεύθερος ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει, αρκεί να μην κάνει αποκαλύψεις που ενοχλούν.
Εξού και η Ελλάδα βρέθηκε στην ελευθερία του Τύπου κάτω από την Μποτσουάνα. Αφήστε λοιπόν, κ. Μητσοτάκη.
