Πρέπει να φύγουν. Γιατί ετοιμάζουν, ρίχνοντας γερά θεμέλια από οπλισμένο σκυρόδεμα που θα χρειαστεί απίστευτος κόπος για να σπάσουν, ένα κόσμο ερειπίων. Έναν κόσμο καταστροφής και δυστυχίας. Κι αν κάτι πρέπει να διδαχθούν εκείνοι που ευαγγελίζονται ένα καλύτερο αύριο, ένα αύριο στην αντίθετη κατεύθυνση της καταστροφής και της δυστυχίας, είναι ακριβώς η μεθοδικότητα, η πανεποπτική ευρύτητα και η ανεξάντλητη εφευρετικότητα της περιφρόνησης με την οποία το βαθύ σύστημα αενάως προετοιμάζει, προβλέπει, ανανεώνει και επιβάλλει την εξουσία του. Τόσο στο πραγματικό πεδίο όσο και στο συμβολικό κεφάλαιο της κοινωνίας και του πολιτεύματος.
Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. και προσωπικά ο (καταφανώς αλεξίθυμος) πρωθυπουργός δεν αποτελούν την εξαίρεση, αλλά την απόλυτη επιβεβαίωση αυτού του κανόνα, που βεβαίως γίνεται όλο και πιο αρπακτικός, όλο και πιο αποχαλινωμένος από αναστολές, όλο και πιο φρενήρης σε ρυθμούς αρπαγής. Και επίσης όλο και πιο κατεδαφιστικός των διαμεσολαβητικών και θεσμισμένων δομών που συγκροτούν τη δημοκρατία στον υπαρξιακό της πυρήνα: την προστασία των πιο αδύναμων μελών της.
Αυτή η πυρηνική υπόσταση της δημοκρατίας καταστρέφεται σήμερα, από τον πολιτικό βραχίονα του συστήματος που είναι η Ν.Δ. και μαζί οι ταξιαρχίες των πρόθυμων, των εθελόδουλων, των πτωματοφάγων από μια οικονομία της φρίκης, των κανιβάλων της υποταγής και των κοκορίσκων μιας τιποτένιας ασημαντότητας που παραλύει από δέος και θαυμασμό μπροστά στα κακοφτιαγμένα πήλινα πόδια της ισχύος και στο αποτρόπαιο τετανικό της χαμόγελο. Τα οποία και προσκυνούν με την ίδια πρωτόγονη πεποίθηση υποταγής, με την οποία πάντοτε οι σκυμμένοι, από καταβολής κόσμου, προσκυνούν το μυστηριώδες «μεγαλείο» του ιερατείου και του ιερού.
Αυτό γίνεται στις μέρες μας και αυτό είναι που πρέπει να σταματήσει. Αυτό ο κόσμος μεθοδικής χυδαιότητας που διατρέχει όλη τη φιλοσοφία και την πρακτική της εξουσίας, «εν συνόλω», μέχρι την παραμικρή χειρονομία. Αυτός ο κόσμος που προετοιμάζει έναν κόσμο... προσεχώς χειρότερο, όπου ακόμα και η απελπισία θα μοιάζει πολυτέλεια. Γι’ αυτό πρέπει να φύγουν. Γιατί εξευτελίζουν τα πάντα. Και όταν ο εξευτελισμός μας γίνει τέλειος, τότε όλα (γι’ αυτούς) θα είναι εύκολα.
Με άλλα λόγια, αυτό που συμβαίνει, υπό τα ωσαννά των ιεροψαλτών, των σαλταδόρων πελταστών και των ψιλών οπλιτών του συστήματος, είναι η ταπείνωση, δηλαδή η ατιμωτική αφαίρεση όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που κάνουν τον άνθρωπο να περπατά όρθιος. Η κοινωνία που σέρνεται, ζώντας με τα «στρεβλά σχήματα της κλοπής, της επαιτείας, της παράκλησης, της ελεημοσύνης», είναι ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος», ο τόσο καλά προετοιμασμένος, που μπήκε φουριόζος και «σαν έτοιμος από καιρό», με την επιστροφή της Ν.Δ. στην κυβερνητική εξουσία. Την οποία από χρήση εντολής μετέτρεψε ακαριαία σε χρήση αισθητικής, ηθικής και λογικής βίας εις βάρος του πολίτη. Μικρή, επίμονη, παρενθετική επανάληψη: αυτή τη μεθοδική προετοιμασία ελπίζω ότι την έχουν υπ’ όψη τους όσοι επιδιώκουν τα αντίθετα. Άλλωστε η κάθε νίκη αγαπάει την προετοιμασία. Διαφορετικά είναι μια ήττα που καθυστέρησε.
Κλείνει η παρένθεση, επιστροφή στην εργαλειοποίηση της ηθικής, αισθητικής και λογικής βίας. Ή αλλιώς στο επιτελικό κράτος που όλα τα επιτρέπει στον εαυτό του, όλα τα αιτιολογεί διά του παραλόγου και όλα τα σκεπάζει με τον φασιστοειδή χειρισμό της πληροφορίας. «Είδηση είναι αυτό που δεν θέλεις να δεις γραμμένο» έλεγε ο Χιρστ, ο μεγιστάνας και πατέρας του κίτρινου Τύπου. Και συμπλήρωνε: «Τα υπόλοιπα είναι διαφήμιση».
Αυτό συμβαίνει. Αυτό οδηγεί στην καταστροφή που είναι κιόλας εδώ. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Γιατί είναι η βία της κατάρρευσης της καθημερινότητας την οποία ακόμα και ο Γκέμπελς επιδίωκε, γιατί, όπως έλεγε, άνθρωποι που έχουν υποστεί αυτή την κατάρρευση «σε γενικές γραμμές δεν κάνουν επαναστάσεις». Κι όμως ο Γκέμπελς και οι όμοιοί του ηττήθηκαν και διαρκώς ηττώνται. Γιατί πάντοτε μέσα από τα διάκενα των «γενικών γραμμών» βρίσκει τον δρόμο της η πραγματικότητα. Αλλά αυτό τον δρόμο χρειάζεται εμείς να τον ανοίξουμε. Αλλιώς...
