Δεν είναι ιστορικό ανάγνωσμα «Το ξόρκι της Μεριντιάνα», είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αφιερωμένο «στις γυναίκες που αγωνίζονται για τη λευτεριά τους». Γιατί αστυνομικό; Γιατί το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι η κραυγή της Πόλης για δικαιοσύνη. Από την αρχή της δημιουργίας τους οι πόλεις είχαν να επιλύσουν το πρόβλημα της συνύπαρξης πολλών ανθρώπων μαζεμένων σε έναν μικρό χώρο.
Έτσι, για την ίδρυσή τους χρειάστηκαν νόμοι, που σε μας πρώτος επέβαλε ο Θησέας. Στους Εβραίους υποτίθεται ότι τους επέβαλε ο ίδιος ο Θεός. Από τότε ο πολίτης παλεύει για την τήρησή τους και οι εκάστοτε κυβερνώντες παλεύουν να τους χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Τα βάζεις με τους κυβερνώντες. Πώς τα βάζεις όμως με τον Θεό; Κι όμως, και εναντίον του πάλεψαν οι άνθρωποι και τα θύματα ήταν χιλιάδες. Αιρετικοί, Καθαροί, Μονοφυσίτες και λοιπά δόγματα εναντιώθηκαν στους δυνατούς που πάντα επικαλούνταν τη θεϊκή εξουσία.
Η πάλη λοιπόν για κυριαρχία, για δύναμη και εξουσία ξεκινά αμέσως σχεδόν με την ίδρυση της πόλης. Αμέσως μετά την επιβολή των νόμων.
Έτσι «Το ξόρκι της Μεριντιάνα» έχει ακριβώς ως θέμα αυτή την πάλη. Ένα μεσαιωνικό βιβλίο που κρύβει ένα ξόρκι δύναμης και εξουσίας φτάνει στην Αθήνα με παραλήπτη έναν παλαιοβιβλιοπώλη. Και τότε ξεκινά η μάχη εκείνων που επιζητούν τη δύναμη και την εξουσία. Στη διάρκεια αυτής της μάχης ο παραλήπτης και ο κομιστής δολοφονούνται, ενώ δύο γυναίκες κακοποιούνται βάναυσα. Κι από δω ξεκινά ο αγώνας για τη λευτεριά. Δεν είναι η αστυνομία που βρίσκει και τιμωρεί τους ενόχους. Είναι οι ίδιες οι γυναίκες που αναλαμβάνουν τον ρόλο του τιμωρού. Οι γυναίκες που κατηγορούνται από την εποχή του Μεσαίωνα για συνεργασία με τον Σατανά ξεσηκώνονται με επικεφαλής τον Σατανά και τιμωρούν τους δολοφόνους. Δεν είναι όμως αυτός ο αρχηγός τους. Δεν υπακούν σ’ αυτόν. Υπακούν μόνο στον Έρωτα, που, όπως μαθαίνουμε από τη Μυθολογία μας, είναι αυτός που δημιούργησε τον κόσμο. Και οι γυναίκες έχουν να φτιάξουν έναν νέο κόσμο.
Έχει λοιπόν το βιβλίο μια μυστικιστική χροιά και η συγγραφή του στηρίχτηκε στα χαρτιά Ταρώ. Τα χαρτιά που προλέγουν τη μοίρα. Η μοίρα, ως γνωστόν, είναι το μερίδιο της κληρονομιάς που αναλογεί στον καθένα μας. Γι’ αυτή την κληρονομιά παλεύουν οι άνθρωποι από καταβολής πόλης, αγνοώντας ότι η μόνη κληρονομιά που πραγματικά μας ανήκει είναι το δικαίωμα στην ευτυχία.
Το θέμα που κυριαρχεί στο βιβλίο είναι φυσικά το θέμα της μαγείας. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που νομίζουν ότι, επικαλούμενοι τις «άγνωστες δυνάμεις» του Σύμπαντος, θα ικανοποιήσουν τα «θέλω» τους. Έτσι το πραγματικό συγκρούεται ή συμπληρώνεται στο βιβλίο από το φανταστικό, το μυστικιστικό. Η πραγματικότητα που ζούμε συνοδεύεται έτσι κι αλλιώς από μια φαντασιακή σκιά, από έναν μυστικισμό που συντηρεί και συντηρείται από την αίσθηση της αδυναμίας μας απέναντι στη φύση, τη μεγάλη μητέρα.
Το φως των αστεριών*
Μόλις άνοιξε την πόρτα, το δωμάτιο γέμισε φως.
Εκείνος είναι καθισμένος, ως συνήθως, πλάι στο κρεβάτι κι έχει στα χέρια του τα χαρτιά Ταρώ. Μόλις τη βλέπει, τα αφήνει να πέσουν. Δεν τη ρωτά πού ήταν. Δεν μιλά. Περιμένει. Εκείνη γδύνεται και ξαπλώνει στο κρεβάτι. Δεν χορταίνει να την κοιτάζει. Γυμνή είναι εκτυφλωτική. Το μυαλό του έχει γεμίσει από την παρουσία της. Είναι και πάλι εκεί. Μαζί του. Δεν τον ενδιέφερε πού ήταν. Τώρα είναι εκεί. Μαζί του. Σηκώνεται, ξαπλώνει δίπλα της και την παίρνει αγκαλιά. Την κρατά σαν να κρατά κάτι πολύ εύθραυστο. Σαν να φοβάται μην την πονέσει. Εκείνη το καταλαβαίνει και τον αγκαλιάζει σφιχτά. Τον τραβά επάνω της. Τον φιλά.
Από το παράθυρο μπαίνει το φως των αστεριών. Απλώνεται πάνω τους. Σαν να τους ντύνει με φως. […]
Το μυαλό και των δύο έχει αδειάσει από σκέψεις. Ένας άντρας και μια γυναίκα στο κρεβάτι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Δεν χρειάζεται να σκεφτούν. Δεν χρειάζεται να πουν τίποτα. Τον λόγο έχει τώρα η φύση.[…] Γλυκόλογα κυλούν από τα χείλη τους. Σαν να κυλά ένα φως. Να γεμίζει το σύμπαν. Να περνά από τον έναν στον άλλο. Σαν να αδειάζει ένα κανάτι και να γεμίζει ένα άλλο. Αισθήματα. Γεύσεις. Οσμές. Τα θέλουν όλα. Τα μάτια δεν χορταίνουν. Τα χέρια ακούραστα. Τα χείλη άπληστα. Οι κινήσεις διαγράφουν κύκλους. Το άπειρο. Σαν ένα υπέροχο οχτώ πλαγιαστό. Σαν ένα κανάτι… […]
Έρωτα εσύ, με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη.
Μα εκείνος δεν αισθάνεται λαβωμένος. Αισθάνεται ολοκληρωμένος. Αισθάνεται άντρας. Άνθρωπος.
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Το ξόρκι της Μεριντιάνα»
