Επαναλαμβάνεται συχνά και μάλλον επιπόλαια: «στρατηγική ήττα». Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη στρατηγική ήττα. Όντως ; Μήπως είναι ήττα των τακτικών λαθών, των παρανοήσεων και της νωθρότητας και όχι στρατηγικής; Η αναγωγή σε στρατηγικό επίπεδο (για να εξηγηθούν τα ανεξήγητα) μου θυμίζει την κυβερνητική επιχειρηματολογία πως όλα τα νοσηρά που συμβαίνουν στη χώρα μας οφείλονται σε έναν εξωγενή παράγοντα, σε κάτι που συμβαίνει στο επέκεινα και έρχεται κατακούτελα στον πολίτη.
«Δεν φταίει η κυβέρνηση, φταίνε η συγκυρία, οι πόλεμοι, η κλιματική κρίση» κ.λπ. Φυσικά και συμπλέκονται όλα (υπερτοπικά και τοπικά), όμως αυτό που πρέπει να βαθμολογήσει ο πολίτης (και στην περίπτωση αυτή δεν φαίνεται να το κάνει) είναι η κυβερνητική ετοιμότητα, οι μηχανισμοί, η ικανότητα πρόβλεψης. Η δικαιολογία ότι για τα πάντα φταίει κάτι έξω μουύ φαίνεται ως αδίστακτη υπεκφυγή. Αυτά ως προς την κυβερνητική επικοινωνιακή διαχείριση.
Στην περίπτωση όμως πολλών του ΣΥΡΙΖΑ, που επαναλαμβάνουν τα περί στρατηγικής ήττας, φαίνεται ότι συγχέουν το αριθμητικό με το ιδεολογικό μέγεθος, την ποσοστιαία πτώση με την ιδεολογική διάψευση. Κάτι τέτοιο φαίνεται να είναι η φιλολογία περί στρατηγικής ήττας. Καταρχήν, όντως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφωμένη στρατηγική και μάλιστα ευδιάκριτη στους πολίτες, ώστε αυτή να ηττηθεί; Πολύ αμφιβάλλω. Στην οικονομία, π.χ., ο ριζοσπαστισμός εξαντλείται στα «ελέη» ενός διεθνούς, θεσμικά πανίσχυρου, χρηματοπιστωτικού υπερσυστήματος και αυτό που διεκδικείται (και απολύτως ορθά) είναι ηθική στον χειρισμό των δημόσιων οικονομικών, ένα μετριοπαθέστερο, πιο παραχωρητικό μοντέλο καπιταλισμού (με κάποιες σφήνες Δημοσίου), μια πιο συλλογική αφομοίωση των υπεραξιών. Δεν διεκδικείται βέβαια κανενός είδους «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» ούτε «πληροφορική» ανεξαρτησία ούτε η ανατροπή της άρθρωσης με το διεθνές οικονομικό περικείμενο.
Αυτά στο μέλλον ή σε ενδεχόμενες ισχυρές ρηγματώσεις της διεθνούς χρηματοπιστωτικής αγυρτείας. Στον χώρο του «πολιτισμού» διεκδικείται η απλή συγχρονία (ως προς τα διεθνή ρεύματα), το δικαίωμα καλλιτεχνικής έκφρασης όλων (όχι μόνο των καθιερωμένων αλλά και των φτωχών και των νέων ) και επίσης ηθική στη διοίκηση των εποπτευόμενων φορέων του υπουργείου Πολιτισμού. Στην Παιδεία (μάλλον το πιο προωθημένο πεδίο συγκρούσεων) διεκδικείται μια καλύτερη χρηματοδότηση των δομών δημόσιας εκπαίδευσης, διεκδικείται ό,τι μπορεί να περισωθεί από τη σκληρή εμπορία τίτλων σπουδών της πιάτσας και ό,τι μπορεί να ισορροπήσει μέσα στον ανταγωνισμό των επιστημονικών και επαγγελματικών κλάδων. Κάτι αντίστοιχο και στη δημόσια διοίκηση και στην πιο πολύπλευρη εξωτερική πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στις συγκεκριμένες συνθήκες, τόσο μπορεί. Εάν στρατηγική είναι αυτό το «τόσο», τότε πράγματι έχει ηττηθεί. Νομίζω όμως όχι. Αυτά που περιγράφω δεν είναι στρατηγική. Στο βάθος πιθανόν αχνοφαίνεται η διεκδίκηση ενός μορφωτικού δικαιώματος για όλους, η διεκδίκηση μιας περισσότερο παραγωγικά χειραφετημένης οικονομικής πολιτικής , η διεκδίκηση ενός διαφορετικού συστήματος διανοητικών ιεραρχήσεων και ηθικών προτεραιοτήτων κ.λπ. αλλά δεν καταψηφίστηκαν ούτε ηττήθηκαν αυτά. Ούτε που τα πρόσεξε ο λαός (ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ). Η έλλειψη επιτελεστικότητας, η ανυπαρξία οργανωμένων δυνάμεων, η αντιπολιτευτική νωθρότητα βαθμολογήθηκαν από τους πολίτες. Η απίστευτη αναλυτική ανεπάρκεια, που δεν επέτρεπε να κατανοηθεί το μέγεθος της υστέρησης, καθώς και η συνακόλουθη ψυχρολουσία για την ήττα, βαφτίζονται «στρατηγική ήττα», ενώ είναι συγκεκριμένα κατασκευαστικά προβλήματα, «αστοχίες υλικού», που λένε και για τα βιομηχανικά προϊόντα.
Δεν «διυλίζω τον κώνωπα», απλώς βλέπω να αναπαράγονται, κατά τη διαδικασία αποτίμησης, όλα τα χούγια του χώρου: μεταθέσεις, αποκρύψεις, αβλεψίες, ανεπάρκειες. Μαζί, φυσικά, και με τον καταστροφικό εμφύλιο.
