Συναντηθήκαμε με τον Γιάννη Νιάρρο και τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο σε μια πλατεία στο κέντρο της πόλης, λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή για ακόμα μία sold out παράσταση των «Παιχτών» στο Θέατρο Κιβωτός, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Παλιοί γνώριμοι και φίλοι, μαζί στη σκηνή αυτή τη φορά, μας μίλησαν γι’ αυτό το θεατρικό φαινόμενο με αυτή τη σύμπνοια που έχουν οι φίλοι και, φυσικά, συνέλαβε με άνεση ο φακός του Παύλου Παρασκευά. Ο Γ. Νιάρρος απολαμβάνει τους νέους του ρόλους, του σκηνοθέτη και συνθέτη, στο «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη, που γίνεται μιούζικαλ σε μουσική και σκηνοθεσία δικές του, και κάνει πρεμιέρα στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στις 11 Νοεμβρίου. Ο δε Α. Χρυσανθόπουλος χαίρεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά την τηλεοπτική επιτυχία του «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» στην ΕΡΤ. Από την κουβέντα φύγαμε έχοντας αποτυπώσει λεκτικά και φωτογραφικά ευτυχώς δυο νέους ανθρώπους ανήσυχους, ανυπάκουους, τολμηρούς και άνετους. Δυο ηθοποιούς που κατάφεραν με πολλή δουλειά και την απαραίτητη τύχη, όπως θα πουν, να πατούν τα θεατρικά σανίδια και να γίνονται με τις παραστάσεις τους το απόλυτο talk of the town. Αυτοί είναι οι Γ. Νιάρρος και Α. Χρυσανθόπουλος.
Θεατρικό φαινόμενο « Οι παίχτες». Τι συμβαίνει με αυτή την παράσταση;
Νιάρρος: Είναι το ευτυχές μου διάλειμμα. Ψυχολογικά και πνευματικά, όχι τόσο σωματικά. Θα δω τους φίλους μου. Θα πούμε διάφορα και θα κάνουμε το κοινό να περάσει καλά. Και κάνουμε και ο ένας τον άλλον να περνάει καλά. Αποδίδω αυτή την επιτυχία σε όλα αυτά. Γνωριζόμαστε και είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Και συνεργάτες. Με έναν τρόπο κάπου, κάπως έχουμε όλοι συναντηθεί. Βγαίνει αυτό στον κόσμο και είναι ευτυχές να συμβαίνει αυτό στο θέατρο. Γι’ αυτό νομίζω πέτυχε και το γλυκό.
Χρυσανθόπουλος: Οι πρόβες έπεσαν ακριβώς μετά το τέλος της καραντίνας. Οπότε ήμασταν όλοι μες στη μοναξιά μας, δεν βλέπαμε τους φίλους μας και θέατρο δεν κάναμε ως επί το πλείστον. Οπότε βρεθήκαμε και κάπως ξεδώσαμε. Βγάλαμε όλη την καταπιεσμένη χαρά που είχαμε με αυτοσχεδιασμούς. Ένα 70% στήθηκε από την πρώτη εβδομάδα. Ό,τι μας βγήκε ενστικτωδώς ήταν και αυτό που πολλές φορές κρατήθηκε στην παράσταση. Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει.
Άρα οι παρέες κάνουν τις επιτυχίες;
Νιάρρος: Εντάξει, είναι ιδανική συνθήκη, αλλά δεν θα λειτουργούσε αν λέγαμε ότι αυτό πρέπει να γίνει και μόνο. Λειτούργησε επειδή έχουμε ακόμα και άλλες δουλειές όλοι, σαν το γλυκάκι. Αυτό είναι το dirty pleasure. Έρχεσαι και μαλακίζεσαι με τους φίλους σου και περνάς όμορφα. Εντάξει, δεν γίνεται να δουλεύουμε μόνο μαζί και έτσι. Μετά δεν θα έχει την ίδια μοναδικότητα.
Χρυσανθόπουλος: Μεγάλη σημασία έχει και ο μαέστρος, ο Γιώργος Κουτλής, που ήρθε τρελαμένος να κάνουμε αυτό το έργο όλοι μαζί, αλλά ταυτόχρονα ήξερε πότε να μαζεύει, πότε να αφήνει.
Νιάρρος: Ναι, αν ήμασταν μόνοι μας θα είχαμε ξεφτιλιστεί.
Χρυσανθόπουλος: Θα ήταν σαν inside joke και μπορεί να ήταν κακό για το τελικό αποτέλεσμα. Το χιούμορ είναι και καμένο και το αγαπάμε.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος μετά την πανδημία είχε ανάγκη από κάτι τόσο κωμικό;
Νιάρρος: Σίγουρα. Πάντα έχει ανάγκη ο κόσμος από κάτι πιο fun. Γενικά, έχουμε μια ροπή προς την κατάθλα στο θέατρο και στην τέχνη εν γένει στην Ελλάδα. Οπότε νομίζω ναι, το είχε ανάγκη.
Χρυσανθόπουλος: Πολλές φορές έχει γίνει ταμπού το να υπάρχει ένα χαλαρό χιούμορ στο θέατρο. Οι άνθρωποι φοβούνται μην γίνει λίγο επιθεώρηση, αλλά με την κακή έννοια. Εμείς προσπαθήσαμε αυτό να το εντάξουμε στο πλαίσιο ενός έργου με καθαρή δομή από πίσω και αυτή ήταν η φοβερή δουλειά του Γιώργου. Κράτησε την πορεία και την αγωνία αυτών των ανθρώπων να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον, αλλά μέσα σε αυτό υπάρχουν συνεχώς χιουμοριστικά στοιχεία που το ελαφραίνουν.
Νιάρρος: Είναι πολύ πιο εύκολο να θεωρηθείς σοβαρός καλλιτέχνης αν κάνεις κάτι σοβαρoφανές. Στον βωμό αυτής της θεωρίας και η κωμωδία πρέπει να είναι πολύ σοβαρή. Δεν μπορεί απλώς να είναι μια κωμωδία.
Γιάννη, το «Πάρτο σερί» ξεπέρασε τα 2.000.000 views στο YouTube.
Νιάρρος: Είναι τρελό αυτό που έχει γίνει με αυτό το τραγούδι. Επικοινωνεί πιο πολύ από ό,τι υπέθετα εγώ τη στιγμή που το κάναμε. Με παγίδευσαν ουσιαστικά. Με πήρε τηλέφωνο ο Μίνως Θεοχάρης και μου λέει, έλα από το σπίτι του Στάμου Σέμση να κάνουμε κάτι. Ήταν και η Φωτεινή Αθερίδη και γίναν όλα γρήγορα, ξαφνικά και απλά, και το βιντεάκι. Το ανεβάζουν και μετά από λίγο καιρό άρχισε να μου λέει κόσμος στον δρόμο, είσαι αυτός από το βίντεο. Νόμιζα θα μου έλεγαν εσύ από το «Έγκλημα και τιμωρία» στο Εθνικό, αλλά όνειρα απατηλά. Μου λέγαν για το βίντεο. Είναι γαμάτο και πολύ θεμιτό να με ξέρουν από κάτι τέτοιο, και γουστάρω κιόλας γιατί βγήκε χωρίς κανέναν πόνο, ειδικά από μένα. Η Φωτεινή το είχε δουλέψει, έχει γράψει και ο Στάμος τη μουσική. Εγώ με τον Μίνω ήμασταν οι χορεύτριες και περάσαμε τέλεια.
Αλέξανδρε, παίζεις τρίτο χρόνο στο «Χαιρέτα μου τον πλάτανο». Το περίμενες;
Χρυσανθόπουλος: Το περιμέναμε και δεν το περιμέναμε για τρίτη χρονιά. Γενικά, υπήρχε μεγάλη αγάπη από τον κόσμο. Το πιο μεγάλο δώρο ήταν ότι αυτή η σειρά ξεκίνησε μέσα στην καραντίνα. Ο κόσμος μας λέει ότι τον κάνουμε να χαμογελά σε μέρες δύσκολες κάθε βράδυ στο σπίτι και περιμένουν αυτό για να γελάσουν. Το ότι πήγαμε τώρα τρίτη χρονιά είναι αναπάντεχο. Όλα τα νέα παιδιά μεταξύ μας έχουμε δέσει πάρα πολύ, κάνουμε παρέα. Δεν πάμε στο γύρισμα κι είναι μια μουντή κατάσταση που είμαστε όλοι άντε να κάνουμε τη δουλειά μας να φύγουμε. Πάμε με χαρά ακόμα και είναι πολύ σημαντικό.
Η ιστορία με την αποχώρηση του Φιλιππίδη από τη σειρά επηρέασε όλο αυτό το κλίμα που περιγράφεις;
Χρυσανθόπουλος: Η αποχώρηση ενός ανθρώπου τόσο απότομα από οποιαδήποτε δουλειά για οποιονδήποτε λόγο επηρεάζει τη δουλειά. Κατ’ αρχάς, γιατί έπρεπε να σταματήσουν τα γυρίσματα και να βρεθεί αντικαταστάτης. Μιλάμε καθαρά για γεγονός αποχώρησης αυτή τη στιγμή. Ευτυχώς ήρθε με τη μια ο κύριος Χαλκιάς, ο οποίος ήταν υπέροχος. Φανταστικός συνεργάτης. Μπήκε μέσα σε μια εβδομάδα στη δουλειά και κατευθείαν ξεκίνησε γυρίσματα. Πέντε στις πέντε μέρες, σχεδόν 10 ώρες κάθε μέρα, για να μπορέσει να προλάβει τη σειρά. Οι σεναριογράφοι έγραψαν καινούργια σενάρια αμέσως. Οπότε το όλο σύνολο αναγκάστηκε, αλλά απέδωσε ταχύτατα. Εννοείται ότι επηρεάστηκε. Επανήλθαμε ευτυχώς σε καλά πλαίσια μεταξύ μας όλοι πολύ σύντομα.
Γιάννη, «Σπιρτόκουτο» σε μιούζικαλ. Τι μπορείς να μας πεις γι’ αυτή τη μεταφορά αυτής της εμβληματικής ταινίας;
Νιάρρος: Έχω γράψει τη μουσική μαζί με τον Αλέξανδρο Λιβιτσάνο, το σκηνοθετώ και είμαι και η μασκότ. Χαριτολογώ. Είμαι ο ηθοποιός που σκηνοθετεί, δηλαδή ο συντονιστής. Είναι πολύ συγκινητικό γιατί έχω επιλέξει τους ανθρώπους οι οποίοι είναι συνάδελφοι που έχω συνεργαστεί. Είναι τρελό να σκηνοθετώ εγώ όλους αυτούς τους ηθοποιούς. Είμαι πρώτα εγώ αυτός που τους θαυμάζει. Είναι πολύ συγκινητικό ότι ο Οικονομίδης εμπιστεύτηκε σ’ εμένα ένα τέτοιο cult αριστούργημα, τη σύγχρονη «Κοκκινοσκουφίτσα», ας πούμε, της Ελλάδας. Γιατί είναι συμβολικό. Το βιώνω συναισθηματικά. Είναι ένα επόμενο βήμα στο να μπω στο θέατρο, ακόμα πιο συνολικά, ακόμα πιο δημιουργικά, να έχω γράψει ένα τραγούδι που το φανταζόμουν, να έχω επιλέξει τον άνθρωπο που θα το πει και εντέλει να βοηθάω και στο πώς να το πει.
Γύρω από το έργο τι σκέψεις κάνεις; Βλέπεις συνδέσεις με το σήμερα;
Νιάρρος: Είμαι πολύ χαζός στο να διαβάσω ένα έργο μέσα στο κοινωνικό και ιστορικό του πλαίσιο. Μου αρέσουν τα έργα που είναι διαχρονικά γιατί αποφεύγουν την ηθογραφία. Δεν είναι ηθογραφικό. Δεν μιλάει για μια οικογένεια του 2022, δεν μιλάει καν, για μένα, για μια ελληνική οικογένεια. Μιλάει για πολύ πιο απλά πράγματα. Είναι αρχετυπικό. Είναι ο πατέρας, η μάνα, η αγάπη τους, η εξουσιολαγνεία και η σύγκρουσή τους. Άρα, λοιπόν, αυτό είναι κάτι που υπήρχε και θα υπάρχει. Ο Οικονομίδης το έγραψε και είχε στο μυαλό του το 2004, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο χαρακτήρας του έργου λέει να ανοιχτούμε, να φτιάξουμε πιάνο μπαρ στον Κορυδαλλό. Έτσι και εμείς λέγαμε να φτιάξουμε στάδια. Ξέραμε ότι θα μείνουν βρόμικα και δεν θα ξέρουμε τι να τα κάνουμε και πώς να τα συντηρήσουμε. Αυτό είναι το κοινωνιολογικό πλαίσιο. Μ’ αρέσει γιατί όλοι έχουμε μια αρνητική εμπειρία από τον πατέρα μας, απ’ τη μάνα μας. Όλοι έχουμε βιώσει στρεβλό τρόπο αγάπης μεταξύ ανθρώπων. Άρα, λοιπόν, είναι διαχρονικότατα. Ξεκινά από την οικογένεια. Πολύ απλοϊκά το έχω δει, είναι και το έργο απλοϊκό και ταιριάζει με τα μιούζικαλ που έχουν απλή δραματουργία. Δεν είναι Ντοστογιέφσκι. Ο Οικονομίδης μέσα σε αυτή την απλή δομή απέδωσε τόσο συναίσθημα, τόση εκρηκτικότητα, που ταυτόχρονα γίνεται και γραφικότητα.
Μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί, πώς βιώνετε το επάγγελμα του ηθοποιού; Είναι τελικά επάγγελμα;
Χρυσανθόπουλος: Εννοείται είναι επάγγελμα, εννοείται. Και πρέπει να μπορείς να επιβιώσεις από αυτό. Όπως σε όλες τις δουλειές, έτσι και η υποκριτική έχει να κάνει πάρα πολύ και με ένα ταλέντο που μπορεί να έχεις όπως σε οποιαδήποτε δουλειά, με πάρα πολλή δουλειά από πίσω, εξάσκηση και, φυσικά, με τύχη. Είναι σαν οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να είναι βιώσιμο το επάγγελμα του ηθοποιού. Γιατί πραγματικά είναι μικρότερη η ζήτηση από την προσφορά κάποιες φορές στο θέατρο.
Νιάρρος: Για να πεις ότι υπηρετείς και τον Γιάννη που θέλει να βγάλει λεφτά για να ζήσει, αλλά και τον Γιάννη που θέλει να περνάει καλά στις δουλειές και να κάνει αυτά που του αρέσουν, είναι βέβαιο ότι θα έπρεπε να διαλυθεί σε πολλά κομμάτια για να είναι συνεπής και με τους δύο αυτούς κόσμους. Εμείς λογικά είμαστε από τους πολύ κωλόφαρδους που και με πολλή δουλειά, αλλά είμαστε και κωλόφαρδοι που τα έχουμε κάπως καταφέρει. Αλλά είμαστε κάθε φορά στον αέρα. Υπάρχει πάντα μια ανασφάλεια.
Ποια είναι η σχέση σας με την Αθήνα;
Χρυσανθόπουλος: Την αγαπώ την Αθήνα. Τις λίγες χρονιές που πάω διακοπές λέω, άντε να γυρίσω πίσω στην Αθήνα μου λίγο να ηρεμήσω, να κουρνιάσω και να πάω στα μέρη μου. Είναι μεν βρόμικη, αλλά όπως το σπίτι σου. Εσύ το άφησες να βρομίσει. Αλλά να πω, επειδή πήγαμε και πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη και δεν είχα πάει ποτέ, ότι και εκείνη τη λάτρεψα.
Νιάρρος: Αυτή η πόλη έχεις αντιθέσεις. Ομορφιά και βρομιά. Μίσος και αγάπη. Αλλά τη νιώθω σπίτι μου. Και στον παράδεισο να ήσουν, θα έβρισκες κάτι που να σου προκαλεί αποστροφή. Υπάρχουν πράγματα που μου προκαλούν αποστροφή, αλλά την αγαπώ.
Αλέξανδρε, θέλω να μου πεις στην τρέχουσα πραγματικότητα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί;
Χρυσανθόπουλος: Όλο αυτό με την παιδεραστία που συμβαίνει με έχει ξεπεράσει. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, αλλά και εμένα μου βγαίνουν σκέψεις βίας προς αυτά τα πρόσωπα. Μιλώντας με μια φίλη ψυχολόγο, μου είπε ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί αντικατοπτρίζει τα αρχεγονικά μας ένστικτα περί προστασίας του είδους μας. Κάπως λίγο μέσα μου ηρέμησα γιατί πραγματικά σκεφτόμουνα τι άνθρωπος είμαι που σκέφτομαι τόσο βίαιες αντιδράσεις. Με έσωσε αυτή η φίλη μου. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση. Βγήκαμε και από όλη αυτή την περίοδο της καραντίνας, ζούμε έναν πόλεμο δίπλα μας που επηρεάζει παγκοσμίως όλα τα πράγματα και δεν επηρεάζει απλώς την οικονομία μας, δεν αυξήθηκε απλώς το πετρέλαιο. Το ότι έρχεται σε εμάς απλώς οικονομικά δεν πρέπει στο κεφάλι μας να παραμένει απλώς ως ένα οικονομικό πρόβλημα.
Φωτογραφίες για την ΑΥΓΗ: Παύλος Παρασκευάς
