Οι πιο παλιοί μπορεί να θυμούνται τις εποχές που υπερήφανοι βουλευτές αλλά και υπουργοί καλούσαν σε μποϊκοτάζ του ολλανδικού τυριού gouda και των ιταλικών linguini επειδή στις δύο αυτές χώρες είχε κάπου χρησιμοποιηθεί ο όρος Μακεδονία (σκέτο) για τη γειτονική μας χώρα. Ήταν στιγμές δόξας, που διδάσκονται πλέον στις διπλωματικές ακαδημίες ανά την υφήλιο (αστειεύομαι βεβαίως, ίσως προς παράδειγμα προς αποφυγή).
Ευτυχώς, πολλά χρόνια μετά υπήρξε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που μπόρεσε να λύσει αυτόν τον «γόρδιο δεσμό» και να ελευθερώσει τη χώρα από τον αυτοεγκλωβισμό που συχνά της απαγόρευε να δραστηριοποιείται ενεργά σε άλλα, πολύ σημαντικότερα θέματα για τη θέση της και τον ρόλο της στην Ευρώπη.
Οι μνήμες ξύπνησαν τώρα, αφού με την υπόθεση Μπελέρη αποδεικνύεται ότι η ιδεοληψία κάποιων ακραίων εθνορητόρων είναι ασθένεια αγιάτρευτη. Η Ελλάδα, που υποτίθεται ήταν από τις πρώτες που ενδιαφερόταν για την υλοποίηση της διαδικασίας ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων, έτσι ώστε να μην είναι ξεκομμένη γεωγραφικά από την υπόλοιπη Ε.Ε., απειλεί τώρα με βέτο εναντίον της Αλβανίας επιβαρύνοντας τις σχέσεις της με τη γειτονική χώρα, αλλά και με εταίρους όπως η Γερμανία και η Ιταλία, που υποστηρίζουν την ενταξιακή προοπτική των Τιράνων.
Σε μια περίοδο που αρχίζουν σημαντικές συζητήσεις στην Ε.Ε. για ζητήματα που πιθανώς να «πονέσουν» την ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια, όπως το δημοσιονομικό σύμφωνο, εμείς δίνουμε μια εικόνα στους εταίρους ότι καβγαδίζουμε πάλι με έναν γείτονα επιχειρώντας να μεταφέρουμε στην Ε.Ε. ένα διμερές πρόβλημα. Βεβαίως, για τους εθνολαϊκιστές, στους οποίους χρωστάει γραμμάτια ο πρωθυπουργός, οι «ηρωισμοί» αυτού του τύπου έχουν μεγαλύτερη αξία από την ανάγκη η Ελλάδα να λειτουργήσει επιτέλους ως ενεργό μέλος της Ε.Ε. και όχι ως φτωχός και γκρινιάρης συγγενής.
