Στην προτελευταία Ολομέλεια αυτού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο διαλύεται τον Μάιο για να πάει η Ευρώπη σε εκλογές, ήταν έκδηλη η αγωνία των εκλεγμένων εκπροσώπων των ευρωπαϊκών λαών να κλείσουν όλα τα ανοιχτά νομοθετικά θέματα για τα οποία υπήρχε πλειοψηφία. Πάντοτε στο τέλος μιας κοινοβουλευτικής περιόδου δουλεύει στο φουλ η νομοθετική μηχανή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά αυτή τη φορά οι ρυθμοί της ήταν φρενήρεις. Κι αυτό διότι για πρώτη φορά οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τα ακροδεξιά κόμματα να αυξάνουν εντυπωσιακά την επιρροή τους στα περισσότερα κράτη-μέλη, με αποτέλεσμα να είναι επίφοβη η εικόνα της επόμενης Ευρωβουλής. Οι ακροδεξιοί -και κάποιοι «απλοί» δεξιοί- δεν θα ψήφιζαν ποτέ, για παράδειγμα, την Πράξη για την Ελευθερία των Μέσων Ενημέρωσης, γι’ αυτό και η ψηφοφορία έγινε -και η Πράξη πέρασε- την εβδομάδα που πέρασε, πριν διαλυθεί αυτή η Ευρωβουλή.
Στους διαδρόμους της στο Στρασβούργο ακόμη και συντηρητικοί ευρωβουλευτές δεν έκρυβαν την ανησυχία τους για τη στροφή του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος προς τα ακροδεξιά. Οι δημοσκοπήσεις έχουν σημάνει συναγερμό στους σκεπτόμενους εντός του περιβόητου δημοκρατικού τόξου - ειδικά αυτές στη Γαλλία, που φέρνουν σταθερά πρώτο το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, το οποίο «κοσμεί» και ο πρώην διοικητής της Frontex Φαμπρίς Λεζερί, ο παρασημοφορηθείς από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τις επιδόσεις του στη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων από της γης τους κολασμένους. Αλλά και στη Γερμανία δεύτερο κόμμα στις περισσότερες δημοσκοπήσεις πλασάρεται η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), ενώ στην Ιταλία η Ακροδεξιά κυβερνά, με την πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι να βάζει όλο και πιο έντονη τη σφραγίδα της στην Ευρώπη και στην πολιτική της Ε.Ε.
Με όχημα το μεταναστευτικό
Η Μελόνι σέρνει τον χορό των συμφωνιών με τρίτες χώρες για το μεταναστευτικό - και οι υπέρμαχοι των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών της χτυπάνε παλαμάκια. Πρώτα έσπευσε με την πρόεδρο της Κομισιόν, την «απλή» δεξιά Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στην Τυνησία για να συμφωνήσει με την κυβέρνηση της Τύνιδας να αποτρέψει, έναντι κοινοτικών χρημάτων, την αναχώρηση επίδοξων μεταναστών και αιτούντων άσυλο από τις αφρικανικές ακτές προς την Ευρώπη. Στη συνέχεια, συμφώνησε με τον πρωθυπουργό της Αλβανίας Έντι Ράμα να μείνουν σε αλβανικά στρατόπεδα προσφύγων οι αιτούντες άσυλο στην Ιταλία μέχρι οι ιταλικές Αρχές να εξετάσουν τις αιτήσεις τους. Και σήμερα πάει μαζί με τη Φον ντερ Λάιεν, τον προεδρεύοντα του Συμβουλίου, Βέλγο πρωθυπουργό Αλεξάντερ ντε Κρου και τον δικό μας Κυριάκο Μητσοτάκη στο Κάιρο για να βοηθήσει την κυβέρνηση του Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι να αναθερμάνει την οικονομία της χώρας του και κυρίως να «φρενάρει» όσους αναζητούν «παρανόμως» μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Οι ιδέες της Μελόνι για τη διαχείριση του μεταναστευτικού θεωρούνταν μόλις πέντε χρόνια πριν απαράδεκτες. Όχι μόνο από την ευρωπαϊκή Αριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία αλλά και από την πλειοψηφία της Ευρωδεξιάς. Σήμερα οι ιδέες της Μελόνι είναι πλειοψηφικές. Βλέπετε, αντί τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να αποδομήσουν τα ακροδεξιά αφηγήματα και συνθήματα, υιοθετούν όλο και περισσότερο την ακροδεξιά ατζέντα. Επί της ουσίας τη νομιμοποιούν.
Οι συμμαχίες
Θα κάνει, λοιπόν, κουμάντο η Ακροδεξιά στην Ε.Ε. μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου; Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Κυρίως επειδή τα ακροδεξιά κόμματα στα 27 κράτη-μέλη -σε κάποια κράτη υπάρχουν τουλάχιστον δύο, στη χώρα μας, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, τουλάχιστον τρία- δυσκολεύονται πολύ να συνεργαστούν μεταξύ τους, να βρουν έναν κοινό στόχο για το τι θέλουν να κάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι στη σημερινή Ευρωβουλή είναι σκορπισμένα σε δύο πολιτικές ομάδες και στους ανεξάρτητους. Και, ως γνωστόν, και στην Ε.Ε. ισχύει το «η ισχύς εν τη ενώσει». Μέχρι τώρα τις αποφάσεις για τα πάντα, από την κοινοτική νομοθεσία μέχρι τη μοιρασιά των αξιωμάτων, τις έπαιρναν σε συνεργασία -και έπειτα από εξαντλητικά παζάρια, τύφλα να ’χει ο Ερντογάν- το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με τους Ευρωσοσιαλιστές και τους Ευρωφιλελεύθερους του Renew. Ενίοτε ήταν εφικτές και ad hoc συμμαχίες με την Ευρωαριστερά και τους Πράσινους για κάποια εμβληματικά νομοθετήματα. Πιθανόν να συνεχιστεί και στη νέα Ευρωβουλή αυτή η κατάσταση αν οι -κατά τα φαινόμενα ενισχυμένοι- ακροδεξιοί παραμείνουν σκορποχώρι. Αλλά αυτό δεν θα είναι επίτευγμα του δημοκρατικού τόξου, που κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει η άνοδος της Ακροδεξιάς αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Θα είναι, καλοδεχούμενο για τη δημοκρατία, λάθος των ακροδεξιών.
Στην τελική ευθεία
Μετά την ανόρεχτη εκλογή της νυν προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ως υποψήφια της Ευρωδεξιάς πριν από δέκα μέρες στο Βουκουρέστι και μετά την επιλογή του μέχρι πρότινος άγνωστου Νίκολας Σμιτ από το Λουξεμβούργο ως υποψηφίου των Ευρωσοσιαλιστών έχει ξεκινήσει και επίσημα η προεκλογική περίοδος για τις ευρωκάλπες του Ιουνίου. Οι Πράσινοι κατεβάζουν πάλι ένα ντουέτο, τη Γερμανίδα Τέρι Ρέιντκε και τον Ολλανδό Μπας Άικχουτ, ενώ οι Ευρωφιλελεύθεροι θα αποφασίσουν στο τέλος του μήνα και η Ευρωαριστερά στις 4 Απριλίου. Θεωρητικά και οι πέντε πολιτικές οικογένειες έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο από την Ακροδεξιά. Μένει να δούμε τι θα κάνουν για να τον αποκρούσουν.
