Το να πολιτικοποιείς το πάθος είναι κάτι διαφορετικό από το μεταχειρίζεσαι την πολιτική για να το αποκρύψεις. Το να μετασχηματίζεις το συναίσθημα σε πολιτική θέση είναι διαφορετικό από το να επικαλείσαι μια πολιτική διαφωνία που απλώς σκεπάζει την απέχθεια. Συχνά, στις ανεξήγητα οργισμένες εκφράσεις εσωκομματικής αντιπαλότητας, στα social, σε δηλώσεις, σε μέρος της αρθρογραφίας, διακρίνει κανείς αυτά τα απλά υλικά. Ακατανίκητες αντιπάθειες, παλιές και νέες εχθρότητες, που φαίνεται κάπου ήταν κρυμμένες και τώρα βρήκαν την ευκαιρία να απελευθερωθούν, να βγουν στον αέρα. Πού ζούσε και συντηρούνταν τόσα χρόνια αυτή η εχθρότητα; Σε ποια τούνελ ήταν κρυμμένη; Τόσες περιπέτειες κινηματικής ανόδου, κυβερνητικής εμπειρίας και συνύπαρξης, αντιπολιτευτικής συνεργασίας, δυσκολιών και πολέμου, τόσες και τόσες εσωκομματικές διαδικασίες, τόσες συγγραφές προγραμμάτων και πολιτικών κειμένων γλιστρούσαν τελικά στο πλάι αυτής της ισχυρότατης απέχθειας;
Αν η εκλογική και κομματική πτώση συνοδεύεται από έναν ορυμαγδό κοινοτοπιών, προβλέψιμων και γενικόλογων καταγγελιών, που απλώς διασκευάζουν το δηλητήριο, φοβάμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δύσκολα θα συνέλθει. Κάποιος θα πει: «Ε, και; Έχει σημασία να συνέλθει αφού δεν είναι όπως τον θέλω; Ας διαλυθεί να ησυχάσουμε…». Είναι θέση τόλμης και πολιτικής αξιοπιστίας αυτή; Πιθανόν...
Εντούτοις, με συγκεκριμένα παραδείγματα: έγινε κάποια προσπάθεια ερμηνείας του αντιΣΥΡΙΖΑ μένους και της αντιΣΥΡΙΖΑ συσπείρωσης ενός ευρύτατου πολιτικού μετώπου κατά τα προηγούμενα χρόνια; Γιατί ένα βασικό πολιτικό πρόβλημα δεν ήταν η αφηρημένη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβερνητική θητεία, όσο η περίσφιξη, η εξαφάνιση κάθε ανοχής και επιείκειας ενός περίγυρου που δεν ήταν κατ’ ανάγκη και εξ ορισμού εχθρικός. Έγινε, μετεξελίχθηκε. Γιατί; Έγινε κάποια προσπάθεια εξήγησης του γιατί δεν προέβλεψε κανείς (από παλατιανούς και πολιτικούς μέντορες) την ήττα των ευρωεκλογών του 2019; Θυμίζω, 24% περίπου, δηλαδή 12 μονάδες πτώση στις ευρωεκλογές έναντι των εκλογών του 2015. Γεγονός που καλύφθηκε (και ανέβαλε κάθε αναλυτική, επιστημονική εργασία) από το «τίναγμα» των εθνικών εκλογών του και το 32% (με ανασυσπείρωση των δυσαρεστημένων, που επανέκαμψαν ανόρεχτα και για λίγο). Έγινε κάποια ανάλυση, προσδιορίστηκαν η οργανωτική πλαδαρότητα, η απουσία από τον σωματειακό, αυτοδιοικητικό χώρο και ο βαθμός συμμετοχής αυτής της απουσίας στη γενική πτώση της επιρροής; Μήπως όλα αυτά τα χρόνια προσδιορίστηκαν τα επίδικα και διεκδικήσιμα ως προς την οικονομική στρατηγική; Ως προς την περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση; Στις ευρωπαϊκές πολιτικές; Στο γεωπολιτικό πεδίο; Στην κοινωνική πολιτική; Ή μήπως η στατική διεκδίκηση επιδοματικών αυξήσεων/διορθώσεων (που μάλιστα υπερκαλύπτονταν και από την κυβέρνηση) αποτελούσε «επιστημονικά τεκμηριωμένη θεώρηση»;
Εκτός μικρών εξαιρέσεων στα ζητήματα διοικητικής και κυβερνητικής ηθικής και μιας γενικής δημοκρατικής ποιότητας που αποπνέει ο χώρος, ουδεμία σοβαρή συζήτηση έγινε. Καλύφθηκαν όλα από την πανδημία και επομένως συντεταγμένες διορθώσεις δεν υπήρξαν. Χωρίς κανέναν αναστοχασμό, με πλαδαρά κείμενα μιας παλαιοκομματικής ακαδημαϊκότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πορεύτηκε με μια αίσθηση πως θα επαναλαμβανόταν το 2015. Πως ο έρωτας των μαζών θα ήταν ενεργός και θα τον ξανάφερνε στην εξουσία. Πως η συλλογή όλων των διαμαρτυριών θα συνέθετε ένα πολιτικό σώμα.
Αφέλειες και νωθρότητες. Ε, πώς λοιπόν ελλείμματα τόσων χρόνων γίνονται σημερινά επιχειρήματα εναντίον «των άλλων»; Των γενικώς «άλλων». Γιατί η μεγαλύτερη αποκάλυψη και πιο δυσάρεστη και πιο ασυγχώρητη είναι οι «άλλοι», η συγκρότηση ενός διλήμματος, μιας διάζευξης πάνω στην υποτιθέμενη και πολυετή πολιτική σύμπλεξη. Όχι «σύντροφοι». «Άλλοι». Αυτή η ανακρίβεια -η αντιπάθεια κρυμμένη πίσω από τη συντροφικότητα-, αυτό το ψέμα είναι η πιο οδυνηρή αποκάλυψη. Μια ψευδοενότητα πάνω σε μια αοριστία. Ε, τι περιμένουμε να κάνει ο κόσμος; Στεναχωρήθηκε, συμμετείχε, εκπλήσσεται, πικραίνεται και πάει σπίτι του. Δίνοντας με μια σχεδόν μεταφυσική επιείκεια ακόμα μια ευκαιρία - μήπως. Ή ιδιωτεύοντας με φανατισμό.
