Τρεις μήνες κάθε χρόνο στο χωριό. Όλη μέρα μπάλα, ποδήλατο, ανοιγμένα κεφάλια και ιώδια στα γόνατα, αλλά και χορός είναι αυτά που θυμάται με χαρά. Εκεί γυρνάει συχνά για ασφάλεια. Και σε ό,τι έχει... καλό ήχο, κάτι που ψάχνει καθημερινά -μάλλον όχι συνειδητά- σε ό,τι αγγίζει και σε ό,τι φτιάχνει μουσική.
«Η τάση μας είναι να γυρίζουμε πίσω, για να ρίξουμε τη μεσο(α)τοιχία της εφηβείας, τα χρόνια της θολούρας, όταν προσπαθούμε να πείσουμε πως πατάμε σε στέρεο έδαφος, ενώ πατάμε στη λάσπη» λέει ο Δημήτρης και πέφτει στο γοργό ποτάμι της αφήγησης.
Ντράμερ που σκέφτεται
Μέχρι σήμερα αισθάνεται πως δεν μπορεί να αντισταθεί στο να εκπέμπει αυτό που έχει μέσα του. Νιώθει «διάφανος» και πως τελικά μάλλον τα πάει καλά με την ανθρωπότητα, αφού αγαπάει και αγαπιέται από πολύ κόσμο. Αισθάνεται κάποιες -όχι πολύ λεπτές- συμπεριφορές ως παραβίαση των ορίων του, γιατί δεν ξέρει να οριοθετεί πόσο κοντά πρέπει να αφήσει τον άλλο να πλησιάσει. Παρόλο που δεν βάζει ποτέ όρια, στο τελικό ζύγισμα όλα έρχονται απ’ την καλή πλευρά. «Το κόλπο της ζωής είναι ένα κακόγουστο αστείο που συμπαρασύρει την ανάγκη μας για ελιγμούς» λέει και κλείνει για λίγο τα μάτια, με σκέψεις αλλότριες. «Το άνευρο το φοβάμαι, έχω θυμώσει με συμπεριφορές που δεν έχουν στοιχειώδη ενσυναίσθηση. Ο θυμός όμως, όπως και ο φόβος είναι βάρη από τα οποία πρέπει να απαλλαγούμε…»
«Οι άνθρωποι που μπορούν οφείλουν» του έλεγε η κυρία Μαρία, η μητέρα του. Και όταν ο Δημήτρης έχει αγάπη μέσα του, αισθάνεται γενναιόδωρος και στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις. «Το αυτονόητο είναι προσωπικός πολιτισμός» λέει. «Κι όταν τα δύο αυτά συναντώνται, είναι ευχής έργο να έχουν ένα διευρυμένο κοινωνικό πλαίσιο, ώστε να ασχοληθούμε -με ωραίο τρόπο- με τον... τσαμπουκά μας». Κι απτόητος συνεχίζει: «Στη μουσική, καθώς υπάρχει δομημένη γλώσσα έκφρασης, ένας κοινός κώδικας, το αποτέλεσμα είναι συμπαγές. Μιλάμε λιγότερο και παίζουμε περισσότερο. Το όραμά μας ο άλλος θα το καταλάβει, αν προέρχεται από έναν αντίστοιχο κόσμο, μια παρόμοια αίσθηση των πραγμάτων».
Born to be wild
Στην παρέα της γειτονιάς ο Δημήτρης έπαιζε με δύο ρακέτες πάνω στην καρέκλα του γραφείου του. Ο ήχος αυτός θύμιζε ταμπούρο, και τα ντραμς ήταν ό,τι του άρεσε περισσότερο. Έτσι οι τρεις καλοί φίλοι πήγανε στο ωδείο σαν μια «μπάντα», καθώς από νωρίς ένιωθε την ανάγκη της μπάντας, την αίσθηση ότι κατακλύζεται από μια πρωτόγνωρη ενέργεια.
Ενα «Nothing else matters» έπαιξαν στη συναυλία του ωδείου στο Άλσος Στρατού, στην Τρίτη Γυμνασίου, και το συγκρότημα διαλύθηκε τον επόμενο χρόνο. Δάσκαλο στα ντραμς είχε τον Πέτρο Δακτυλίδη που του έμαθε όσα ξέρει. Μια κασέτα που του είχε δώσει έκλεινε μέσα της όλη την αγωνία, όλο το ηχόχρωμα των 70s και των 80s. «Frank Zappa live in New York» το 1981, Camel, King Crimson και Gong. Μια μουσική με ήχους που έκαναν τον Δημήτρη να νιώθει ζεστασιά, και τους αγκάλιασε αμέσως. Ακούγοντας heavy metal -όπως όλα τα οργισμένα φιντάνια της γενιάς του-, μια μέρα βρήκε στο σπίτι ένα CD με την Acoustic Band του Chick Corea, με John Patittucci στο μπάσο και τον Dave Weckl στα τύμπανα. «Τι γίνεται, ρε παιδιά;» φώναξε. Έμοιαζε σαν δύο ή και τρεις ντράμερ να έπαιζαν μαζί! Το σύνολο ακουγόταν σφιχτό, σαν ένας χείμαρρος, αλλά ακόμα δεν καταλάβαινε τίποτα. Καταλάβαινε, όμως, πως αυτό θα τον απασχολούσε σοβαρά αργότερα.
Γιάννης Φλώρος, ο μύθος
Ο Πέτρος τού μίλαγε συχνά για τον Γιάννη Φλώρο, τον δικό του δάσκαλο, και ο Κλωνής τον ένιωθε σαν έναν θρύλο. Τρία-τέσσερα χρόνια μετά ο ένας δάσκαλος τον σύστησε στον άλλο. Θεωρούσε πως αυτός ο μαθητής του είχε μια ορμή που έχρηζε έξτρα εποπτείας και σοβαρότερης καθοδήγησης. «Αυτός είναι ο καινούργιος σου δάσκαλος!» του είπε όταν τον πήγε ένα βράδυ στο Παράφωνο της οδού Ασκληπιού -το κρυφό σχολειό της τζαζ σκηνής της εποχής- όπου έπαιζε ο Γιάννης. Η γνωριμία του με τον τζαζ μύθο, για τον οποίο είχε ακούσει τόσο πολλά, ήταν μια αποκάλυψη. Ο Δημήτρης τον κάλεσε στο After Dark της Διδότου να τον παρακολουθήσει να παίζει ροκαμπίλι με τους Mister Kill Joy and his Functional Junkies, που, «παρά τον ενθουσιασμό του κοινού μας, ήταν ένα ακόμα γκρουπ όπου συμμετείχα και δεν έκανε καριέρα!» λέει και σκάει στα γέλια.
Στο σπίτι του νέου του δάσκαλου στην Πανόρμου έκαναν τα πρώτα μαθήματα. Αυτή την περίοδο τη θυμάται με πολλή αγάπη γιατί δεν υπήρχε παραβίαση των ρόλων. Όταν έκλεινε η πόρτα πίσω τους και άρχιζε το μάθημα, ο Δημήτρης έτρεμε από λαχτάρα να αποδείξει ότι βρισκόταν στον σωστό δρόμο της ντραμιστικής κληρονομιάς του Allan Dawson, την οποία δίδασκε ο σπουδαγμένος στο Berklee Γιάννης Φλώρος. Όταν, όμως, τέλειωνε το μάθημα και άρχιζαν να πίνουν και να μιλάνε επί παντός επιστητού, παρά τη διαφορά ηλικίας, ένιωθαν σαν σε μια κοινή παρέα.
Στο κλαρί της τζαζ
Πίνοντας στο Άλεκτον κάποια βράδια, ο Γιάννης γνώρισε στον πιτσιρικά Κλωνή «μορφές» της μουσικής, που τον δέχτηκαν αμέσως. Φραπέ στον Λέντζο, ποτά, τσιγάρα, ατμόσφαιρα μιας εποχής που νιώθει πως με τον χρόνο βάλλεται όλο και περισσότερο. Ο Φλώρος υπήρξε ο κορυφαίος και τελευταίος του δάσκαλος. Παράλληλα, ενώ είχε πια αφυπνιστεί μέσα του η φλόγα της μουσικής, ο Δημήτρης διάβαζε πολύ και έπαιζε φανκ και blues με τους Plastic People, με τη φωνή της Vicky Bee. Κι άρχισε «να την πέφτει» στους «μεγάλους» της μουσικής, όπως ο Γιώτης Σαμαράς ή ο Σάμης Αμίρης, μαθαίνοντας και άλλες μουσικές, σαν ένα καλό καλιμπράρισμα. Ώθηση και διδαχή μαζί. Όλα ήταν χρήσιμα, σκοτεινά και μη.
Την πρώτη φορά που είδα τον Δημήτρη Κλωνή με τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο πιάνο και τον Ντίνο Μάνο στο κοντραμπάσο να παίζουν στο χαλανδριώτικο Petite Fleur ένα αφιέρωμα στη μουσική του Bill Evans εντυπωσιάστηκα από το πόσο πλήρες ήταν το παίξιμό του μ’ ένα ελάχιστο σετ τυμπάνων, ελλείψει χώρου. Πάνε ήδη 11 χρόνια. Από κει και πέρα, όλα είναι ιστορία. Κι αν ο Δημήτρης θέλει κάτι να θυμηθεί, ανάμεσα σε τόσα άλλα αξέχαστα παιξίματα, ήταν το τηλεφώνημα του Τάκη Πατερέλη την άνοιξη του 2013.
Takis Paterelis Quartet
Ο κορυφαίος Έλληνας τζαζ σαξοφωνίστας τον είχε «τσεκάρει» από ένα live gig με τον πιανίστα Δημήτρη Καλαντζή στο Εν Φλύα της Ρεματιάς. Η πρώτη του φορά με το κουαρτέτο του Πατερέλη (9 Μαΐου του 2013 ήταν, στο Αθηνά live) έκανε τον Κλωνή να γευτεί αισθήσεις που δεν είχε νιώσει νωρίτερα, ιδιαίτερα στο ενεργειακό κομμάτι. Από τότε νιώθει να διογκώνεται η αίσθηση του «παιξίματος με μια μπάντα». «Κάτι που δεν αγοράζεται χτίζεται. Σαν να περνάμε, όλοι μαζί, από μια χιονοθύελλα και τα καταφέρνουμε! Από τη χιονοθύελλα του “Dreams” του Ακίρα Κουροσάβα -όπου ο άνθρωπος βιώνει την ορμή του θανάτου, παρασύρεται από τις προσωπικές του σειρήνες, ενώ βρίσκει τη δύναμη να παλέψει για την επιβίωση- μέχρι το διαλογιστικό παραλήρημα, αλλά και τη γαλήνη του χορού ενός Δερβίση. Όλα εκπορεύονται από τον Τάκη, από αυτό που είναι σαν άνθρωπος και μουσικός, και από τ’ άλλα παιδιά».
Καμουφλαρισμένη ωδή στην εγωπάθεια
Με πολλούς απ’ όσους έχει συνεργαστεί πάνω σε μια σκηνή ο Δημήτρης Κλωνής έχει ηχογραφήσει δίσκους τζαζ, αυτοσχεδιαστικής μουσικής, μουσικής για το θέατρο και όχι μόνο
Δημήτρης Σεβδαλής, Γρηγόρης Ντάνης, Γιώτης Σαμαράς, Θοδωρής Κότσυφας, David Lynch, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννης Κασσέτας, Γιώργος Κρομμύδας, Δημήτρης Τσάκας, Μάρθα Μαυροειδή και ο Βαγγελης Καρίπης είναι λίγα μόνο από τα «παιδιά» της αθηναϊκής σκηνής με τα οποία ο Δημήτρης είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί, κάτι που θεωρεί ευτυχία. Στο θέατρο ο Δ. Κλωνής υπήρξε τυχερός γιατί έχει συμμετάσχει σε πολύ σημαντικές παραγωγές, ων ουκ έστιν αριθμός. Στο τέλος της μακριάς αυτής λίστας αξέχαστη θα του μείνει η συμμετοχή στο «Σπιρτόκουτο» στη Στέγη, το 2022-2023, σε σκηνοθεσία Γιάννη Νιάρρου και μουσική των Νιάρρου-Λιβιτσάνου.
Ντράμερ με ΤΣΜΕΔΕ
Σπουδαγμένος ηλεκτρολόγος στο ΕΜΠ, ο Δημήτρης θεωρεί πολύ σημαντική τη δισκογραφική παρουσία του στο άλμπουμ «Corpus» του 2022, όπου συνυπογράφει τη μουσική, βασισμένη στα τύμπανα και στα κρουστά, μαζί με τον καλό συνάδελφο Βαγγέλη Καρίπη, που τον είχε μαγέψει κάποτε με τη συμμετοχή του στα Κρόταλα μαζί με τον Ανδρέα Παππά και τον Πέτρο Κούρτη. Ώσπου το 2023, Μάιο μήνα, έφτασε στ’ αυτιά μου το άλμπουμ «Trace». Πρόκειται για ένα κολάζ από κομμάτια που έχουν γραφτεί την προηγούμενη δεκαετία, αλλά ποτέ δεν βρήκαν τον δρόμο τους στη δισκογραφία. Το «Drums for Johnny», που κλείνει το δίσκο, είναι αφιερωμένο στον -πολύ νωρίς και άδικα χαμένο δάσκαλό του- Γιάννη Φλώρο, που «έφυγε» στα 62 του χρόνια, τον Ιανουάριο του 2021. Και όλος αυτός ο δίσκος είναι αφιερωμένος στους σημαντικούς δασκάλους της μουσικής του ζωής.
«Η ζωή είναι μια εκκρεμότητα, γιατί έχουμε την εντύπωση πως ο χρόνος κινείται, αλλά δεν μπορούμε να τον εντάξουμε, να τον περιλάβουμε μέσα σε αυτήν. Εμείς περνάμε απ’ αυτόν - κι αυτό όχι σίγουρα. Μετά βεβαιότητος... ίσως!»
Επιμέλεια κειμένου: Μαρώ Καβαλιέρου
