Ο πρωθυπουργός, που κρύβεται και απέφυγε να παραστεί στη συζήτηση στη Βουλή για τα Τέμπη, βρήκε τις μέρες αυτές έναν βολικό στόχο μπας και καταφέρει να στρέψει αλλού την προσοχή των πολιτών. Ο στόχος αυτός είναι οι φοιτητές και οι μαθητές που προκαλούν φθορές και πρέπει να διαγράφονται από τα πανεπιστήμια και να αποβάλλονται από τα σχολεία.
Ηταν καιρός να πάρει εκδίκηση η κυβέρνηση από τις νέες και τους νέους που για δύο ολόκληρους μήνες εξέφραζαν δυναμικά με καταλήψεις και πορείες τις πολλαπλές αντιρρήσεις τους για το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Γιατί ένα από τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στοιχεία αυτού του συγκεκριμένου αγώνα ήταν ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες προστάτεψαν με υποδειγματικό τρόπο τις καταλήψεις και τις πορείες και κατάφεραν και κράτησαν στην επικαιρότητα όχι μόνο τις αδιανόητες συμπεριφορές της κυβέρνησης αλλά και τη σημασία της δημόσιας Εκπαίδευσης, έχοντας μεν τη συμπαράσταση πολλών συλλόγων καθηγητών των πανεπιστημίων αλλά όχι των επίσημων διοικήσεών τους - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.
Η κυβέρνηση λοιπόν τους περίμενε στη γωνία. Μαζί και με όλο το σύστημα που εξαρτάται από αυτή για την επιβίωσή του. Με πιο αποκρουστικό και ακραίο το κύριο θέμα μιας εφημερίδας που υποτίθεται πως πρόσκειται στο δημοκρατικό στρατόπεδο: «Πυρηνικό ριφιφί» ήταν ο τεράστιος τίτλος. Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι μας απειλεί ο Πούτιν με πυρηνικά, τώρα υπάρχει και η απειλή από κάποιους με ορμητήριο τα υπόγεια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η αναφορά ήταν για διαρροή ραδιενέργειας έπειτα από μια «επίθεση φοιτητών» στο υπόγειο ενός κτηρίου από ένα όργανο κατασκευασμένο για καθαρά εκπαιδευτικούς σκοπούς και το οποίο χρησιμοποιεί ραδιενεργά στοιχεία, όπως γίνεται και σε πολλά άλλα εργαστήρια, και όχι μόνο Φυσικής.
Βεβαίως, ο τίτλος της εφημερίδας δεν αποσκοπούσε στην πληροφόρηση αλλά στην προβολή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας ως τρομοκράτες: τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Οι οποίοι κάνουν πορείες που ταλαιπωρούν χιλιάδες πολίτες, κάνουν καταλήψεις που καθυστερούν από το πτυχίο κάποιες άλλες χιλιάδες, αρνούνται τις διαδικτυακές εξετάσεις γιατί κανείς δεν εγγυάται το αδιάβλητο, αντιδρούν στα διαδικτυακά μαθήματα. Τώρα μπορεί να κάνουν και τρομοκρατικές πράξεις, να αμολήσουν ραδιενεργά υλικά σε όλη την επικράτεια και να γίνει ό,τι φέρνει ο καθένας στο μυαλό του με τη λέξη «πυρηνικά». Οι μολότοφ, οι οποίες με τέτοια ευκολία ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται πως παρασκευάζονται στα πανεπιστήμια, θα είναι ένα τίποτα. Τώρα, και με τη βοήθεια της καλής εφημερίδας, υπάρχει ο κίνδυνος οι φοιτητές να μας τινάξουν όλους στον αέρα με τα πυρηνικά. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη κυβέρνηση στον κόσμο -σίγουρα δεν υπάρχει στην Ευρώπη-, η οποία μαζί με τους πρόθυμους συνοδοιπόρους της να κακολογούν τη νεολαία της με τέτοιον συστηματικό τρόπο. Και ταυτόχρονα να υπονομεύει έναν από τους πιο επιτυχημένους θεσμούς της, τα δημόσια πανεπιστήμια.
Απορίες καλοπροαίρετων
Πολλοί πολίτες καλοπροαίρετα θα αναρωτιούνται: Μα είναι σωστό οι φοιτητές να κάνουν όσα διαβάζουμε ότι κάνουν; Η πρώτη απάντηση είναι με μια άλλη ερώτηση: Τι ακριβώς είναι αυτά που διαβάζουμε ότι κάνουν; Οι καταλήψεις και οι πορείες; Πότε στην ιστορία της όποιας κοινωνίας, μαζί και της δικής μας, οι διεκδικήσεις των πολιτών απέναντι σε κυβερνήσεις που αρνούνται να τους ακούσουν γίνονται με «ευγενικά μέσα»; Πότε οι αυθαιρεσίες των κυβερνήσεων ή των πανεπιστημιακών διοικήσεων ανατράπηκαν με «ορθολογικά επιχειρήματα»;
Κάτι ακόμη. Στην Ελλάδα οι καταλήψεις και πορείες φοιτητριών και φοιτητών έχουν μια ιστορία τουλάχιστον 50 ετών. Είναι τα χρόνια που τα πανεπιστήμια της χώρας, από εντελώς άγνωστα στον διεθνή χώρο, κατάφεραν να είναι ανάμεσα στο 10% των καλύτερων του κόσμου - μια επιτυχία που η Ελλάδα δεν μπορεί να την επιδείξει σε κανέναν άλλον τομέα. Και βέβαια, τα 50 αυτά χρόνια δεν ανέδειξαν μόνο τα πανεπιστήμια αλλά και τους απόφοιτους που έχουν διακριθεί ως λαμπροί επιστήμονες και περιζήτητοι επαγγελματίες. Υπάρχει αντίλογος σ’ αυτή τη διαπίστωση; Άρα, ούτε οι πορείες ούτε οι καταλήψεις έβλαψαν στο ελάχιστο την ποιότητα των πανεπιστήμιων και το κύρος των πτυχίων.
Αυτό είναι που τρελαίνει την κυβέρνηση. Την τρελαίνει ότι στα πανεπιστήμια κατοχυρώθηκαν διαδικασίες με τις οποίες έγινε δυνατό, με βάση το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο, να βρίσκονται πάντα λύσεις σε καταστάσεις που στην αρχή φαίνονται σχεδόν μη διαχειρίσιμες. Η συγκρουσιακή συνύπαρξη όλων των πλευρών της πανεπιστημιακής κοινότητας και η διάθεση όλων να αναζητούνται πάντα διέξοδοι φάνηκε να είναι θετικά και όχι αρνητικά στοιχεία της πανεπιστημιακής ζωής.
Κι αυτό είναι μια μόνιμη απειλή για την κυβέρνηση. Αυτή η δυνατότητα να βρίσκονται τρόποι αντιμετώπισης των τόσο σύνθετων προβλημάτων των νέων, οι οποίοι δεν αντιδρούν κάθε φορά όπως θα ήθελαν οι κρατούντες, ταλαιπωρεί τη Ν.Δ. εδώ και χρόνια. Ούτε τα αλυσοπρίονα των υπουργών της όταν ήταν φοιτητές ούτε οι εκδρομές στη Μύκονο και σε άλλα hot μέρη αλλά ούτε και οι πρωτιές της ΔΑΠ για τόσα πολλά χρόνια στις φοιτητικές εκλογές δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τον τύπο φοιτήτριας και φοιτητή που θα ήθελε η Ν.Δ.: Έναν νέο και μια νέα που να λένε ναι σε όλα, να ενδιαφέρονται μόνο για τα μαθήματα, να βγαίνουν μόνο το βράδυ του Σαββάτου και να επιστρέφουν νωρίς στο σπίτι, ώστε την επομένη να αρχίσουν ξανά το διάβασμα από νωρίς το πρωί.
Φαντάζεστε την οργή όσων μας κυβερνούν σήμερα να προσπαθούν με κάθε μέσο να «νουθετήσουν» τους νέους και τις νέες και να μην τους βγαίνει; Είναι να μην τρελαίνονται;
Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Παιδείας
