Ο Ντένις Κέλι (γεν. 1970) είναι ένας σύγχρονος θεατρικός συγγραφέας ιρλανδικής καταγωγής που έχει μεγαλώσει, ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Στο έργο του, με τον αινιγματικό, σαν αρχαϊκό μειδίαμα κούρου-κόρης, τίτλο «Girls and boys» (Κορίτσια και αγόρια), που παρουσιάστηκε με επιτυχία για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2019 στο Θέατρο 104 και επαναλαμβάνεται τη φετινή περίοδο, ο συγγραφέας επιχειρεί μια επιτομή των σχέσεων των δύο φύλων.
Υπό τη σκιά του ξέφρενου ύστερου καπιταλισμού, στην ολέθρια μάλιστα νεωτερική θατσερική εκδοχή του, που αναγόρευσε σε μοναδικό μέτρο και σταθμό των ανθρώπινων σχέσεων το δίκαιο του ισχυρότερου, εντέλει τη βία! Για να ελευθερώσει τελικά τον δαίμονα της αμοιβαίας, οικείας αλληλοσφαγής! Παρακολουθούμε ανυποψίαστοι μέχρι το απρόσμενο εκρηκτικό τέλος μια οικογενειακή τραγωδία δίχως κάθαρση, σε ένα τοπίο όπου «άνω στρέφουσιν ιεραί παγαί». Μια ανεστραμμένη Μήδεια, με τον Ιάσονα παιδοκτόνο όχι από πάθος ερωτικό, αλλά εξαιτίας της γκρεμισμένης εξουσίας-υπεροχής του.
Ποιος είναι τελικά ο ισχυρότερος και πού οδηγεί η ισχύς του μας διηγείται το έργο του Κέλι μέσα από την ιστορία ενός ανώνυμου άνδρα και μιας ανώνυμης γυναίκας που «πιάνονται» στον ανίκητο πόλεμο-έρωτα του «μισού» με το «άλλο» του. Ποιος τελικά είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος σε αυτήν την ανελέητη παρτίδα ζωής ή θανάτου;
Ο συγγραφέας δεν κοινωνιολογεί, αλλά πάει βαθύτερα, γίνεται ένας δεινός ανατόμος της δίδυμης ψυχής του αρχέγονου ανθρώπινου πλάσματος που υπήρξαν κάποτε άνδρας και γυναίκα ενωμένοι μαζί, πριν από τον μοιραίο διαχωρισμό τους που συνέβη σε χρόνο μυθικό. Για να τους μεταβάλει σε απαρηγόρητους, αιώνιους κυνηγούς της επανένωσής τους, σύμφωνα με τον πλατωνικό μύθο του «Συμπόσιου». Επανένωσης αδύνατης, επειδή βρισκόμαστε ήδη βαθιά στους δρόμους της ανεπίστροφης Ιστορίας και ο καθείς ορμάται από τη θέση της εικαζόμενης υπεροχής του για την ολική κατάκτηση του «ενός», για την άλωση, αφομοίωση και εξαφάνιση του «άλλου». Καθείς με τα όπλα του, πλασματικά ή φανταστικά. Ή ακόμη, μερικές φορές, και με τα κλεμμένα όπλα του αντιπάλου!
«Ένα σπουδαίο και πολυδιάστατο θεατρικό έργο, γεμάτο χιούμορ, πίκρα, τρυφερότητα και ωμότητα. Ένας μονόλογος που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, έμπλεος ανατροπών και εκπλήξεων, αλλά, κυρίως, ανατέμνει την ανθρώπινη κατάσταση, την ανθρώπινη φύση, εμάς, την καθεμιά, τον καθένα μας, και εντέλει όλη την ανθρωπότητα» (μεταφέρω από το σημείωμα της δρα Μιχαέλας Αντωνίου στο πρόγραμμα). Ένα έργο μνήμης και μια αφήγηση γεγονότων, συμπληρώνω εγώ, που πετυχαίνει να ξυπνήσει μέσα μας το χαμένο «ωκεάνειο αίσθημα» της αρχέγονης ενότητας με τον ακέραιο κόσμο. Επειδή δεν θυμόμαστε πάντα όλα όσα μας συνέβησαν, αλλά όσα θυμόμαστε συμβαίνει να μας συμβαίνουν τώρα! Επειδή τα γεγονότα μάς θυμούνται προνομιακά και είναι έργο της αληθινής τέχνης να μας προάγει στη δημιουργική τους αποκατάσταση, σε χρόνο πάντοτε ενεστώτα.
Η μεταφράστρια και σκηνοθέτιδα Άννα-Μαρία Στεφαδούρου πετυχαίνει αυτό το μικρό θαύμα, να «πιάσει» το δύσκολο έργο από τις άκρες και να «ξηλώσει» την επικαιρική μορφή του δίχως να το πληγώσει. Για να ανασύρει ακέραιο το de profundis του, ως γραφή και ως παράσταση. Η ερμηνεύτρια Δώρα Παρδάλη ανταποκρίνεται, δίνει και δίνεται στο έργο ολοκληρωτικά, βυθίζεται στον σκοτεινό πυρήνα του και αναδύεται πάλι με λάμψη. Σε ένα ρεσιτάλ μεταμορφώσεων, με ευαισθησία, συνέπεια, ευγένεια. Μπράβο της! Τα σκηνικά της Ηλέκτρας Σταμπούλου, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, «δένουν» στον πυρήνα του έργου.
