Live τώρα    
22°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
20.2°C23.8°C
3 BF 42%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
19.1°C22.7°C
2 BF 55%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.0°C19.9°C
4 BF 60%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
20 °C
18.8°C20.8°C
5 BF 45%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
22.9°C22.9°C
3 BF 31%
Ανοιχτοί λογαριασμοί...
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Ανοιχτοί λογαριασμοί...

Δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να γράψει το σενάριο της ζωής του, πόσο μάλλον να το εφαρμόσει στην πράξη όταν το έχει προσχεδιάσει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με αδυναμία ή έλλειψη αυτοπεποίθησης, δεν σχετίζεται με παραμέτρους που σχετίζονται με ενδεχόμενα λάθη του. Απλώς οι άνθρωποι είναι απλώς άνθρωποι, είναι μέρος μιας λανθάνουσας μαθηματικής πράξης, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Μόνο επιείκεια μπορεί να δείξει κανείς γι’ αυτό. Η ζωή διέγραψε την πορεία της, όπως λέμε, ό,τι έγινε, έγινε, είναι μάταιο να πασχίζουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Ωστόσο, μπορεί κανείς να κουβαλάει αυτή την πληγή για χρόνια, μια πληγή που, αντί να επουλώνεται, ολοένα κακοφορμίζει, γιατί το παιδί που πάντα ζει μέσα μας είναι ακόμα ζωντανό, δεν παύει να θυμάται, να επιθυμεί, να γκρινιάζει και να μας δείχνει με το δάχτυλο: «Δεν έκανες αυτό που μου υποσχέθηκες!», «Δεν ήσουν αυτός που έπρεπε!», «Αλλού μου είχες πει ότι θα καταλήγαμε!».

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στο τελευταίο μου μυθιστόρημα, στη «Μισή καρδιά». Ο ήρωας έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον παρελθοντικό εαυτό του, με μια ζωή που έχει φαινομενικά εξατμιστεί, που έχει περάσει πια σε μια απαγορευμένη ζώνη, μια που ο πρωταγωνιστής -λόγω συνθηκών- έχει τραβήξει πλέον έναν ασφαλέστερο, πιο «κανονικό» δρόμο.  

Όμως ένα, κατά κάποιον τρόπο, μεταφυσικό γεγονός δημιουργεί μέσα του ένα βαθύ ρήγμα, ένα κενό το οποίο δεν ξέρει πώς να γεμίσει και από εκείνο το σημείο ξεκινάει ένας αγώνας ενάντια σε κάτι εξωφρενικό, ένας αγώνας άνισος και παράδοξος. Είναι η στιγμή που οτιδήποτε αναγνωρίσιμο, οτιδήποτε ορατό δεν έχει πια την παραμικρή σημασία. Σημασία έχει μόνο ένα αλλόκοτο παρόν, το οποίο δεν ξέρει πώς να προσεγγίσει, το αγγίζει, το αισθάνεται, όμως δεν μπορεί να το κατακτήσει. Και στη διάρκεια αυτού του υπαρξιακού πολέμου παλινδρομεί, καταρρέει, ανασταίνεται, περνάει μέσα από έναν τρομακτικό λαβύρινθο και στο τέλος βγαίνει και πάλι στο φως.

Μα όταν αντικρίσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς πια να είσαι αυτός που ήσουν όταν έχεις έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι τόσο τρομακτικό όσο μια αλλοιωμένη εκδοχή αυτού που είσαι, απορροφιέσαι ολόκληρος από μια μαύρη τρύπα, το βάρος είναι ανυπόφορο. Τι σου μένει να κάνεις λοιπόν; Να πάρεις μια απόφαση ζωής, τη γενναιότερη που θα πάρεις μέχρι το τέλος της πορείας σου σ’ αυτόν τον πλανήτη. Να ζήσεις μία ζωή μόνο, με το βλέμμα στο μέλλον, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Οι φωτογραφίες*

Μου έκανε μια μικρή εισαγωγή όσο άνοιγε το αρχείο. «Είναι κάποιες φωτογραφίες από ένα πάρτι συναδέλφων πριν από κανένα μήνα... Τρεις βδομάδες, για την ακρίβεια. Συγκεντρώθηκαν στον Βωμό -το ξέρεις το μπαρ- και γιόρτασαν τα γενέθλια ενός κοινού φίλου, εγώ δεν μπόρεσα να πάω. Τέλος πάντων, δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό, θέλω να δεις κάτι». «Εντάξει, δείξε μου» έκανα με περιέργεια.  Άνοιξε τις φωτογραφίες. Μια μεγάλη παρέα, οι περισσότεροι όρθιοι γύρω από την μπάρα, κρατούσαν ποτήρια με αλκοόλ στα χέρια τους, χόρευαν και βρίσκονταν προφανώς σε εύθυμη διάθεση - γυναίκες, άντρες, πάνω-κάτω στην ηλικία μας, με ιδρωμένα από τον ενθουσιασμό της νύχτας και την έξαψη πρόσωπα.

Είδα πέντε, έξι, δέκα φωτογραφίες, όλες στο ίδιο μοτίβο, κάποια πρόσωπα τα είχα ήδη ξεχωρίσει, εμφανίζονταν σε περισσότερα από δύο ή τρία στιγμιότυπα, κάποια άλλα πιο αραιά. «Ωραία φαίνεται ότι πέρασαν!» είπα αυθόρμητα. «Τι ακριβώς θες να δω;» Ο φίλος μου γύρισε στην αρχή, συγκεκριμένα στη δεύτερη φωτογραφία.  Έκανε ζουμ. Πίσω από δύο συναδέλφους του, που πάνω τους εστίασε ο Γεράσιμος, φαινόταν λίγο θολά -όχι όμως τόσο θολά που να μην διακρίνεται- η φιγούρα ενός άντρα. Δεν ανήκε προφανώς στην παρέα των παρευρισκομένων, στην παρέα του Γεράσιμου, βρισκόταν πιο πίσω, κρατούσε ένα ποτήρι στα χέρια του και κοιτούσε σχεδόν κατευθείαν στον φακό. «Εσύ δεν είσαι;» ρώτησε αναπάντεχα, αλλά με έναν καθ’ όλα φυσιολογικό τρόπο ο Γεράσιμος, αν και ήξερε ότι η ερώτησή του δεν είχε λογική βάση. Κοίταξα με προσοχή και παρέμεινα σιωπηλός για λίγη ώρα.  Έμοιαζα με εκείνον τον άντρα σαν δυο σταγόνες νερό, προφανώς όμως δεν ήμουν εγώ.

* Απόσπασμα από το βιβλίο «Μισή καρδιά»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL