Η Νίκη Ταβουλάρη εργάζεται χρόνια ως νομικός αλλά παράλληλα συνθέτει. Πριν από λίγο καιρό συγκέντρωσε κάποιες από τις συνθέσεις της, ενορχηστρωμένες από τους Χρήστο Αλεξόπουλο, Γιώργο Ανδρέου, Στάθη Άννινο, Μιχάλη Καταχανά, Γιώργο Πατεράκη, τη Μαίη Αγγελάκη και την ίδια, και τον Χρήστο Αλεξόπουλο να υπογράφει συνολικά την παραγωγή στον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Fragmenta». Ήδη πρωτοτυπώντας με το ότι είναι οργανική, η γραφή της Νίκης Ταβουλάρη εμπνέεται κυρίως από την κινηματογραφική και τη θεατρική μουσική αλλά και από την κλασική, καθώς και από την παράδοση της χώρας μας με ένα δικό της ύφος, ονειρικά όμορφo αλλά ταυτοχρόνως γήινο.
Έχεις σπουδάσει και βιοπορίζεσαι από ένα επάγγελμα για αρκετά χρόνια πριν την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου σου. Τι είναι λοιπόν για σένα, μια δεύτερη δραστηριότητα που απλά άργησε να ξεκινήσει ή η έκφραση μιας εσωτερικής αλλά και πολύτιμης εσωτερικής ανάγκης;
Ξεκίνησα να εργάζομαι από τα 19, αρκετά χρόνια, δηλαδή, πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Ήδη πριν αρχίσω να εργάζομαι όμως είχα κάνει τις πρώτες μου συνθετικές απόπειρες. Η μεν σύνθεση μου προέκυψε πολύ φυσικά, η δε έξη της εργασίας με τα χρόνια έγινε δεύτερη φύση. Θα έλεγα ότι είναι δύο παράλληλοι κόσμοι, χωρίς ιεραρχική σχέση μεταξύ τους. Αλλά αν τύχει να συναντηθούν, η μία αντιπαλεύει την άλλη.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική και ποια ήταν αυτή μέχρι τώρα;
Με πρώτο «εργαλείο» τα μαθήματα πιάνου ήδη από τα σχολικά χρόνια. Πιο συστηματικά μαθήματα ξεκίνησα αφότου είχα περάσει στο πανεπιστήμιο. Μουσική για θέατρο και κινηματογράφο με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου στο Ωδείο Νάκα και πιάνο και θεωρητικά στο Ορφείο Ωδείο με τον Χρήστο Αλεξόπουλο, αυτά συνοψίζω ως βασικά μου εφόδια.
Τα κομμάτια του δίσκου ηχογραφήθηκαν με σκοπό να αποτελέσουν μια ενότητα ή τα ηχογραφούσες σε διάρκεια χρόνου και κάποια στιγμή αποφάσισες να τα συγκεντρώσεις σε ένα album;
Γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, αλλά επιλέχθηκαν και ηχογραφήθηκαν όταν είχα πλέον συγκεντρώσει αρκετό υλικό.
Ποιες είναι οι επιρροές σου που δεν σου αρέσουν αλλά αναγνωρίζεις ότι έχουν διαμορφώσει τη γραφή σου, ανεξάρτητα από ιδίωμα και αν είναι από την Ελλάδα ή από το εξωτερικό;
Ο πρώτος συνθέτης που άκουσα και μου αποκάλυψε έναν εντελώς διαφορετικό ήχο του πιάνου από αυτόν που μάθαινα στο ωδείο ήταν ο Γιάννης Σπανός. Από εκείνο το σημείο ακολούθησα το νήμα της ελληνικής τραγουδοποιίας όπου εντοπίζω τις βασικές επιρροές μου, όπως και σε ξένους συνθέτες στους οποίους το αυτί μου αναγνωρίζει στοιχεία λαϊκής παράδοσης πολύ κοντινά στην ελληνική, όπως οι Γκουρτζίεφ, Πιοβάνι, Ρότα, Σκαρλάτι, Τουσέν, Σανταοάλα και αρκετοί άλλοι.
Ποια είναι το στοιχεία της κινηματογραφικής και της θεατρικής, ίσως, μουσικής που σε γοητεύουν και σε ελκύουν περισσότερο;
Πέρα από τα προφανή που αφορούν τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να μεταμορφώσει η μουσική την εικόνα, απολαμβάνω την ατομική και συλλογική εργασία και έρευνα που προηγείται μέχρι να καθίσω στο πιάνο.
Τι σε κάνει να προτιμάς την οργανική μουσική αντί να γράφεις τραγούδια όπως συμβαίνει με τους περισσότερους δημιουργούς, τουλάχιστον στο ξεκίνημά τους;
Είναι ο προσωπικός μου τρόπος μουσικής έκφρασης, που δεν λαμβάνει υπόψη κάποια στερεότυπα σχετικά με το πώς θα μπορούσε ή πώς θα έπρεπε να ξεκινήσει και να συνεχίσει κανείς τη μουσική του διαδρομή. Για μένα έχει σημασία μία μουσική έκφραση περισσότερο εσωτερική, που ο καθένας έχει την ελευθερία να τη «διαβάσει» όπως επιθυμεί.
Πώς προέκυψε το ένα και μοναδικό τραγούδι σε στίχους Θράσου Καμινάκη και, ίσως πιο σημαντικό, γιατί αποφάσισες να το συμπεριλάβεις σε έναν εξολοκλήρου instrumental δίσκο;
Από τη χαρά της παρέας με τον σπινθηροβόλο Θράσο στη Σύρο, όπου συνήθως συναντιόμαστε. Ξεκίνησε να γράφεται στο Ελληνικό Καφενείο στην πλατεία του Δημαρχείου, συνεχίσαμε στο παλιό μπαρ του Κλέαρχου και το πιάνο του και από εκεί, πάντα την ίδια μέρα, καταλήξαμε στο Άμβυξ απέναντι από την προβλήτα του λιμανιού, από όπου πήραμε τηλέφωνο τη Νατάσα Μωυσόγλου και της ζητήσαμε να το ερμηνεύσει.
Πώς επέλεξες καθέναν από τους ενορχηστρωτές και την άλλη ενορχηστρώτρια εκτός από εσένα την ίδια;
Λόγω μουσικής συγγένειας, από την άποψη ότι είναι και οι ίδιοι συνθέτες ορχηστρικής μουσικής.
Ποιος και πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του Χρήστου Αλεξόπουλου ως παραγωγού, εκτός βεβαίως από τα κομμάτια που ενορχήστρωσε;
Οργάνωσε όλη την παραγωγή, από την επιλογή των εξαιρετικών μουσικών που συμμετέχουν μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του εξωφύλλου. Άρα θα έλεγα ότι είναι τόσο σημαντικός όσο και ο ρόλος του καπετάνιου που κατευθύνει το πλοίο στον προορισμό του.
Υπάρχει κάποιο στοιχείο -εκτός φυσικά από το ότι όλα γράφτηκαν από σένα- στη γραφή ή στο πνεύμα και στη διάθεση των κομματιών του δίσκου που να τα συνδέει μεταξύ τους;
Αν βρίσκω κάτι που τα συνδέει, είναι ότι κανένα από αυτά δεν γράφτηκε με την πρόθεση της μουσικής «κατασκευής». Είναι αποτυπώσεις μιας δικής μου εσωτερικής διαδρομής που εκφράζεται μουσικά.
Ο τίτλος «Fragmenta» απλώς σου άρεσε ως ήχος, ίσως και νόημα, ή έχει μια μεγαλύτερη και βαθύτερη σημασία για σένα;
Ο τίτλος προέκυψε όταν πια είχα συγκεντρώσει το υλικό που θα ηχογραφούσα, το οποίο αρχικά αντιλήφθηκα ως θραύσματα, από τη συναρμογή τους όμως προέκυψε ένα σύνολο στο οποίο αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
Σκοπεύεις να παρουσιάσεις κάποια φορά ζωντανά τον δίσκο ή αυτό το σκέλος δεν σε ενδιαφέρει;
Δεν ήταν και δεν είναι προς το παρόν το ζητούμενό μου. Παραμένει, όμως, ζωντανό το ενδιαφέρον μου να συνεχίσω να συνθέτω.
Και η συνέχεια; Έχεις ήδη κατά νου τον επόμενο δίσκο; Και αν ναι, θα είναι στην ίδια κατεύθυνση ή κάτι διαφορετικό;
Θα είναι σίγουρα πάλι δίσκος ορχηστρικής μουσικής, που τον τελικό ήχο του προς το παρόν τον σιγοτραγουδάω.
