Μηδείς άμουσος εισίτω. Αυτή την επιγραφή αντικρίζει κανείς εισερχόμενος στην αίθουσα της γκαλερί Courtauld στο Somerset House του Λονδίνου, όπου, από τις 27 Μαΐου και μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου, φιλοξενούνται 18 πίνακες του Νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch (1863 - 1944). Οι πίνακες αυτοί ανήκουν στη συλλογή με περισσότερα από 40 έργα του Munch που βρίσκεται στο μουσείο τέχνης KODE στο Bergen της Νορβηγίας. Η πρώην ιδιωτική συλλογή του συλλέκτη έργων τέχνης Rasmus Meyer (1858 - 1916) αποτέλεσε δωρεά στην πόλη του Bergen μετά από τον θάνατό του και είναι η πρώτη φορά από τότε που το συγκεκριμένο τμήμα της συλλογής ταξιδεύει για να εκτεθεί εκτός Σκανδιναβίας.
Η συλλογή του Meyer, η οποία συγκροτήθηκε με τη συνεργασία του ίδιου του ζωγράφου, περιλαμβάνει έργα αντιπροσωπευτικά των φάσεων που πέρασε στην καλλιτεχνική του εξέλιξη ο Munch στη διάρκεια τριών δεκαετιών (1880 - 1910) και οι οποίες θα μπορούσαν γενικευτικά να περιγραφούν μέσα από το σχήμα φως - σκοτάδι - επιστροφή στο φως.
Η έκθεση περιλαμβάνει έργα της πρώιμης φάσης της καλλιτεχνικής παραγωγής του Munch, οπότε και αναδεικνύεται έντονη η επιρροή του κινήματος του ιμπρεσιονισμού, με την έμφαση να δίδεται στην απόδοση των επιδράσεων του φωτός στην οπτική αντίληψη των μορφών και των χρωμάτων. Σε αυτή την κατηγορία ξεχωρίζει ο πίνακας «Spring Day on Karl Johan» (1890), στον καμβά του οποίου, χάρη στη χρήση της τεχνικής του πουαντιγισμού (pointillism) του Seurat, παρατηρεί κανείς τις μορφές να διαλύονται μέσα στην εκτυφλωτική ακτινοβολία του φωτός και να ανασυντίθενται ως μόρια φωτεινότητας.
Ακολουθεί η φάση του κυριολεκτικού και μεταφορικού σκοταδιού, κατά την οποία, μέσα από τη χρήση μιας σκούρας παλέτας, ο Munch φιλοδοξεί πλέον να αποδώσει την υπαρξιακή αγωνία, τον τρόμο, τον θρήνο, τη μελαγχολία και το πέρασμα του χρόνου που οδηγεί στην αρρώστια και τον θάνατο. Ξεχωρίζει η σκοτεινή επανάληψη της λεωφόρου Karl Johan στον πίνακα «Evening on Karl Johan» (1892), όπου ανάμεσα στο πλήθος της λεωφόρου διακρίνεται η οστεώδης και ωχρή μορφή με τα βυθισμένα μάγουλα που έγινε συνώνυμη του υπαρξιακού τρόμου μέσα από τον περίφημο πίνακα «The Scream» (1893).
Το πρόσωπο αυτό, με το ρίγος του τρόμου να διαγράφεται στα χείλη και την πυρετώδη αναζήτηση κάποιου θαύματος να διαφαίνεται στα αποσυντονισμένα μεταξύ τους μάτια, τρυπάει με οξύτητα το παρόν του θεατή, ένα παρόν σημαδεμένο από την πανδημία και την καπιταλιστική αγριότητα, με την κάθε ελπίδα να καταρρέει άμα τη συλλήψει της και τις ανθρώπινες κοινότητες να αποσυντίθενται από την ξενότητα που εισβάλλει διαρκώς ως τίμημα της καθημερινής αλλοτρίωσης και αβεβαιότητας.
Τέλος, στην τρίτη φάση, η παλέτα ανοίγει και πάλι χρωματικά, με την κληρονομιά, ωστόσο, της προηγούμενης φάσης να είναι ευδιάκριτη στα σκεπτικά και μελαγχολικά πρόσωπα των χαρακτήρων. Ξεχωρίζει ο πίνακας «Children Playing in the Street in Asgardstrand» (1901 - 1903), όπου τη φωτεινότητα του περιβάλλοντος αντισταθμίζει το απομαγεμένο βλέμμα του κοριτσιού που εγκαταλείπει την παιδική ηλικία για να περάσει το κατώφλι της εφηβείας στον δρόμο προς την ενηλικίωση.
