Από τη μια μεριά του φράχτη είναι η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που στάθηκε για να φωτογραφηθεί, ενισχύοντας -σύμφωνα με τους όρους της επικοινωνιακής βαρβαρότητας- το συμβολικό κεφάλαιο της «ασφάλειας» της προστατευμένης κοινότητας των Ελλήνων (των οποίων «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει»), αλλά και κατ' επέκταση της προστασίας του Δυτικού Πολιτισμού και του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.
Από την άλλη μεριά του φράχτη είναι ο βόγκος της Παλαιστίνης. Και πάλι. Ξανά και ξανά. Ένας λαός θρηνεί και αγωνίζεται. Σφαγιάζεται από το κράτος του Ισραήλ και εγείρεται. Περίκλειστος ασφυκτικά, όχι στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά στην ασφυξία του βλέμματος από την παγκόσμια κοινότητα των «πολιτισμένων», δεν καταθέτει τη φωνή του στη σιωπή. Εκατοντάδες νεκροί από την άλλη μεριά του φράχτη. Ανάμεσά τους παιδιά, μανάδες, άμαχοι. Χτες, σήμερα, αύριο. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως όσο υπάρχουν φράχτες που κλείνουν τις πατρίδες, η σφαγή θα επαναληφθεί. Εκεί έξω. Εκεί μέσα.
Από την άλλη μεριά του φράχτη είναι η Μιανμάρ (Βιρμανία). Μπορεί να φαίνεται μακρινή, αλλά δεν είναι. Μια (ακόμη) σφαγή δρόμος. Τους 800 έφτασαν οι νεκροί της αφηνιασμένης αγριότητας του καθεστώτος. Άλλος ένας τόπος όπου οι άνθρωποι σπαρταρούν και πεθαίνουν για γη και ελευθερία, ενώ ο πολιτισμός και η δημοκρατία γυρίζουν την πλάτη, με την υγειονομική μάσκα στο πρόσωπο. Κάτω από τη μάσκα, αυτός ο πολιτισμός, κρατάει το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια. Και επιτίθεται. Ακόμα και με τη σιωπή ή την αδιαφορία. Γιατί αυτή η σιωπή είναι δρεπανηφόρα.
Από την άλλη μεριά του φράχτη είναι η ξεχασμένη Υεμένη. Ο ξεχασμένος θάνατος από πείνα, οι ξεχασμένοι νεκροί των βομβαρδισμών. Η ξεχασμένη εκατόμβη της αρρώστιας, τα ξεχασμένα παιδιά που τα παραμονεύουν τα πτωματοφάγα όρνεα, πότε θα σβήσει μαρτυρικά η ανάσα τους (πριν ακόμα σχηματίσει μια έναρθρη λέξη) για να ορμήσουν.
Από την άλλη μεριά του φράχτη είναι οι ξέφραγες χώρες με τα πανύψηλα τείχη απ' όπου δεν περνάει τίποτα. Ούτε μια δόση εμβολίου για την Covid-19. Ούτε μια μάσκα προστασίας, ούτε μια σταγόνα συμπάθειας για να ξεδιψάσουν από τη φρίκη.
Από δω είναι το τείχος της ανοσίας, από κει είναι το τείχος του θανάτου. Από δω είναι η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, από κει είναι ο μεγάλος μαρτυρικός κόσμος της οδύνης, της αγωνίας και του αγώνα. Ποιο είναι το «εδώ» και ποιο είναι το «εκεί;» Ποιος είναι "μέσα» και ποιος είναι «έξω;» Πού επιτέλους τελειώνει αυτό το δικαιωματικό «μέσα» κάθε γαλήνιας πατρίδας και από πού αρχίζει το κολασμένο «έξω» κάθε πατρίδας «προορισμένης» για σφαγή; Ποιος διεστραμμένος νους έβαλε ένα φράχτη για να ορίσει το αχανές; Και ποιοι άφρονες νομίζουν ότι ένας φράχτης μπορεί να εμποδίσει το αχανές από το να είναι αχανές;
Μοιάζει λοιπόν με τραγικό αστείο η φωτογραφία της Προέδρου σ' αυτό το αδιανόητο τοπίο: ένας φράχτης του πουθενά που προσπαθεί να ορίσει «κάτι». Κάτι σαφώς δυσοίωνο, ένα γιγαντιαίο απόρριμμα που μολύνει το αχανές που λέγαμε. Αυτό το μάταιο της αγριότητας, όπως μάταια είναι η κάθε αγριότητα που διαχωρίζει τους ανθρώπους. Η εχθροξενία και η αλλοφοβία δεν αποτελούν εξαίρεση.
Άλλωστε κανένας φόβος δεν είναι προστατευτικός. Κανένας φόβος δεν απελευθερώνει. Γιατί, ακριβώς, ο φόβος είναι το τείχος. Όχι «ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους» και που λέγεται αγάπη, όπως υμνωδούσε ο Μανώλης Αναγνωστάκης το μεγαλείο του ανθρώπου. Όχι ο φόβος της μοναξιάς μέσα στο αχανές, αλλά ο άλλος φόβος, ο χαλύβδινος, που επιβάλλουν οι δυνατοί: ο φόβος ως μοναδική οδός συνύπαρξης. Αλλά ποια ζωή μπορεί να υπάρξει όταν περιτειχίζεται και περιφράσσεται η ανθρώπινη ύπαρξη; Όταν αντί της ελευθερίας δηλαδή επιβάλλεται ο θάνατος που άλλοι επιλέγουν για μας;
Διακόσια χρόνια μετά το 1821, ο Ανδρέας Κάλβος ακούγεται περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Ας τον ακούσουμε όλοι (και η κυρία Πρόεδρος) όταν «εύχεται»: «Της θαλάσσης καλήτερα / φουσκωμένα τα κύματα / 'να πνίξουν την πατρίδα μου / ωσάν απελπισμένην, έρημον βάρκαν / (...) / Παρά προστάτας 'νάχωμεν».
