Ο διάλογος εξαλείφεται συστηματικά και συστημικά, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό βίο. Αλαζόνες αρχηγίσκοι απαγγέλλουν μέσα σε επιμελώς επιλεγμένα ακροατήρια χειροκροτητών τους πανηγυρίσιους «πανηγυρικούς» τους για να συγκαλύψουν τα εγκληματικά πεπραγμένα τους χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Με τους επιδοτούμενους κήνσορές τους να προσπαθούν πίσω από την προστατευτική μικρή οθόνη να υποβαθμίσουν όλους όσοι επιζητούν με γνώμονα το δίκαιο την αυτονόητη απόδοση των ευθυνών στους υπαίτιους. Να ποδηγετήσουν τα εκατομμύρια των οργισμένων για το άδικο πολιτών. Θρασύδειλα ανθρωπάρια προβαίνουν καθημερινά σε εικονικές δολοφονίες χαρακτήρων, εκμεταλλευόμενα την ψευδωνυμία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σίγουρα ότι δεν θα αντιμετωπίσουν τα θύματά τους πραγματικά κατά πρόσωπο. Βυθιζόμενα και τα ίδια ολοένα και πιο βαθιά μέσα στο κυρίαρχο καθεστώς της ασύδοτης διάλυσης της κοινωνίας.
«Και τώρα οι δυο μας»
«Και τώρα οι δυο μας» ονοματίζουν εύστοχα τη συνάντησή τους στην γκαλερί «7» η φωτογράφος Χλόη Ακριθάκη και η πεζογράφος Βίβιαν Αβραμίδου - Πλούμπη. Σύμφωνα με το ομώνυμο βιβλίο της τελευταίας. Ο θεατής εισάγεται από την αρχή στο απομαγικοποιημένο και μαγικό ταυτόχρονα σύμπαν της έκθεσης. Με το αναρτημένο απόσπασμα από το βιβλίο της Αβραμίδου - Πλούμπη όπου το μικρό κορίτσι καταρρίπτει με το παιγνίδι του με τις μαριονέτες στο σκοτάδι την ψευδή και φλύαρη πραγματικότητα της αυταρχικής μητέρας, αποκαλύπτει μέσα από τις φράσεις της που επαναλαμβάνει αλλά και την πράξη της ρίψης της κούκλας από το παράθυρο τη βιαιότητά της, οδηγείται στην κάθαρση. Η Ακριθάκη απλώνει το νήμα της πυκνής και θραυσματικής αφήγησης με τις κολλημένες πάνω σε μαύρα ή κίτρινα φόντα και πλαισιωμένες με διάφορες τονικότητες μικρές, θραυσματικές εικόνες που έχει συλλάβει με τον φακό της, τις «μεταγραμμένες» με φιλμ Polaroid.
Συλλαμβάνει το φευγαλέο και το τυχαίο της στιγμής. Δείχνει το ζευγάρι που ταξιδεύει με το καράβι ως δυο καθισμένες δίπλα - δίπλα αυτόνομες, παρά την κλίση του κεφαλιού της μιας προς την άλλη, φιγούρες στον χώρο του καταστρώματος που ορίζεται από τα μεταλλικά του στοιχεία και τις καρέκλες, τις βαμμένες με το έντονο πορτοκαλί που διαφαίνεται και στον ορίζοντα που αυτές αγναντεύουν. Το προβάλλει με τον τρόπο, θα έλεγα, του Χόκνευ, μόνο μέσα στη μόνωση που αποπνέει. Αφήνει την πανέμορφη πεταλούδα να πετάξει μέσα στην πολύχρωμη αχλύ της καταιγίδας με τις απειλητικές σκιές δίπλα της, τις αποσπασματικές μορφές των κοριτσιών να μοιάζουν να παρασύρονται στον ομιχλώδη στροβιλισμό της φούστας που τις ενώνει με τη θάλασσα. Αποτυπώνει αφαιρετικά την ανθρώπινη φιγούρα με το πρόσωπο να χάνεται μέσα στην ανοίκεια επιμήκυνσή του. Φέρνει στο ημίφως το εσωτερικό ενός συγγραφέα εστιάζοντας στα αντικείμενα και τα εργαλεία του σαν μια «νεκρή φύση» των παλαιών δασκάλων του είδους.
Πετυχαίνει έτσι με την πλαστική γλώσσα των εικόνων που αναδιαπραγματεύεται και μορφώνει με το φως και το σκοτάδι των χρωμάτων της όχι μόνο να σβήσει τα όρια μεταξύ της φωτογραφίας και της ζωγραφικής αλλά και να αποδώσει το ασήμαντο και το μερικό μέσα στο όλον της ενδοστρεφούς σκέψης για τη λεπτομέρεια που κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε. Καταφέρνει έτσι να συνομιλήσει με τη γλώσσα των λέξεων των αληθινών, απαλλαγμένων από τα κατά συνθήκην ψεύδη των ενηλίκων, παραμυθιών της Βίβιαν Αβραμίδου - Πλούμπη για την εσωτερική ζωή των ανθρώπων και του κόσμου γύρω τους.
Info:
«Και τώρα οι δυο μας», Βίβιαν Αβραμίδου - Πλούμπη, Χλόη Ακριθάκη
Gallery «7», Σόλωνος 20
Διάρκεια έκθεσης: 12-30 Μαρτίου 2024
Ωρες λειτουργίας: Τρ./Πεμ./Παρ. 12.00-20.00, Σαβ. 12.00-16.00
