Συναντηθήκαμε με τον Γιώργο Μπένο στο φιλόξενο καφέ Μπλε Παπαγάλος στο Μεταξουργείο λίγο πριν το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όπου πρωταγωνιστεί, και κάνει την πρεμιέρα του στο Νetflix ως η πρώτη ελληνική σειρά που φιλοξενεί η πλατφόρμα, αλλά και ανάμεσα στις τελευταίες πρόβες για τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από 25 Ιανουαρίου. Χωρίς να μπορεί να κρύψει το χαμόγελό του ούτε από τον φωτογραφικό φακό του Παύλου Παρασκευά, ο Γιώργος Μπένος μάς μίλησε για το θεατρικό έργο στο οποίο συμμετέχει, για τον ρόλο που υποδύεται στο «Maestro», αλλά και για το τι άφησε πάνω του ανεξίτηλα αυτή η σκληρή ιστορία του ήρωα που υποδύεται. Άπλωσε τις σκέψεις του με λέξεις φορτισμένες και γεμάτες συγκίνηση για τα μηνύματα που του έχουν φτάσει, για τους ανθρώπους που έχουν ταυτιστεί με την ιστορία του Σπύρου που υποδύθηκε και θα υποδυθεί και στον δεύτερο κύκλο της σειράς, με τα γυρίσματα να ξεκινούν κάπου στον Απρίλιο. Ο Γιώργος Μπένος είναι ένας νέος ηθοποιός που συγκλόνισε με την ερμηνεία του και τάραξε με την ιστορία του ήρωά του τα νερά της «αγίας ελληνικής οικογένειας» διά χειρός Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Και είχαμε πολλά να πούμε. Αυτός είναι ο Γιώργος Μπένος.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τζίφα
Φωτογραφίες για την ΑΥΓΗ: Παύλος Παρασκευάς
Πες μου για τη συμμετοχή σου στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη».
Θα είμαι στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», το μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού. Όταν το μελετούσα, αισθάνθηκα ότι πνίγομαι. Γιατί και η ίδια δεν είχε πολύ εύκολη ζωή. Πέθανε σε πολύ νεαρή ηλικία και αυτό που πραγματεύεται το μυθιστόρημα είναι το ανολοκλήρωτο. Το πώς όλοι οι ήρωες έχουν την ευτυχία ακριβώς δίπλα τους, τη βλέπουν και δεν μπορούν να την αγγίξουν. Αυτό είναι που με τράβηξε. Η Έμιλι μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον πολύ κλειστό και ξέρεις ποιο είναι το πιο συγκινητικό απ’ όλα; Ότι η ίδια δεν γνώρισε ποτέ τον έρωτα. Μεγάλωσαν με τις αδελφές της σε ένα σπίτι με έναν πάρα πολύ αυστηρό μπαμπά κληρικό. Αυτές οι τρεις έγραφαν για τον έρωτα που τον φαντάζονταν. Πόσο όμορφο να γράφεις για έναν έρωτα που δεν ξέρεις πώς είναι. Το κάνει πολύ πιο μεγάλο, πιο δυνατό και αυτό υπάρχει μέσα στο έργο, και ο λόγος που χαίρομαι που είμαι σε αυτή την παράσταση είναι ότι ο Καλαβριανός έχει κάνει μια μεταφορά και μια διασκευή πολύ όμορφη, με αρχή, μέση και τέλος. Οι ήρωες είναι πολύ καθαροί.
Πώς βρίσκεσαι να δίνεις εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο;
Πριν μπω στο Εθνικό τελείωσα σχολή ζαχαροπλαστικής. Στο Λύκειο είχα κάνει και μια παράσταση. Υπήρχε μια σκέψη, αλλά και η κουζίνα μού αρέσει. Τελείωσα το σχολείο, μπήκα στη σχολή ζαχαροπλαστικής. Παράλληλα μετά άρχισα να δουλεύω στη Χαλκίδα σε ένα ζαχαροπλαστείο και πήγαινα και στη θεατρική ομάδα του Θεάτρου Χαλκίδας, που είναι μια ερασιτεχνική ομάδα. Εκεί γνώρισα τη θεατρική μου μαμά, τη Μαρία Βάρδακα. Υπέροχος άνθρωπος, υπέροχη καλλιτέχνιδα. Με είδε, με γνώρισε, μου είπε εγώ θα σε ετοιμάσω για το Εθνικό. Εγώ δούλευα στο ζαχαροπλαστείο μια χαρά.
Άρα ήταν ένας ξένος κόσμος για σένα;
Ναι, ήταν λίγο άγνωστος. Άρχισα να τον αφουγκράζομαι στο πλαίσιο ενός ερασιτεχνικού θιάσου, αλλά εμένα αυτό με γέμιζε. Πήγαινα το πρωί στη δουλειά μου, πληρωνόμουν και το απόγευμα ήξερα ότι έχω κάτι όμορφο να με περιμένει στην ομάδα μου. Στην τρίτη πια παράσταση ξεκινάμε προετοιμασία. Μου πετάει πάνω στο τραπέζι κάποιους μονολόγους. Ξεκινήσαμε την προετοιμασία μας τον Σεπτέμβριο του 2014, στα 21 μου. Δίνω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και περνάω. Πέρασα με την πρώτη και δεν έδωσα αλλού γιατί δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα, ούτε εγώ, ούτε η οικογένειά μου.
Οι γονείς σου σε στήριξαν σε όλο αυτό;
Οι γονείς μου ήταν δίπλα σε όλο αυτό. Απλά δεν υπήρχαν τα χρήματα να μου πληρώσουν ιδιωτική σχολή. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς. Και κάπως έτσι πέρασα. Περήφανοι πολύ. Θυμάμαι ότι συγκινήθηκαν εκείνη την ημέρα. Ο πατέρας μου κέρναγε στη δουλειά του, η μητέρα μου το ίδιο. Παρόλο που δεν είχαν καμία σχέση με το καλλιτεχνικό κομμάτι. Με αυτά που είχαν, με πήγαιναν όπου μπορούσαν. Το φοβερό είναι ότι ίσως μέσω της δικής μου ενασχόλησης με το θέατρο άρχισαν να ασχολούνται και εκείνοι περισσότερο. Έχουν δει παραστάσεις που δεν παίζω ενώ δεν έβλεπαν πριν. Είναι πολύ όμορφο, γιατί και οι ίδιοι ανακαλύπτουν κάτι που θέλουν να ψάξουν, μια νέα εμπειρία. Με έχουν συγκινήσει.
Πώς βρέθηκες στο «Maestro»;
Θέλω να ευχαριστήσω τον Αντίνοο Αλμπάνη, γιατί αυτός μάς πρότεινε σ’ αυτή τη δουλειά. Είναι ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος, πέρα από ένας εκπληκτικός ηθοποιός, τον αγαπώ και τον ευχαριστώ δημόσια. Είναι από τους ηθοποιούς που αξίζει να βγαίνουν εκεί έξω και να μιλάνε, να έχει φωνή στο θέατρο, να έχει φωνή και στη ζωή.
Υποδύεσαι ένα gay αγόρι και θέλω να μου πεις τις πρώτες σκέψεις για τον ρόλο.
Με συγκίνησε εξαρχής, όχι γιατί θα ήταν ένας gay ήρωας αλλά η ιστορία του και το πόσο ωραία ήταν γραμμένος από τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Επειδή βρισκόμαστε στο 2022, για μένα είναι ένας ήρωας όπως όλοι οι υπόλοιποι και τον αντιμετώπισα όπως θα αντιμετώπιζα έναν οποιοδήποτε άλλον ήρωα. Με σεβασμό και αγάπη.
Τώρα είναι η στιγμή να βγουν προς τα έξω αυτές οι ιστορίες και οι ήρωές τους;
Η στιγμή τους θα είναι πάντα. Πιστεύω ότι η στιγμή αυτών των ηρώων είναι πάντα. Πρέπει να συζητιούνται πάντα μέχρι να γίνουν αυτονόητα. Ακόμα, δυστυχώς, δεν είναι. Θα γίνουν όμως. Για μένα είναι. Έβλεπα με ανακούφιση κατά τη διάρκεια της προβολής των επεισοδίων ότι υπήρχε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι το έβλεπαν ως κάτι αυτονόητο. Μου έδινε τρομερή δύναμη και ελπίδα για τον κόσμο που ζω. Δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι ο Σπύρος είναι ένας ομοφυλόφιλος ήρωας. Ο Σπύρος είναι μέρος αυτής της κοινωνίας. Είμαστε εδώ να τον ακούσουμε τον Σπύρο; Να ακούσουμε τις φοβίες του, να τον πάρουμε μια αγκαλιά; Αντίστοιχα όλοι οι ήρωες είχαν κάτι αντίστοιχο να μοιραστούν. Και να δώσουν το μήνυμά τους σε αυτή την κοινωνία.
Πώς ένιωσες όμως που μετά το πρώτο φιλί που δώσατε με τον Ορέστη έγινε ένας διαδικτυακός χαμός και, δυστυχώς, και με ομοφοβικές αντιδράσεις;
Νομίζω ότι στην πλειονότητά τους ήταν πολύ όμορφα τα σχόλια, οπότε από τη μία αισθάνθηκα ευτυχισμένος στον κόσμο που ζω. Για τα λιγοστά αρνητικά και ομοφοβικά σχόλια, από την άλλη, ανησύχησα για τον κόσμο που ζω. Όταν βλέπεις ανθρώπους να γράφουν τόσο αρνητικά πράγματα για ένα φιλί, είναι ανησυχητικό. Σε ενοχλεί η εικόνα δύο ανθρώπων που αγαπιούνται; Δεν την έχεις συνηθίσει; Δεν πειράζει, ήρθε η ώρα να τη συνηθίσεις τώρα. Δεν είναι αργά. Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ. Θα τη συνηθίσεις. Θα φροντίσουμε να τη συνηθίσεις.
Ο ρόλος σου είναι μέρος ίσως της πιο σκληρής ιστορίας στη σειρά. Ενδοοικογενειακή βία και ομοφοβία. Τι συνέβη στον Γιώργο Μπένο από την επαφή του με αυτή την ιστορία;
Νιώθω ότι ο Γιώργος θα γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος. Ένας πιο περήφανος άνθρωπος. Και νιώθω ότι θα με πάει παρακάτω. Βίωσα μέσα από τον ρόλο μου αυτή τη βία. Είμαι πια πιο κοντά σε αυτά τα θέματα. Είμαι πιο έτοιμος από ποτέ να ακούσω τους ανθρώπους εκεί έξω που έχουν δεχτεί βία. Θα ήθελα να ανήκουν μόνο στη μυθοπλασία, αλλά το γεγονός ότι τα άγγιξα με κάποιο τρόπο με ευαισθητοποιούν περισσότερο, με ενεργοποίησαν κοινωνικά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ποτέ ότι μια γυναίκα μπορεί να δεχτεί βία στο σπίτι της. Εκείνη την ημέρα, κατά τη διάρκεια της σκηνής βίας ήμουν εγώ, ο Γιάννης Τσορτέκης και η Μαρία Καβογιάννη μέσα στο σπίτι. Ξέσπασα σε κλάματα και σταμάτησε, θυμάμαι, η δεύτερη λήψη, έκατσα στην άκρη και επικράτησε μια ησυχία. Και εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό που εμείς το γυρνάμε θα το δουν κάποιοι που το βιώνουν. Σκέφτηκα ότι συμβαίνει σε ένα σπίτι. Πιο δίπλα από μένα. Τώρα θα είμαι εκεί να ακούσω αυτόν τον άνθρωπο που έχει βιώσει κάτι τέτοιο. Το γεγονός ότι το 2023 μιλάμε ακόμα για μια γυναίκα που δέχεται βία από τον άντρα της και για οποιαδήποτε μορφή βίας με ξεπερνάει. Πρέπει να αφανιστεί, δηλαδή πρέπει να εξαφανιστεί.
Μιας και μιλάμε για βία, τι σκέψεις κάνεις μετά από όσα βγήκαν στο φως στον χώρο του θεάτρου;
Νιώθω ότι πια δεν θα είναι ανάμεσά μας. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το σπουδαίο και πολύ γενναίο βήμα που έγινε θα σταματήσει αυτή την κατάσταση. Θα σταματήσει αυτές τις βίαιες συμπεριφορές και όσα πράγματα ακούστηκαν θα είναι τα τελευταία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έτυχε να μην βιώσω τέτοιες καταστάσεις, γιατί είμαι λίγα χρόνια στο θέατρο και απλά έτυχε να μην έχω βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Υποκλίνομαι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχαν το θάρρος να βγουν και να μιλήσουν ξεκάθαρα για όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δίνουν βήμα στους επόμενους να πάρουν το θάρρος και να μάθουν πια να μιλάνε. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τώρα που λέω σήμερα εδώ μαζί σου ακούγονται πολύ αισιόδοξα, ρομαντικά. Δεν με πειράζει. Θέλω να είμαι ρομαντικός.
Φαντάζομαι θα έχεις λάβει άπειρα μηνύματα από κόσμο.
Έχω λάβει τόσο όμορφα μηνύματα, που με έχουν διαλύσει με την καλή έννοια. Ήταν μηνύματα τα οποία μου έδιναν δύναμη, ήταν μηνύματα τα οποία με φόβισαν λίγο. Μου έστειλε ένας κύριος, ο οποίος ήταν γύρω στα 60, ο οποίος μου είπε «ευχαριστούμε εσάς που μέσα από αυτή τη δουλειά εκπροσωπείτε κι εμάς τους μεγαλύτερους που φοβόμαστε ακόμη τη γνώμη της γειτόνισσας». Μόνο συγκίνηση. Αυτά τα μηνύματα είναι η αφορμή και η αιτία που κάνω αυτό το επάγγελμα.
Έλαβες και άσχημα σχόλια;
Ναι, υπήρχαν και κάποιοι λίγοι άνθρωποι θλιβεροί. Μετρημένοι, οι οποίοι μου έγραψαν κάποια αρνητικά πράγματα.
Τι θα έλεγες σε αυτούς λοιπόν;
Θα τους ευχόμουν να ανακαλύψουν την πραγματική ευτυχία και να πάψουν να είναι πιόνια μιας κοινωνίας που απλά έχει βάλει κανόνες.
Netflix, Αλεξίου, Καβογιάννη, Παπακαλιάτης, η πρώτη σειρά σε τηλεθέαση. Είναι πολύ μεγάλο όλο αυτό. Δεν φοβάσαι μην χάσεις τον εαυτό σου;
Νιώθω περήφανος για όλο αυτό που έχει συμβεί, τρομερά ευγνώμων και πολύ τυχερός. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου στο 100%. Ναι, δεν θα ήθελα να χάσω τον εαυτό μου. Το δουλεύω και αυτό μέσα μου, εννοείται, αλλά ξυπνάω κάθε πρωί και θέλω μέσα από τη δουλειά μου να μοιράζομαι όμορφες ιστορίες, τίποτε άλλο. Ναι, χαίρομαι που αυτό το πράγμα θα ταξιδέψει. Ναι, αξίζει δικαιωματικά σε αυτή την ομάδα και σε όλο αυτό που έχει φτιάξει ο Χριστόφορος. Έχω μεγάλη χαρά, αλλά κανέναν φόβο ότι θα χάσω τον εαυτό μου. Θα παραμείνω γειωμένος. Δεν γίνεται να χάσεις το μυαλό σου σε αυτή τη δουλειά, γιατί αλλιώς δεν θα μπορείς να αφηγηθείς τις ιστορίες όπως πρέπει.
Ως παιδί της επαρχίας ποια είναι η σχέση σου με την Αθήνα;
Στην αρχή με τρόμαξε. Όλα άσχημα τα σκεφτόμουν όταν ήρθα. Πολλοί άνθρωποι και φασαρία. Έβλεπα μόνο το αρνητικό της κομμάτι. Είναι μια πόλη η οποία σου κλείνει το μάτι για τα πάντα. Υπάρχει η ομορφιά της, υπάρχει η ασχήμια της. Την ίδια στιγμή που τη χαίρεσαι, την επόμενη στιγμή λυπάσαι που μένεις εδώ. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Έχω φτιάξει έναν κύκλο ανθρώπων που αγαπώ και με αγαπάνε εδώ και τους ευχαριστώ που εξακολουθούν να με έχουν στη ζωή τους και τους έχω κι εγώ ακόμα. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου πια. Βρίσκομαι εδώ, δουλεύω εδώ, εδώ είναι πια οι περισσότεροι φίλοι μου. Είναι πια, νομίζω, ένα κομμάτι μου και μέρος του χάρτη μου.
