Ζώντας στην εποχή της εξειδίκευσης, προβληματίζεται που δεν μπορεί να κλείσει τον εαυτό του σε στενό πλαίσιο. Στον Κώστα Παρισιάδη αρέσουν τα πάντα στη μουσική και προσπαθεί να δημιουργεί, ικανοποιώντας πρώτα το προσωπικό του πολυεπίπεδο αισθητήριο. Γράφει ό,τι θα ήθελε να ακούσει, αυτό που νιώθει πως λείπει από το προσωπικό, δημιουργικό του τοπίο.
Στο οικογενειακό πικάπ ακούγονταν τα «έντεχνα» του ελληνικού άσματος. Αλεξίου, Γαλάνη, Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, αλλά πού και πού και ολίγον rock ’n’ roll. Φυσικός ο πατέρας και φιλόλογος η μητέρα του, που είχε απωθημένο να μάθει κιθάρα. Ο μικρός Κώστας καθόταν οκλαδόν και την άκουγε να παίζει και να τραγουδάει τη «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου. Αυτή ήταν και η πρώτη του συνειδητή μουσική ανάμνηση.
Από τους AC/DC στον Σεγκόβια
Ενα μικρό αρμόνιο που ο πατέρας του έφερε στο σπίτι υπήρξε το πρώτο του μουσικό όργανο. Γρήγορα όμως συναντά την ηλεκτρική κιθάρα, όπου με τους συνοδοιπόρους του στο εφηβικό τους συγκρότημα έπαιζαν Black Sabbath, Deep Purple έως και τους Αυστραλούς AC/DC. Ο κιθαρίστας τους, o Angus Young, ανεβοκατέβαινε τη σκηνή ασταμάτητα, κυλιόταν στο πάτωμα και, με εκπληκτικό ήχο, έπαιζε ένα μείγμα από παραδοσιακό blues και ηλεκτρισμένο hard rock. Αν λοιπόν ο Κώστας είχε ένα νεανικό πρότυπο, τότε μάλλον ήταν αυτός.
Αργότερα συνάντησε τον Μιχάλη Κονταξάκη, δάσκαλό του στην κλασική κιθάρα. Έναν έξυπνο άνθρωπο, που τον κέρδισε με την απλότητα αλλά και την ικανότητά του να πλησιάζει κάθε νέο μαθητή του. Στο Λύκειο πια, ο Κώστας κατάλαβε τι σημαίνει να μελετάς σωστά ένα έργο της κλασικής μουσικής και να πρέπει να το φέρεις στη ζωή μπροστά στον φυσικό του αποδέκτη, το κοινό.
Στην πρώτη του μεγάλη συναυλία, το καλοκαίρι του 2007, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου «Μελίνα Μερκούρη», στην Αθήνα, και λίγες μέρες πριν από τις τελικές διπλωματικές του εξετάσεις, ένιωσε το άγχος αλλά και το πώς αυτό μπορεί να γίνει δημιουργικό, να σε ωθήσει προς τα μπρος.
Gorecki, Beethoven και Jarrett
«Άκου τον εαυτό σου και μην είσαι αυστηρός μαζί του» τον συμβούλεψε μια φίλη και από τότε ο Κ. Παρισιάδης παντρεύει τις επιρροές του, μιας και πιστεύει ότι η προσωπικότητα ενός μουσικού οικοδομείται από τη μουσική που ακούει και αγαπάει: δίσκους, συναυλίες, μουσικές παραστάσεις. Η 3η Συμφωνία του Gorecki και η 9η του Beethoven υπήρξαν δύο έργα καθοριστικά για τις επιλογές του. Στο έργο του Beethoven όμως, από τα πρώτα μέτρα, συμβαίνουν τόσα μουσικά γεγονότα όσα δεν συμβαίνουν σε ολόκληρη τη Συμφωνία του Gorecki.
Περπατώντας γοργά δίπλα στο κύμα, ακούγοντας από τα ακουστικά του το έργο του Gorecki, σε λίγα λεπτά αναγκάστηκε να ρίξει τους ρυθμούς του. Θέλησε να κάτσει κάπου, να συγκεντρωθεί σ’ αυτό που άκουγε. Ένιωσε πως ερχόταν σε άμεση επικοινωνία με μια ιδιοφυΐα και συνειδητοποίησε ότι η μουσική δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκη για να είναι συγκλονιστική. Εμπειρίες όπως αυτή τον οδήγησαν να βρει τη δική του φωνή.
Κάποια χρόνια μετά, ακούγοντας το «Κοντσέρτο της Κολωνίας» του Keith Jarrett, αποφάσισε να αφήσει πίσω του τον «πρωταθλητισμό» του ερμηνευτή των έργων της κλασικής μουσικής. Ο ψυχαναγκασμός με την εντατική μελέτη της κλασικής άρχισε να τον προβληματίζει. Άρχισε να αυτοσχεδιάζει, να εξερευνά την αρμονία και να δημιουργεί - με ή χωρίς την κιθάρα του στα χέρια. «Έως τότε, καμαρώναμε για την εκπαίδευσή μας προσπαθώντας να αποδώσουμε πιστά κάποιο έργο, αλλά η μουσική δεν σταματάει εκεί. Πού είναι ο αυτοσχεδιασμός, η φαντασία, η μουσική στην ολότητά της;» αναλογίζεται ο εξαιρετικός κιθαρίστας και δημιουργικός συνθέτης που σήμερα με χαρά φιλοξενώ στις σελίδες της ΑΥΓΗΣ της Κυριακής.
Τεθλασμένη διαδρομή
Ενα πρωί ο Κώστας διαπίστωσε ότι το δεξί του χέρι ήταν νεκρό. Τρόμαξε. Νόμισε πως είχε μια μόνιμη βλάβη. Σταμάτησε να ασκείται και να προετοιμάζεται για την επόμενή του συναυλία. Μην μπορώντας να μείνει άπραγος, μελέτησε για λίγους μήνες και, όντας ήδη από το 2005 διπλωματούχος χημικός μηχανικός του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποφάσισε να δώσει για δεύτερη φορά Πανελλαδικές εξετάσεις για τη Σχολή Μουσικολογίας του ΕΚΠΑ.
Παράλληλα ολοκλήρωσε τις ωδειακές σπουδές των Ανώτερων Θεωρητικών (Αρμονία, Αντίστιξη, Φούγκα και Σύνθεση) ενώ, για τη συνέχεια, έγινε δεκτός στο μεταπτυχιακό τμήμα Σύνθεση Ενόργανης και Φωνητικής Μουσικής του Ιόνιου Πανεπιστημίου με καθηγητή τον Ιωσήφ Παπαδάτο. Σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο πεδίο της Σύνθεσης στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Μόνος σε μια σκηνή
Του Κώστα του αρέσει να αλλάζει συχνά περιβάλλον. Πριν ακόμα μπει στη Μουσικολογία, έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στο Conservatoire Strasbourg, με κατεύθυνση τη σύγχρονη μουσική του 20ού αιώνα στην κλασική κιθάρα, και πέρασε. Για δύο χρόνια αυτή η όμορφη πόλη και ο απόλυτος επαγγελματισμός των σπουδών -σε άψογο περιβάλλον και υποδομές- τον έπεισαν να γίνει επαγγελματίας και να πάρει τον μουσικό εαυτό του πιο σοβαρά.
Επιστρέφοντας, ένιωθε έτοιμος να βγει στην επαγγελματική παλαίστρα. Ωδεία, πολλά ωδεία, για πολλά χρόνια, πολλά μαθήματα κιθάρας και θεωρητικών, πολλοί μαθητές. Και, φυσικά, πολλά ρεσιτάλ. Τα πολυάριθμα χρόνια διδασκαλίας της κλασικής κιθάρας τον οδήγησαν στη δημιουργία του βιβλίου «Ο μαγικός κόσμος της κιθάρας», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Fagottobooks και, ήδη μέσα σε δύο χρόνια, βρίσκεται στη δεύτερη έκδοση.
Παίζοντας για την πρόκληση του ρεπερτορίου και όχι για τα -ούτως ή άλλως ελάχιστα- χρήματα, ο Κ. Παρισιάδης ένιωσε, σε μεγάλο βαθμό, αυτοπεποίθηση, κοινωνικοποίηση, ανάπτυξη των επικοινωνιακών του μέσων. Ήταν ένας τρόπος να βρει τα όριά του, αλλά, τελικά, δεν τα βρήκε! Ένιωθε όμως τόσο ρομαντικά να είναι μόνος πάνω στη σκηνή παίζοντας έργα των μεγάλων συνθετών που αγαπούσε: Bach, Rodrigo, Brouwer, Domeniconi...
Με κίνητρο τον αυτοσχεδιασμό
Συναντώντας αργότερα την jazz και τους μουσικούς της, ο Κώστας ένιωσε έντονη την ομορφιά τής συνεργασίας και άρχισε να αφήνει πίσω του τη σολιστική νοοτροπία και τις θυσίες που αυτή απαιτούσε. Η ενασχόλησή του με την jazz άρχισε με εμπόδια στον τρόπο σκέψης, στη δημιουργία των νέων ιδεών ή στην επιστροφή στις πηγές της «παράδοσης» της μουσικής του αυτοσχεδιασμού. Έχοντας ήδη επικοινωνήσει με τη σπουδαία, ιδιωματική μουσικό των νυκτών εγχόρδων Βάσω Δημητρίου, μια μέρα την άκουσε στο τηλέφωνο να του προτείνει την «ισότιμη ανταλλαγή δεξιοτήτων»! Με ενθουσιασμό ανταποκρίθηκε στο αίτημά της.
Μία ώρα την εβδομάδα ο Κώστας θα της μάθαινε την τεχνική της κλασικής κιθάρας και η Βάσω θα τον μυούσε στον κόσμο της jazz. Συνεχίζοντας να εστιάζει στον ήχο της ηλεκτρικής jazz κιθάρας με τον fusion κιθαρίστα Γρηγόρη Ντάνη και στην πολυρυθμία με τον ιδιοφυή πιανίστα Σάμη Αμίρη, σκόνταψε στο εμπόδιο της πανδημίας.
Someday/Someway: Δίσκος με μεράκι
Στη διάρκεια των ποικίλων του σπουδών αλλά και των υποχρεωτικών εγκλεισμών, ο Κώστας Παρισιάδης άρχισε να γράφει τις συνθέσεις του πρώτου προσωπικού του δίσκου, χωρίς όμως να έχει αυτό ως αρχικό στόχο
Τον ωθούσε το μεράκι να καταγράψει τις ιδέες του και να ακούσει παιγμένες τις συνθέσεις που άλλοτε άκουγε στο κεφάλι του, και άλλοτε τις αποτύπωνε στο χαρτί. Πρώτο του έργο, οι πέντε μινιατούρες για πιάνο με τίτλο «Five steps to Godspeed» που κλείνουν το άλμπουμ με τίτλο «Someday/Someway», το οποίο κυκλοφόρησε το 2022 σε CD αλλά και σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες. Μουσικές που συνδυάζουν μινιμαλισμό, jazz και πολυρυθμικά στοιχεία με κλασικές εναρμονίσεις και τεχνικές.
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν το «Five steps», ερμηνευμένο με έναν θερμό, προσωπικό τρόπο από την εξαιρετική Δήμητρα Κοκκινοπούλου, που το αγκάλιασε εξαρχής, έφτασε σε λιγότερο από έναν χρόνο τα 100.000 streams στο Spotify! Το ίδιο έργο πρόσφατα μεταγράφηκε για τις δύο κιθάρες του Κ. Παρισιάδη και του Κώστα Τοσίδη για τον επερχόμενο προσωπικό δίσκο του δεύτερου. Η παρτιτούρα του «Five steps» κυκλοφορεί επίσης από τον εκδοτικό οίκο Bergmann, που εδρεύει στη Δανία. Από τον ίδιο οίκο κυκλοφορεί σήμερα και το έργο του για κιθάρα και φλάουτο «Homage to Astor Piazzolla».
Το άλμπουμ «Someday/Someway» ξεκινάει με μια «Ιστορία μέσα σε μια ιστορία» («A tale within a tale») εμπνευσμένη από το «Momo», ένα παραμύθι για μεγάλους του Michael Ende. Ήταν η πρώτη φορά που ο Κ. Παρισιάδης έγραφε βασισμένος σε ένα προϋπάρχον έργο. Δίπλα στο πιάνο της Δ. Κοκκινοπούλου, το κουαρτέτο εγχόρδων L’ Anima.
Το γραμμένο σε τρία μέρη «The river of conciousness» είναι κι αυτό εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Oliver Sacks (1933-2015), του διάσημου επιστήμονα-νευρολόγου και παραμυθά-συγγραφέα των ευπώλητων βιβλίων «Gratitude» και «Musicophilia», που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του.
Στο «The river», δεύτερο έργο του δίσκου, ο Κώστας χρησιμοποιεί μουσικές φόρμες που συνδυάζουν τον μινιμαλισμό, την αφρικανική πολυρυθμία και την jazz. Το ερμηνεύουν δεξιοτεχνικά ο πιανίστας Νικόλας Αναδολής, ο ηλεκτρικός μπασίστας Παναγιώτης Μπουραζάνης, ο σαξοφωνίστας Μπάμπης Βλάχος και ο ίδιος ο συνθέτης που, για μία και μοναδική φορά στο προσωπικό του άλμπουμ, παίζει ηλεκτρική κιθάρα.
Τα τρία μέρη του -γραμμένου κατά παραγγελία για το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης- «States of mind» αναπαριστούν τα τρία στάδια ενός μεγαλεπήβολου στόχου: «Άγχος» («Anxious»), «Αποθάρρυνση» («Distressed») και «Αισιοδοξία» («Hopeful»). Βιολί παίζει η Στέλλα Τσάνη, σαξόφωνο ο Μπάμπης Βλάχος και πιάνο η Χριστίνα Τοκαλτιάν.
Κι εμείς προσδοκούμε την αναμενόμενη κυκλοφορία του επόμενου δίσκου του Κ. Παρισιάδη -άτιτλου ακόμα-, όπου η κιθάρα του θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρώ Καβαλιέρου
