Ποια ήταν η τελευταία φορά που (μάθαμε ότι) απειλήθηκε η ζωή Έλληνα πρωθυπουργού; Σίγουρα πριν από τη Μεταπολίτευση, που συμπληρώνει αισίως πενήντα χρόνια. Την περασμένη εβδομάδα γέμισαν προς στιγμήν τα πρακτορεία ειδήσεων από πληροφορίες ότι κοντά στην αυτοκινητοπομπή του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι στην Οδησσό έσκασαν ρωσικές βόμβες. Η ζωή τους δεν απειλήθηκε, αν και μια τρομάρα σίγουρα την πήραν. Μάλιστα, ο πρώην Πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ βγήκε την επομένη να διαβεβαιώσει ότι στόχος της επίθεσης δεν ήταν η αυτοκινητοπομπή, «αλλιώς θα την πετυχαίναμε». Και ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης είπε από το βήμα της Βουλής ότι οι ελληνικές Αρχές συνεργάζονται με τις ουκρανικές «έτσι ώστε να υπάρξει πλήρης διαλεύκανση του γεγονότος».
Το επεισόδιο στην Οδησσό μπορεί να έδωσε την ευκαιρία στους θαυμαστές του Κ. Μητσοτάκη να φιλοτεχνήσουν ακόμη ένα ηρωικό πορτρέτο του στα ΜΜΕ, πλην όμως θύμισε σε όλους μας ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται. Και ότι η Ελλάδα δεσμεύεται διά του πρωθυπουργού της να συνεχίσει να στηρίζει το αμυνόμενο εμπόλεμο μέρος και συμβολικά -με επισκέψεις στην Οδησσό, για παράδειγμα- και με την αποστολή όπλων και πυρομαχικών.
«Άγνωστη» βοήθεια
Καθώς η διαφάνεια δεν είναι η μεγαλύτερη αρετή αυτής της κυβέρνησης, ούτε καν η Βουλή δεν έχει εικόνα για το ποια θα είναι η επόμενη αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία. Το βέβαιο είναι ότι ο Ζελένσκι ζήτησε από τον Μητσοτάκη βοήθεια στην αεράμυνα -τους S-300 ίσως;- και ότι ο Μητσοτάκης μίλησε με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν πριν πάρει τον δρόμο για την Οδησσό, ο οποίος και τον ευχαρίστησε, σύμφωνα με την ανακοίνωση από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για «τη συνεχιζόμενη συνεισφορά της Ελλάδας στην ασφάλεια της Ουκρανίας».
Αυτά συμβαίνουν στον έναν πόλεμο, τον μεγάλο, στον οποίο ουσιαστικά συγκρούεται η Ρωσία με το ΝΑΤΟ - και απειλεί κατά καιρούς τις ευρωπαϊκές χώρες με πυρηνικό χτύπημα. Σ’ αυτή τη σύγκρουση η χώρα μας, ως μέλος του ΝΑΤΟ και πρόθυμος σύμμαχος, όπως επιμένει να λέει ο Μητσοτάκης, είναι εμπόλεμο μέρος. Τουλάχιστον μπορεί να επικαλείται ότι είναι στο πλευρό του Δαβίδ, ότι βοηθάει να μην κερδίσει η επιτιθέμενη αναθεωρητική δύναμη.
Ωστόσο, την αυτονόητη συγκίνηση που ένιωσε την Τετάρτη ο πρωθυπουργός -και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες- στη βαλλόμενη Οδησσό προσπαθεί να την αποφύγει στον έτερο πόλεμο της γειτονιάς μας. Έναντι του πρώην Δαβίδ, που έχει γίνει Γολιάθ, στη Μέση Ανατολή η στάση της ελληνικής κυβέρνησης -και των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών- είναι τουλάχιστον αμήχανη, ενίοτε και υποκριτική.
Αλλο Μαριούπολη, άλλο Γάζα Σίτι
Αυτή την εβδομάδα συμπληρώθηκαν πέντε μήνες από την πολύνεκρη επίθεση της Χαμάς σε κιμπούτς του Ισραήλ. Αυτούς τους πέντε μήνες πέφτουν οι ισραηλινές βόμβες σαν το χαλάζι στη Λωρίδα της Γάζας. Στον Βορρά και στη Γάζα Σίτι δεν έχει μείνει πέτρα όρθια, δεκάδες χιλιάδες άμαχοι Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και τώρα, εκτός από τις βόμβες, απειλούνται και από την πείνα. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση δεν ξεχνά κάθε φορά πρώτα να υπογραμμίζει «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και στη συνέχεια να το προτρέπει να μην το παρακάνει με τους Παλαιστίνιους. Την Πέμπτη είχε βγει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος -πρωτίστως για να επιτεθεί στην αντιπολίτευση- και είχε πει ότι «εκεί σκοτώνονται άνθρωποι τόσο άδικα από τόσες πολλές επιθέσεις. Και δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας σε μια τέτοια κατάσταση και να προσπαθούμε να κάνουμε επικίνδυνους συμψηφισμούς μεταξύ του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου». Ο εκπρόσωπος τα είπε για την Ουκρανία. Θα μπορούσε να τα είχε πει και για τη Γάζα, αλλά δεν το έκανε.
Οι πρώτοι νεκροί στον Κόλπο του Άντεν
Απέναντι σ’ αυτή τη σύγκρουση, η Ελλάδα ζητάει κατάπαυση του πυρός, αλλά όταν το αποφασίσει ο Μπενιαμίν Νετανιάχου. Όπλα πάντως δεν στέλνει. Ωστόσο, εμμέσως γίνεται εμπόλεμο μέρος με την αποστολή της φρεγάτας «Ύδρα» στον Κόλπο του Άντεν. Η ελληνική φρεγάτα και τα άλλα πολεμικά πλοία από τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ιταλία περιπολούν στην Ερυθρά Θάλασσα στο πλαίσιο της επιχείρησης «Ασπίδες» -με στρατηγείο στη Λάρισα, όπως υπογραμμίζει με υπερηφάνεια ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας-, με αποστολή να προστατεύουν τα εμπορικά πλοία από τις επιθέσεις των ανταρτών Χούθι της Υεμένης. Οι Χούθι είναι εμμέσως εμπόλεμο μέρος στη σύγκρουση στη Γάζα, διότι προσπαθούν με τις επιθέσεις τους να εκβιάσουν μια κατάπαυση του πυρός από το Ισραήλ - ή τουλάχιστον έτσι λένε. Το πόσο επικίνδυνη είναι η επιχείρηση «Ασπίδες» στο Πολεμικό Ναυτικό το ήξεραν. Τώρα το είδαν και στην πράξη, αφού η παγκόσμια ναυτική κοινότητα μέτρησε την Τετάρτη τους πρώτους τρεις νεκρούς της στον Κόλπο του Άντεν πάνω σε ένα εμπορικό μεταφοράς χύδην φορτίου.
Η νάρκη της υπόθεσης Μπελέρη
Σε σύγκριση με τα δράματα στην Ουκρανία και στη Γάζα, ο διπλωματικός πόλεμος που φαίνεται να ξεσπάει μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας μετά την καταδίκη του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας Φρέντι Μπελέρη για εξαγορά ψήφων στις εκλογές του Μαΐου 2023 σε δύο χρόνια φυλακή φαντάζει πιο κοντά στη φαρσοκωμωδία. Η Αθήνα κατηγορεί την αλβανική κυβέρνηση πως κάνει τα πάντα για να ελέγξει παρανόμως τον δήμο στη Χειμάρρα -ας πούμε την αλβανική Μύκονο- και ο πρωθυπουργός Έντι Ράμα επικαλείται την ανεξάρτητη αλβανική Δικαιοσύνη.
Ωστόσο, το αδιέξοδο που έχει προκύψει στις ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι προβληματικό - και για τα Τίρανα, και για την Αθήνα. Για τα Τίρανα, επειδή η ελληνική κυβέρνηση εξαρτά την περαιτέρω στήριξη της ευρωπαϊκής πορείας τους από «την πρόοδο στην υπόθεση Μπελέρη» και τα απειλεί με βέτο. Για την Αθήνα, επειδή άθελά της έχει γίνει και πάλι μέρος του προβλήματος στα Βαλκάνια, εκεί που μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν πρωταγωνιστικό μέρος της λύσης. Να σημειωθεί ότι αν ο Ράμα ήθελε να λύσει το ζήτημα, θα μπορούσε να είχε φροντίσει ώστε να ορκιστεί δήμαρχος ο Μπελέρης και στη συνέχεια να αναγκαστεί σε παραίτηση μετά την καταδίκη του. Ήταν όμως προφανές ότι ο Ράμα δεν είχε καμία διάθεση συνεννόησης με την ελληνική πλευρά. Σ’ αυτό βοήθησε και η στάση των Ευρωπαίων εταίρων, που δεν είδαν την υπόθεση Μπελέρη ως ζήτημα Κράτους Δικαίου, αλλά ως διμερές πρόβλημα. Κάτι που δεν το λες και επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης.
