Αυτήν την εβδομάδα, το δημοσιογραφικό κυνήγι ενός διαβόητου κατά συρροή δολοφόνου, ένα αμοραλιστικό δράμα για την εμμονή με τη διασημότητα και ένα μαραθώνιο ντοκιμαντέρ για τους Beatles.
O Στραγγαλιστής της Βοστώνης
Διαθέσιμο από: Disney+
Η έρευνα δύο δημοσιογράφων της εφημερίδας Boston Record στη δεκαετία του ’60 ακολουθεί τα ίχνη του διαβόητου κατά συρροή δολοφόνου. Το θρίλερ του Ματ Ράσκιν ισορροπεί ανάμεσα στο σασπένς ταινιών δημοσιογραφικών αποκαλύψεων, στην παράδοση του «Spotlight» (2015) και του περσινού «She said», αλλά και στη σκοτεινή σπουδή χαρακτήρων που είχε φιλοτεχνήσει ο μάστορας της μυθολογίας των serial killer Ντέιβιντ Φίντσερ, ιδίως με το αριστουργηματικό «Zodiac» (2007).
Η ταινία θα μπορούσε να χαραμίσει χρόνο στην αναπαράσταση εγκλημάτων, αλλά αφήνει εκτός κάδρου τη βαρβαρότητα, τη στιγμή ακριβώς που αρχίζουμε να την αντιλαμβανόμαστε. Ο σκηνοθέτης στρέφει το ενδιαφέρον του στα πρακτικά των δημοσιογραφικών ερευνών και στην ψυχική οδύνη που βιώνουν οι δύο ηρωίδες που θα ενώσουν το παζλ, καθώς και στην πίεση που τους ασκεί ο ανδροκρατούμενος κόσμος, που έβλεπε τη γυναίκα μόνο στην κοσμική στήλη. Παρά το φεμινιστικό υπόβαθρο και τις έξοχες ερμηνείες της Κίρα Νάιτλι και της Κάρι Κουν, η ταινία είναι μάλλον προβλέψιμη, καθώς τα στοιχεία του μυστηρίου αποκαλύπτονται κάπως αβίαστα. Αν και δεν φτάνει ποτέ στο επίπεδο της υποβλητικότητας που αρμόζει στο θέμα, η προσέγγιση είναι αισθητικά κομψή, τα γεωμετρικά, υποφωτισμένα κάδρα είναι επιτυχώς βουτηγμένα στο σταχτί και στο πράσινο, και η αξιοποίηση των ιστορικών λεπτομερειών λειτουργεί. Αν υστερεί σε κάτι η ταινία είναι πως δεν υιοθετεί κάποια αντιπαλότητα φιλοσοφική πάνω στο αέναο κυνήγι του «κακού». Ωστόσο πετυχαίνει να αποτυπώσει την αδυναμία του ατόμου απέναντι σε μια αστική συνωμοσία κράτους και αστυνομίας, και αναδεικνύει τα διλλήματα που πηγάζουν από τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Ο σκηνοθέτης έχει μελετήσει το αστυνομικό νουάρ και πλευρίζει το θέμα του με οικονομία. Όμως οι ιδέες του είναι χαμηλοτάβανες και οι σκηνές γίνονται υποβλητικές μόνο όταν δανείζονται από το «Zodiac». Ας ελπίσουμε η παντελώς ανεκμετάλλευτη από το Χόλιγουντ Κάρι Κουν να βρει σύντομα τον πρωταγωνιστικό ρόλο που της αξίζει.
The Beatles: Get back
Διαθέσιμο από: Disney+
Ο σκηνοθέτης του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» μοντάρει το τεράστιο αρχειακό υλικό από την περίοδο που οι Beatles ηχογραφούσαν το «Let it be» και το αποτέλεσμα είναι ένα οκτάωρο ντοκουμέντο. Οι τέσσερις χαρισματικοί μουσικοί κλείνονται στο στούντιο, σε μια χρονική στιγμή που μπορεί μεν να γνωρίζουν την εμπορική τους απήχηση, αλλά ακόμη δεν έχουν απόλυτη συναίσθηση του μύθου τους. Δηλαδή, δεν αντιλαμβάνονται ότι τα χειρόγραφα που βρίσκονται στο πάτωμα θα πωλούνται ύστερα από δεκαετίες σε πλειστηριασμούς. Πριν καν κλείσουν τα 30 βρίσκονται σε τέλμα, έχοντας σοβαρές αμφιβολίες για το κοινό μέλλον τους. Εκείνο τον δύσκολο Ιανουάριο του 1969 οι Beatles πασχίζουν να βρουν αξιόλογες μελωδίες. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ηχογραφήσεις των σπουδαιότερων δίσκων ήταν ατέλειωτες και βαρετές, γεμάτες τεταμένα νεύρα και αδιέξοδες ιδέες. Το μοντάζ του Πίτερ Τζάκσον μας κρατά μέσα στο μικρό δωμάτιο μαζί τους, κάνοντάς μας να β(α)ρεθούμε δίπλα τους. Αντί για ένα rockumentary με τα διάσημα στιγμιότυπα των Beatles (όπως ήταν το «Eight days a week» του Ρον Χάουαρντ), ο Τζάκσον μας δείχνει τέσσερις μουσικούς τη στιγμή που δεν έχουν σαφή προσανατολισμό και ψάχνουν για έναν δημιουργικό μπούσουλα να αγκιστρωθούν.
Και ξαφνικά πέφτει ένας μικρός σπόρος για να γεννήσει κάτι όμορφο. Σε μια στιγμή ο ΜακΚάρτνεϊ, όντας απογοητευμένος που το όραμα της μπάντας σβήνει, έξαλλος που δεν έβλεπε τον ζήλο που προσδοκούσε στους άλλους τρεις, γεμάτος ενοχές που τους πλήγωσε με τις αρχηγικές του τάσεις και με την καταπιεσμένη απέχθεια προς τη Γιόκο, η οποία που έχει στρογγυλοκαθίσει ανάμεσά τους, πιάνει την κιθάρα. Κι εμείς παρακολουθούμε το ντοκουμέντο του τοκετού της «σωτήριας» μελωδίας του «Get back», που θα τους δώσει το καύσιμο για την υπόλοιπη διαδρομή. Λίγο μετά κυκλοφόρησε το κύκνειο άσμα τους («Abbey Road»), έγινε η θρυλική συναυλία στην ταράτσα και έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Η δεκαετία του ’60 έσβησε, μαζί της και οι Beatles.
Swarm
Διαθέσιμο από: Amazon Prime
Εφτασε στη μικρή οθόνη το δεύτερο σκηνοθετικό όχημα του Ντόναλντ Γκλόβερ, ο οποίος συνεχίζει να χαράσσει το δικό του, φιλόδοξο και ασυμβίβαστο όραμα μετά το εξαιρετικά έξυπνο και σουρεαλιστικό «Atlanta». Ένα νεαρό και μόνο στον κόσμο κορίτσι, η Ντρε, έχει εμμονή με μια τραγουδίστρια της R’n’B, τη διάσημη Ni’Jah (Νάι-τζα), που είναι φανταστικό πρόσωπο - ανάμεσα σε Rihanna και Beyonce. Όσο τα αληθινά προβλήματα της μικρής πολλαπλασιάζονται, τόσο η ίδια βυθίζεται στην οθόνη του κινητού και εξαπολύει ένα λουτρό αίματος απέναντι σε όλους όσοι κακολόγησαν στα social media το είδωλό της.
Η αφηγηματική φιλοδοξία του πολυσχιδούς Γκλόβερ είναι παρούσα και τα επεισόδια αποκτούν μια υπερτοπική διάσταση. Αυτή η αμοραλιστική σειρά βίας και εμμονής με τη διασημότητα θα μπορούσε να ήταν το «American psycho» για τη «Γενιά Ζ». Βέβαια, παρά τον δεξιοτεχνικό συγκερασμό της ωμής βίας και της ονειρικής υφής της πραγματικότητας, η σειρά χρειάζεται ένα νοητικό απόθεμα συμπάθειας για την ηρωίδα ώστε να αγαπηθεί. Και προσωπικά δεν μου περίσσεψε καθόλου από τη στιγμή που καλούμαι να νοιαστώ για την ψύχωση μιας παρανοϊκής δολοφόνου χωρίς ψυχολογικό άλλοθι. Δεν είναι ηθικολογική η ένσταση αυτή, καθώς ακόμα και το αμφιλεγόμενο ηθικά «Dahmer» (Netflix) που αποθέωνε αισθητικά το τελετουργικό των φόνων, διατηρούσε έναν σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Αξίζει να σημειωθεί πως έχει τρομερό ενδιαφέρον η cameo εμφάνιση της τραγουδοποιού Billie Eilish, σε έναν ανατριχιαστικό ρόλο που θα θυμάστε για καιρό.
