Εχει γίνει πολύς λόγος για το επεισόδιο ανάμεσα στον Μητσοτάκη και στον Σούνακ στο Λονδίνο. Και ο Μητσοτάκης πάει να βγει ως ο τύπος που, προκειμένου να πάρει πίσω τα Γλυπτά, δεν λογαριάζει τίποτα.
Γι’ αυτό ας ξαναδούμε λίγο την κατάσταση. Υπάρχουν δύο έννοιες-κλειδιά.
Η μία είναι η «κυριότητα». Σε αυτό υπάρχει διαφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Βρετανικό Μουσείο.
Η δεύτερη έννοια είναι ο «δανεισμός». Αν δανειστείς από κάποιον κάτι, αναγνωρίζεις ότι είναι δικό του.
Αν κάποιος σου έχει κλέψει 500 ευρώ και συμφωνήσεις να σου τα δανείσει -δηλαδή, να του τα επιστρέψεις-, παραδέχεσαι ότι τα κατέχει νομίμως και επομένως δεν έχει υπάρξει κλοπή.
Ο δανεισμός των Γλυπτών, λοιπόν, στην Ελλάδα είναι μια φόρμουλα την οποία το Βρετανικό Μουσείο θα την ήθελε πολύ.
Γιατί μια συμφωνία που λέει ότι η Ελλάδα «δανείζεται» τα Γλυπτά από το Βρετανικό Μουσείο είναι αναγνώριση ότι τα Γλυπτά ανήκουν στο Μουσείο.
Και αν η Ελλάδα αναγνωρίσει ότι τα Γλυπτά ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο, τότε όλα μια χαρά. Ας έρθουν τα Γλυπτά στην Αθήνα, ας επανενωθούν, ας συνομιλήσουν με την Ακρόπολη και ας κάτσουν όσο θέλουν.
Αλλωστε, και με άλλα σημαντικά εκθέματα τα κάνει αυτά το Μουσείο. Τα δανείζει σε χώρες, τα ανταλλάσσει με άλλα εκθέματα κ.λπ.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Μητσοτάκης πλησίασε σε μια τέτοια συμφωνία με το Βρετανικό Μουσείο. Δηλαδή, μια συμφωνία δανεισμού.
Τον Νοέμβριο του 2021 είχε πει ότι η Ελλάδα ήταν έτοιμη για μια συμφωνία, με την οποία προσφερόταν να δανείσει άλλα ελληνικά κειμήλια στο Ηνωμένο Βασίλειο με αντάλλαγμα τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
Εναν μήνα αργότερα ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου Τζoρτζ Όσμπορν πρότεινε σε άρθρο του στους Times τον δανεισμό των Γλυπτών στην Ελλάδα με τις ανάλογες εγγυήσεις για την ασφαλή διαφύλαξη και την επιστροφή τους.
Την ίδια θέση επανέλαβε και τον Ιούνιο του 2022.
Ενώ ο Guardian είχε γράψει εκείνη την περίοδο ότι μια τέτοια συμφωνία ήταν στα σκαριά.
Υπάρχουν, λοιπόν, τα εξής δεδομένα. Πρώτον, το Βρετανικό Μουσείο θέλει να προχωρήσει ο δανεισμός για να κλείσει υπέρ του το ζήτημα της κυριότητας.
Δεύτερον, ο Μητσοτάκης φαίνεται να συμφωνεί με τη λογική αυτή.
Στη βάση ότι αν τα Γλυπτά έρθουν και φωτογραφηθεί μπροστά τους στο Μουσείο της Ακρόπολης, σε 15 χρόνια, που θα είναι ώρα να τα γυρίσουμε στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει.
Χώρια που η λίστα Πέτσα θα πανηγυρίζει για το τεράστιο επίτευγμα και κανείς άλλος δεν θα ακούγεται.
Αρκεί να μην ειπωθεί φωναχτά η λέξη «δανεισμός».
Πού χαλάει το σχέδιο; Στους Βρετανούς πολιτικούς που τσινάνε.
Και οι οποίοι λένε, φίλε, ωραία αυτά, αλλά οι ψηφοφόροι μου είναι ζώα. Και αν φύγουν από εδώ τα Γλυπτά, θα αρχίσουν να φωνάζουν, ου ξεφτίλες, τα επιστρέψατε.
Και άντε να τους εξηγήσεις ότι είναι πλέον δικά μας, αλλά θα επιστρέψουν σε 15 χρόνια.
Χώρια που η αντιπολίτευση θα το εκμεταλλευτεί και θα μας καταγγείλει για εθνική μειοδοσία.
Και επιπλέον, καλές οι συμφωνίες, αλλά αν τότε είναι κυβέρνηση στην Ελλάδα κανένας παλαβός και πει δεν τα επιστρέφω, τι θα κάνεις;
Αυτή είναι η κατάσταση.
Μην ακούτε, λοιπόν, αυτά που λένε ότι ο Μητσοτάκης προσπαθεί να πάρει πίσω τα Γλυπτά.
Να τα δώσει προσπαθεί. Αλλά με τρόπο που να τον συμφέρει, καταλάβατε;
