Στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας» δίνεται το σπουδαίο έργο του Σουηδού Λαρς Νορέν, «Φθινόπωρο Χειμώνας». Ο Νορέν θεωρείται πια κλασικός στη χώρα του συνεχιστής του Στρίντμπεργκ. Παρακολουθούμε, με την ευκαιρία της συνάντησης των μελών μιας αστικής οικογένειας, να αναδύονται στο φως στη διάρκεια ενός δείπνου όλα τα εσωτερικά προβλήματα, κρυμμένα έως τότε πίσω από τον πέπλο του «ανέφελου και αρμονικού οικογενειακού βίου». Δείπνο στην ουσία ανθρωποφαγικό, όπου, με καταλύτη την μικρότερη κόρη Άννα, εξεγερμένη ενάντια στην αυταρχική μητέρα, αποκαλύπτονται όλα τα μυστικά, πέφτουν οι μάσκες, ξεσκεπάζονται οι κρυφές πληγές, μέχρι να μείνουν οι συμμετέχοντες γυμνοί από κάθε πρόσχημα μπροστά στην αλήθεια τους. Φτάνουμε ώς την πηγή της δυστυχίας τους, την εξίσου αυταρχική γιαγιά, που «εγκόλπωσε» τον γιο της, τον πατέρα της Άννας, μη επιτρέποντάς του να «αποκολληθεί» από εκείνη και να γίνει «σάρκα μία» με τη γυναίκα του. Είμαστε πολύ κοντά στον στριντμπεργκικό «Πατέρα», αλλά δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Έχουμε μαζί μια ριζική κριτική του αποστειρωμένου, απάνθρωπου τρόπου ζωής των δυτικών κοινωνιών.
Η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη (επιμέλεια κίνησης Μαρία Αλβανού), με βάση τη γενικά καλή μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, δίνει το έργο στερεοσκοπικά και «ολόγλυφα», φωτίζοντας πρισματικά τους χαρακτήρες από όλες τις πλευρές.
Οι τέσσερις ρόλοι έχουν διδαχθεί και ερμηνεύονται άψογα, σαν μέλη ενός κουαρτέτου εγχόρδων δωματίου. Η Μπέτυ Αρβανίτη, με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, δίνει την επιθετική «Μαργκαρέτα» ως «μάσκα» με βαθιές χαρακιές, που αφήνουν πίσω από την επιφάνεια να φανεί το λυπημένο ανθρώπινο πρόσωπο. Η Μαρία Καλλιμάνη, ως «Εύα», δίνει έξοχα, παίζοντας με τα «μαύρα πλήκτρα», τέμνον το προφίλ της διεκδικητικής «μεγάλης κόρης». Η Άννα Καλαϊτζίδου, στον ρόλο της «μικρής» και αδικημένης αδελφής (Άννα), με κατακτημένο τρόπο πηγαίνει από τις ψηλές στις χαμηλές νότες και αντίστροφα, όντας συναρπαστική και στις δύο εκδοχές του τυραννισμένου ανθρώπινου προσώπου της. Ο Άλκης Παναγιωτίδης (πατέρας Χένρικ), μια «βουβή δύναμη», τα «παίρνει όλα» στο τέλος, με τη «νεκρική του μάσκα», μπροστά στο ίδιο το μνημείο του. Τα κοστούμια της Λουκίας είναι κλασικά, τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου ένα ζωντανό κομμάτι της σκηνοθεσίας, όπως και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου.
*
Θα αναφερθώ σε ακόμη μία παράσταση ενός οικογενειακού δράματος που παίζεται στο «Θέατρο Αποθήκη». Πρόκειται για το έργο του Αμερικανού Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ με τίτλο: «Good people» («Ο καλός κόσμος»), που έχει θέμα του την ουτοπία του «αμερικανικού ονείρου» και το ψεύδος του «αυτοδημιούργητου Αμερικανού ανθρώπου». Κεντρικό πρόσωπο, η γυναίκα που υπέστη βάναυση σεξουαλική κακοποίηση και που αντιμετωπίζει με απίστευτη αξιοπρέπεια και θάρρος το πλήγμα.
Το έργο ξεπερνά κατά πολύ την ειδησεογραφία των περιπτώσεων #metoo. Πρόκειται για αληθινό θέατρο, που αποσπά το συμβάν από την είδηση, για ένα σπαρακτικό δράμα, σκηνοθετημένο καίρια, δυνατά και ευθύβολα από την Άννα - Μαρία Παπαχαραλάμπους, που επίσης πρωταγωνιστεί. Μαζί με τον πολύ καλό Παύλο Λουτσίδη και τους, επίσης καλούς, Τάσο Γιαννόπουλο, Aurora Marion, Ζωή Ρηγοπούλου, Σωσώ Χατζημανώλη, συνθέτουν μια αρτιότατη παράσταση. Με άκρως ενδιαφέροντα, λειτουργικά σκηνικά (Νατάσσα Παπαστεργίου) και κοστούμια (Νινέττα Ζαχαροπούλου).
