της Ελευθερίας Ράπτου
Συχνά καταλήγουμε στη διαπίστωση ότι στο θέατρο είναι πολύ πιο εύκολο να ανεβάσεις δράμα παρά κωμωδία. Η κωμωδία είναι δύσκολο είδος. Χρειάζεται μεγάλες δόσεις πειθαρχίας, αυτοσαρκασμού, πολλαπλής ανάγνωσης, ενδοβολής και επαναπροσέγγισης της πραγματικότητας, ώστε το κωμικό να μην ολισθήσει στο χυδαίο, το άνευρο, το απλοϊκό, το «κρύο». Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους κωμικούς που μπορούν να συγκινήσουν, ακουμπώντας έξυπνα και με μοναδική αίσθηση του χιούμορ τις ευαίσθητες χορδές των θεατών. Είναι τόσο λίγοι εξάλλου και τόσο μεγάλη η ανάγκη του κοινού για πραγματική, ποιοτική κωμωδία. Το πραγματικό γέλιο, αυτό που εξαγνίζει τη μιζέρια, είναι σπανιότατο εύρημα στο θέατρο. Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερη αξία.
Στο θέατρο για παιδιά, οι συνθήκες δεν διαφέρουν. Το δραματικό και το κωμικό αποτελούν βασικούς άξονες πάνω στους οποίους στήνονται μύθοι και πράξεις.
Με αυτά κατά νου, η παράσταση stand up κωμωδίας για παιδιά που φιλοξενείται στο θέατρο Χυτήριο αποτελεί έναν καλό δείκτη, όσον αφορά την αμεσότητα του κωμικού με το κοινό, την ποιότητα του χιούμορ, τις νοηματικές συνδηλώσεις, τον τρόπο χειρισμού και απόδοσης των θεμάτων πάνω στα οποία στήνεται το κωμικό ζητούμενο.
Η παράσταση του Γιώργου Χατζηπαύλου «Comedy Club για παιδιά» βγήκε έξω, στον αύλειο χώρο του Χυτηρίου, με τα παιδιά και τους μεγάλους να προσέρχονται με χαλαρή διάθεση στη θερινή παράσταση. Ο Γιώργος Χατζηπαύλου είναι έμπειρος κωμικός, με σαφή αναφορά στο είδος της stand up κωμωδίας, όπου ο ηθοποιός δοκιμάζεται ως προς τις σκηνικές, φυσικές, νοητικές αντοχές του. Η παράσταση είναι μια solo performance, που συνεπικουρείται σε ορισμένα κρίσιμα σημεία από θεματικές βιντεοπροβολές, οι οποίες βοηθούν τον ερμηνευτή να εμπλουτίσει την «παρτιτούρα» του. Η διάδραση με το κοινό είναι απαραίτητη και συνεχής, η καλή διάθεση ηγεμονεύει και τα παιδιά απολαμβάνουν την επαφή τους με τον ερμηνευτή που γίνεται αβίαστα.
Η θεματολογία περιστρέφεται γύρω από την καθημερινότητα κάθε παιδιού, με την οικογένεια, τους φίλους, το σχολείο να αποτελούν πεδίο αναφοράς. Ο Χατζηπαύλου ελέγχει καλά τους χρόνους, την επαφή με το κοινό, τις αναφορές στις προσωπικές αναμνήσεις, έχει άνετη κίνηση επί σκηνής και όλα αυτά ενισχύονται με μετρημένες δόσεις αυτοσαρκασμού αλλά και αναστοχασμού, κάτι που φαίνεται να αρέσει και στο ενήλικο κοινό. Η παράσταση εισάγει τα παιδιά σε αυτό το είδος θεατρικής παράστασης χωρίς εκπτώσεις και με ερμηνευτική αυτοπεποίθηση. Ο Χατζηπαύλου έχει τη δυνατότητα να εξελίξει ακόμα περισσότερο το παραστασιακό του προφίλ, κάτι που αναμένουμε και στη συνέχεια, ενώ ο υπαίθριος χώρος στο Χυτήριο ενδείκνυται για παραστάσεις αυτού του είδους σε μια πόλη που γυρίζει συνήθως την «πλάτη» στη θερινή λειτουργία θεατρικών χώρων.
