Οι απειλές και οι προετοιμασίες της Τουρκίας για διεύρυνση της στρατιωτικής περιπέτειάς της στη Συρία κλιμακώθηκαν τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου παράλληλα με το νέο επεισόδιο του αμερικανορωσικού ανταγωνισμού για τις ζώνες επιρροής πάνω στις στάχτες του εξάχρονου αιματηρού εμφυλίου. Οι τουρκικές πολεμικές προετοιμασίες επισκιάσθηκαν προσωρινά από τον αμερικανικό ισχυρισμό για την «προετοιμασία νέας χημικής επίθεσης» του καθεστώτος Άσαντ κατά των αντιπάλων του.
Η αμερικανική καταγγελία μαζί με τις απειλές για προληπτικό στρατιωτικό χτύπημα κατά της Δαμασκού (που προκάλεσε ρωσική προειδοποίηση για αναλογική απάντηση), δεν συνοδεύθηκαν από την παρουσίαση στοιχείων που να ενοχοποιούν το συριακό καθεστώς. Αντίθετα, είναι πολλά τα στοιχεία επί του εδάφους για τις διαθέσεις της Άγκυρας, συνοδεύονται μάλιστα από υψηλή ρητορική Τούρκων αξιωματούχων για τη δημιουργία ενός νέου μετώπου στη βόρεια Συρία κατά της «τρομοκρατίας». Στην πραγματικότητα η Τουρκία δεν έπαψε στιγμή από την έναρξη της συριακής κρίσης να αναζητεί τρόπους για να βγάλει από το πλευρό της το κουρδικό αγκάθι που διαρκώς μεγαλώνει.
Μια από τις λιγοστές σταθερές στην κινούμενη άμμο της συριακής κρίσης είναι ο δικαιολογημένος τρόμος της Άγκυρας απέναντι στην προοπτική δημιουργίας κουρδικού κράτους στα νότια σύνορά της. Για τον λόγο αυτόν πέρυσι τέτοια εποχή η Τουρκία είχε ήδη θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο εισβολής στο συριακό έδαφος, προκειμένου να διεμβολίσει τις κουρδικές φιλοδοξίες και κυρίως την εδαφική συνέχεια των περιοχών που θα ελέγχονταν από τους Κούρδους μετά τη διαφαινόμενη από τότε συντριβή του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους. Σε πρώτη φάση έπρεπε να παρεμβληθεί η Τουρκία ανάμεσα στα κουρδικά καντόνια του Κομπάνι και του Αφρίν. Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες συντόνισαν τη μεταφορά δύο έως τριών χιλιάδων ανταρτών και μισθοφόρων από τη συριακή επαρχία Ιντλίμπ μέσω ανταρτοκρατούμενων περιοχών αλλά και του τουρκικού εδάφους, στον στρατηγικής σημασίας θύλακο του Αζάζ, βόρεια του Χαλεπιού που δεν είχε πέσει ακόμα ολόκληρο στα χέρια του καθεστώτος Άσαντ και των συμμάχων του.
Η επιχείρηση εισβολής με την κωδική ονομασία «Ασπίδα του Ευφράτη» είχε την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (συμμάχων τότε στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας») και ξεκίνησε μέσα στο καλοκαίρι. Παρ΄ ολίγο όμως να εξελιχθεί σε στρατιωτικό φιάσκο, γιατί οι «αντάρτες» και ο τουρκικός στρατός που εισέβαλαν στο ύψος της πόλης Τζαραμπλούς χρειάστηκαν αρκετούς μήνες, μέχρι τις αρχές του 2017, για να φτάσουν στην πόλη Αλ Μπαμπ και να την καταλάβουν τελικά, πριν πέσει στα χέρια των Κούρδων, που συνέκλιναν εκεί από δύο κατευθύνσεις, από τα ανατολικά και από τα δυτικά. Εν τω μεταξύ, το Χαλέπι είχε πέσει στα χέρια του Άσαντ με αποτέλεσμα να διευρυνθεί ο διάδρομος που συνδέει τις δυνάμεις του συριακού καθεστώτος με το καντόνι του Αφρίν, όπου αναπτύχθηκε στη συνέχεια «μικρή» ρωσική δύναμη, υψηλής συμβολικής σημασίας.
Επιπλέον, υπέστη πλήγμα το γόητρο του τουρκικού στρατού και του ίδιου του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν καθώς η «Ασπίδα του Ευφράτη» αποδείχθηκε πολύ μικρή για τους υποστηριζόμενους από τις ΗΠΑ Κούρδους πολιτοφύλακες των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG) και του Κόμματος της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), του βασικού πολιτικού φορέα των Κούρδων της Συρίας. Οι Κούρδοι παραμένουν σε εδάφη δυτικά του Ευφράτη (ελέγχουν την πόλη Μανμπίζ που εποφθαλμιούσαν οι Τούρκοι) ενώ έπεσαν στο κενό οι λεονταρισμοί της Άγκυρας περί κατάληψης από τον τουρκικό στρατό της Ράκα, της «πρωτεύουσας» των τζιχαντιστών, καθώς και οι προειδοποιήσεις-απειλές προς την Ουάσιγκτον να μην εξοπλίσει τους «τρομοκράτες». Αντίθετα, οι Κούρδοι έγιναν και παραμένουν βασικός σύμμαχος των Αμερικανών για την κατάληψη της πόλης, που θεωρείται πλέον ζήτημα ημερών.
Το άλλο πρώην προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους, η Μοσούλη, ανακαταλήφθηκε την περασμένη εβδομάδα από τον ιρακινό στρατό ενώ οι Κούρδοι του βορείου Ιράκ προετοιμάζονται για δημοψήφισμα ανεξαρτησίας το προσεχές φθινόπωρο. Πρόκειται για μια εφιαλτική προοπτική για την Άγκυρα, παρά τη λυκοφιλία με τη σημερινή ηγεσία στο Ερμπίλ, πρωτεύουσα του ημιαυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν, που ολοένα απομακρύνεται από την κυβέρνηση της Βαγδάτης, παίρνοντας μαζί της πετρέλαιο και αγωγούς. Σημειώνεται ότι η Τουρκία έμεινε έξω από τη μάχη της Μοσούλης, παρά τους αντίστοιχους λεονταρισμούς του κυρίου Ερντογάν και του επιτελείου του, εξακολουθεί όμως να παζαρεύει σκληρά και να επιχειρεί ταυτόχρονα τη δημιουργία τετελεσμένων στο Ιράκ και στη Συρία.
Έχοντας μπαλώσει προσωρινά το μέτωπο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, η νατοϊκή Τουρκία διεκδικεί τώρα μεγαλύτερο μερίδιο στη Συρία, προκαλώντας παράλληλα εκνευρισμό -αν όχι οργή- στην Ουάσιγκτον για το πάρε-δώσε της με τη Μόσχα αλλά και με την Τεχεράνη. Και ετοιμάζεται πλέον να χτυπήσει το καντόνι του Αφρίν, μεταφέροντας στρατιωτικές ενισχύσεις κοντά στη μεθόριο αλλά και μέσα στην κατεχόμενη βόρεια Συρία.
Από στρατιωτικής πλευράς, το Αφρίν βρίσκεται σε απελπιστική θέση. Αρκεί μόνο μια ματιά στον χάρτη για να διαπιστωθεί ότι είναι σχεδόν περικλωμένο από τον τουρκικό στρατό. Σύμφωνα με τον τουρκικό Τύπο, έχουν ήδη πάρει θέσεις μάχης στοιχεία πυροβολικού με βεληνεκές 400 χιλιομέτρων. Πρόκειται άραγε για ακόμη έναν εκβιασμό της Άγκυρας; Μήπως είναι αποφασισμένη να τελειώσει με το Αφρίν (δηλαδή, να το καταλάβει ολόκληρο ή ένα μέρος του) και να διευρύνει την τουρκική ζώνη κατοχής, πριν ακόμα αυτή μετατραπεί στα χαρτιά σε «ζώνη ασφαλείας»; Ποια θα είναι η αντίδραση της Μόσχας, της Ουάσιγκτον αλλά και των Κούρδων που ζουν στις άλλες περιοχές; Μήπως έχει προδιαγραφεί η "θυσία" του Αφρίν, που είχε πριν από τον πόλεμο σχεδόν 200.000 κατοίκους;
Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν μάλλον επείγεται, παρά μπλοφάρει.
