Ένα «βαθιά λαϊκό κείμενο, που με έναν τρόπο θυμίζει ηθογραφία και ταυτόχρονα ψυχογράφημα» χαρακτηρίζει το έργο του Γιώργη Μασσαβέτα «Γυναικείες Ιστορίες» ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, μιλώντας στην ΑΥΓΗ με αφορμή την παρουσίασή του στον Πολυχώρο Vault.
Το βιβλίο περιλαμβάνει δεκαέξι βιογραφικά διηγήματα, τα οποία, όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης, «είναι οι ιστορίες που άκουγε ένας πιτσιρικάς, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον συγγραφέα, από μια γυναικοπαρέα που συναντιόταν σε ένα πεζούλι της γειτονιάς όπου μεγάλωσε, στην Παλιά Κοκκινιά. Ιστορίες της μάνας του, της θείας του και των φιλενάδων τους, που ξεκινούν το 1944 και ολοκληρώνονται το 1974, παρακολουθώντας με αυτόν τον τρόπο την τριαντάχρονη διαδρομή αυτών των γυναικών με φόντο την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική τοιχογραφία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ιστορίες που ακτινογραφούν τη θέση της γυναίκας, τις δυσκολίες κάθε εποχής σε μια μετακατοχική και μετεμφυλιακή χώρα που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Η οικογένεια του Μασσαβέτα υπήρξε αριστερή, με κυνηγητά, διώξεις και εξορίες. Με τη μητέρα να εγκαταλείπει το παιδί σε ηλικία μόλις δύο μηνών αφήνοντάς το σε μια Μικρασιάτισσα που το μεγάλωσε και γνώριζε ως γιαγιά».
Μέσα από τις ιστορίες αναδεικνύονται θέματα όπως οι γυναικοκτονίες, η θρησκοληψία, η πορνεία και η μοιχεία, ο αναλφαβητισμός, ο κομματικός φανατισμός, οι πολιτικές διαμάχες και οι πληγές του πολέμου.
Σε μια χώρα με έντονες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, γεμάτη τραύματα και πληγές, που προσπαθούσε να σταθεί όρθια μετά από τρεις πολέμους. Με τους χιλιάδες νεκρούς της Κατοχής και με έναν Εμφύλιο που δίχασε και ρήμαξε τον λαό της. Από τα Δεκεμβριανά, τις εκτελέσεις, τις εξορίες και τις φυλακές μέχρι τη χούντα.
Και όπως συμπληρώνει ο σκηνοθέτης, είναι «σαν να ακούμε τις δικές μας μανάδες και γιαγιάδες στο πεζούλι μιας γειτονιάς, όπου κάθονταν για να ξαποστάσουν λίγο από τις δουλειές του σπιτιού, κι εκεί, ανάμεσα σε κουτσομπολιά, έλεγαν τους καημούς τους, τις ιστορίες τους και ό,τι τις βασάνιζε, ακόμα και για το ξύλο που έτρωγαν κάποιες φορές από τους άνδρες τους, τραγικά επίκαιρα θέματα έως σήμερα, και βεβαίως για τον διχασμό που δεν έχει κοπάσει».
Στις «Γυναικείες Ιστορίες» ακούγονται, μεταξύ άλλων, η Αννέτα η Βλάχα, η «Αγία» Ασήμω, χήρα που μεγάλωσε με κόπους και βάσανα τα δύο παιδιά της, η καφετζού η Μαριγώ και η «πρώην ελευθέρων ηθών» Κατινάρα, αλλά και η ανάπηρη που έδιωξε από το σπίτι η αδελφή της φοβούμενη «μην της ξεμυαλίσει τον άνδρα».
Οι γυναίκες μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους, τις δικές τους, αλλά και των άλλων της γειτονιάς, άλλοτε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά κι άλλοτε με γέλια και τραγούδια. Πότε με σκληράδα και πότε με τρυφερότητα. Πάντα όμως με πάθος, χιούμορ και αυτοσαρκασμό.
Το κείμενο του Μασσαβέτα, «τρυφερό και με χιούμορ, που λέει τεράστιες αλήθειες, είναι ένας ύμνος στη γυναικεία φιλία και κυρίως την Ελληνίδα μάνα και τη μητρότητα» σχολιάζει ο Δ. Καρατζιάς.
Η παράσταση, που, όπως λέει, είναι «ένας φόρος τιμής στα παιδικά μας χρόνια», παίζεται κάθε Σάββατο, στις 9.15 μ.μ., και κάθε Κυριακή, στις 6.15 μ.μ.
