Ακόμη ένα ενδιαφέρον και γενναιόδωρο σε απαιτήσεις και διάρκεια πρόγραμμα προσέφερε στους ολοένα και πολυπληθέστερους ακολούθους της η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Λουκά Καρυτινού. Ένα πρόγραμμα που, ενεπιγνώτως ή μη, ενίσχυσε τον γόνιμο διάλογο, που αποτελεί ένα από τα πλέον επωφελή παρελκόμενα παρομοίων εκδηλώσεων ανάμεσα όχι μόνο στην κοινότητα των επιφορτισμένων με την κριτική αποτίμησή τους, αλλά και σε κύκλους ενός από τα τελευταία συγκροτημένα, τακτικά μουσικά κοινά τού λόγιου είδους στην πρωτεύουσα.
Αίφνης και σε χρονιά αφιερωμάτων στον Σεργκέι Ραχμάνινωφ, τη συναυλία της 3ης Φεβρουαρίου, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής) του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, εγκαινίασε ένας τίτλος υπομνηστικός αειθαλούς του σπουδαίου αυτού δημιουργού. Η «Vocalise» έργον 9 του Νέστορος Ταίηλορ (*1963) για υψίφωνο και ορχήστρα, όπως πληροφορηθήκαμε από το πυκνό και γνησίως ενημερωτικό σημείωμα της 28ης.1.2011 του συνθέτη, φιλοξενούμενο στο προγραμματικό δελτάριο της βραδιάς, αποτελεί σύνθεση του έτους 2006 και, συμπληρώνουμε εμείς, λειτούργησε ως υπόμνηση, καθώς και συνηγορία, της πρόσφατης παγκόσμιας πρεμιέρας της όπεράς του «Ελένη», βασισμένης στο κινηματογραφικής φήμης ομώνυμο βιογραφικό μυθιστόρημα του Νίκου Γκατζογιάννη (Nicholas Gage), που δόθηκε στην Όπερα της Γερμανικής Ερφούρτης υπό τη μουσική διεύθυνση του Μύρωνος Μιχαηλίδη, σημειώνοντας ιδιαίτερη επιτυχία κριτικών και κοινού, όπως μας μεταφέρθηκε από διακεκριμένους αυτόπτες θεατές. Με σύμμαχο την πλούσια και ασφαλή εκφορά υψιφώνου του διαμετρήματος της Celia Costea, ακροβολισμένης σε εναλλασσόμενα επίπεδα απόστασης από το κοινό, η ολιγόλεπτη σύνθεση του Ταίηλορ, ευπρόσδεκτη από ποικιλοτρόπως κακοποιημένα ώτα, ανέπτυξε, χωρίς ενοχές για τη λυρική τονική της προσήλωση, μιαν ατμόσφαιρα διακριτικού και ενσυναισθηματικού ρομαντισμού, με λεπταίσθητη ενορχήστρωση που αναδείχθηκε από την μπαγκέτα και άγγιξε το ενθουσιώδες κοινό.
Διαφωνούμε έντονα με πανό διαμαρτυρίας κατά της αξιοποίησης του Ρώσου βιολονίστα Vadim Repin ως σολίστ στο κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι που ακολούθησε. Στον δυναμισμό του πόντιουμ όμως, ο διαπρεπής δεξιοτέχνης, πέραν της αδιαμφισβήτητης μουσικότητάς του, δεν εισέφερε την αναμενόμενη εκφραστική ένταση. Παρά την αναλαμπή ενέργειας στην canzonetta και τις εξαίρετες ανταλλαγές με κλαρινέτο και φλάουτο, η κίνηση αυτή ίσως επωφελείτο από ένα πιο αργό τέμπο, ενώ η πυροτεχνική δεξιοτεχνία στο φινάλε δεν αναίρεσε την εντύπωση ερμηνευτικής επιφανειακότητας, ίσως από την κόπωση της συχνής εκτέλεσης, ίσως από την ωμότητα μιας νέας εποχής ασύμβατης με τον εσωτερικό πόνο του Τσαϊκόφσκι.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μια γεμάτη προσωπικότητα και επιμέρους οργανικές επιδόσεις ανάκρουση τής 1ης συμφωνίας τού Μάλερ. Η κυριαρχία του Καρυτινού στη μακρά κλιμάκωση τού α’ μέρους επιβεβαιώθηκε στη ρυθμική εγρήγορση της διονυσιακής ατμόσφαιρας του β’, συμπεριλαμβανομένου του ανενδοίαστα νοσταλγικού Schmalz της ενδιάμεσης παραγράφου. Η δεινότητα του μουσικού αφηγητή διαπότισε, αξιοσημείωτα χωρίς σκωπτική υποσημείωση, αλλά με πικρό σαρκασμό στην εκπνοή της, τη σατυρική «πένθιμη» πομπή κυνηγού της γ’ κίνησης, που οδήγησε σε ένα αρκούντως διθυραμβικό φινάλε και σε δικαιολογημένους αλαλαγμούς και ποδοκρουσίες κοινού και μουσικών...
