Η απότομη πέδηση της παραστατικής μουσικής απόλαυσης ως ομαδικής ψυχαγωγικής εμπειρίας υπήρξε πρωτοφανής εξέλιξη στα νεότερα ιστορικά χρονικά του ανθρώπινου πολιτισμού. Η δε χρονική σύμπτωση και ο συνδυασμός της υγειονομικά υπαγορευμένης αυτής συνθήκης με επιπρόσθετες πιέσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας λόγω ποικίλων άλλων παραμέτρων, από την έκρηξη του κινήματος MeToo μέχρι τον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, επέτειναν ακόμη περισσότερο μια πιεστική για τους καλλιτέχνες πραγματικότητα. Όχι απλώς φρενάροντας την ανάδειξη νέων, αλλά και επισπεύδοντας την αποστρατεία σημαντικών πρεσβυτέρων. Σε τέτοιους καιρούς, λοιπόν, βίαιης προσωπικής και διακρατικής εκτόνωσης ενός τεχνολογικά προσανατολισμένου και ανθρωπιστικά προϊόντος εκβαρβαριζόμενου κόσμου αναδεικνύονται παρουσίες που -ίσως ακούσια, αλλά πάντως ευπρόσδεκτα- ενσωματώνουν συμβολισμό εναλλακτικής πορείας, όπου η καλλιέργεια και ο στοχασμός εξακολουθούν να επενδύουν κάθε επίδοση επιστήμης και τέχνης.
Παρόμοια αίσθηση αποκομίσαμε από τη φιλοξενία της Maria Joao Pires στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο του κύκλου «Μεγάλες Ορχήστρες - Μεγάλοι Ερμηνευτές». Στις 18 Φεβρουαρίου η διάσημη πιανίστα πλαισιώθηκε από την επίλεκτη Ορχήστρα Εγχόρδων του Φεστιβάλ της Λουκέρνης με επικεφαλής τον α΄ εξάρχοντά της Daniel Dodds σε ένα πρόγραμμα ελάχιστα συναρπαστικό επί χάρτου, αφού περιελάμβανε αποκλειστικά έργα του Ludwig van Beethoven. Η εμπειρία της παρακολούθησης εξελίχθηκε μολαταύτα σε ευτυχή ήδη από την εναρκτήρια ανάκρουση της εισαγωγής «Κοριολανός». Απολαύσαμε μιαν εκτέλεση δραματικά συνεκτική, με θαυμαστή οργανική ομοιογένεια, σφιχτή αλλά εύπλαστη αφήγηση της μουσικής σύνοψης του σαιξπηρικού θεατρικού έργου και κατάλληλα προορισμένη για την υποδοχή της Πορτογαλίδας δεξιοτέχνιδας ως σολίστ στο 3ο από τα κονσέρτα για πιάνο και ορχήστρα του «γίγαντα της Βόννης». Και εν προκειμένω, η στέρεη συμφωνική ανάπτυξη της εισαγωγικής ορχηστρικής παραγράφου του Κονσέρτου, με την ίδια αδιάπτωτα δυσεύρετη ποιότητα και ισορροπία οργανικής συνεισφοράς από όλες τις ομάδες, τροχοδρόμησε μιαν εξομολογητικής ακεραιότητας μουσική εκτέλεση. Μικρόσωμη και εύθραυστη, η Πίρες αντιστοίχισε τη δωρική λιτότητα και την ιωνική χάρη της παρουσίας της με την απέριττα ενδοσκοπική ερμηνεία της. Μαζί με τα εκλεκτά έγχορδα εγγυήθηκαν ένα 3ο επίζηλης διαλεκτικής φυσικότητας, αγωγικής ευστοχίας και φραστικής ευαισθησίας.
Τέμπι υπερταχείας αλλά όχι ασθμαίνουσας κοπής εγκαινίασαν, μετά το διάλειμμα, την «Ηρωική» 3η από τις συμφωνίες του Μπετόβεν και ακριβώς αυτά επέτρεψαν την άνετη (και κατά την άποψή μας αναπόδραστη πλέον) τήρηση της επανάληψης στο allegro con brio, επιβεβαιώνοντας παραλλήλως μιαν αδιανόητη -τουλάχιστον για παροικούντες την ευρωπαϊκή περιφέρεια- ακρίβεια, μουσικότητα και αθλητική διαχείριση ταχύτητας και δυναμικής από δεξιοτέχνες με αποτυπωμένη την ευφρόσυνη γαλήνη της δημιουργίας στα πρόσωπά τους, σιβυλλικά αποκαλυπτική σε αυτή την εγερτήρια παρτιτούρα. Ακόμη και στο πένθιμο εμβατήριο η ταχύτητα δεν εμπόδισε τη μετρική κατάληξή του να λειτουργήσει με το προσήκον εκφραστικό άχθος. Η εξαιρετικά ευκίνητη αγωγική και φραστική διαδρομή του scherzo οδήγησε σε εορταστικής ευφορίας και θετικότητας ανάπτυξη των «προμηθεϊκών» παραλλαγών του τελικού rondo:allegro, μια πραγματική «αποθέωση του χορού» μέσα από τη ρυθμικά εναρμονισμένη χορογραφία κεφαλών των εκστασιασμένων βιρτουόζων.
