Αν η δημοσιογραφία αντανακλά την κοινωνία, όπως λέει το «αθωωτικό» γι’ αυτήν επιχείρημα, τότε η πολιτική αντιγράφει το χειρότερο πρόσωπό της. Και οι δύο ισχυρισμοί είναι το μισό του όλου. Στην πρώτη περίπτωση ξεχνάμε ότι η δημοσιογραφία πρέπει να λειτουργεί και «παιδευτικά» και στη δεύτερη ότι η πολιτική πρέπει να προάγει τον διάλογο με κριτήριο τα συμφέροντα των πολιτών.
Μόνο αυτά δεν είδαμε τις τελευταίες μέρες. Εξαγορά ψήφων, λάσπη, εκβιασμοί και απειλές. H Ν.Δ. έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Και απέδειξε ότι πίσω από την απαστράπτουσα σοβαρότητα του πρωθυπουργού κρύβεται και μια λούμπεν ακροδεξιά ολιγαρχία με την οποία ο Μητσοτάκης δεν επιδιώκει καμία ρήξη. Αντιθέτως, φαίνεται να την τιμά αν λάβουμε υπόψη το μεθοδικό ξέπλυμα του Μπέου από τα κανάλια (και τον Γεωργιάδη), παρά τις αντίθετες πολιτικές δηλώσεις κάποιων κυβερνητικών.
Ο Μπέος με τις ομοφοβικές επιθέσεις αναδεικνύει τον τραμπουκισμό στην άλλη άποψη ως κεντρικό παράγοντα παραγωγής πολιτικής. Ο Γεωργιαδής επιβραβεύει. Ο Χιώτης επαναλαμβάνει και επαναφέρει την ομοφοβία στο επίκεντρο της συζήτησης. Γιατί; Νομιμοποιώντας στα πολιτικά δρώμενα τον τραμπουκισμό, τον σεξισμό, τη συκοφαντία, την ομοφοβία, υποβαθμίζουν την αντιπαράθεση σε μεμονωμένα «ματς».
Βγάζουν έτσι τη Ν.Δ. από τη δύσκολη θέση να τοποθετηθεί πολιτικά για οποιοδήποτε θέμα, ώστε να μην φανεί ασυνεπής όταν δεν θα το εφαρμόσει. Αυτό ισχύει και για θέματα όπως η ακρίβεια ή ακόμα και για τον γάμο των ομόφυλων, που διαρκώς μεταθέτει ο Μητσοτάκης στο απώτερο μέλλον. Είναι μια απόλυτα αντικοινωνική πολιτική συμπεριφορά, που γεννά τέρατα. Γιατί μιμητές θα υπάρξουν πολλοί και ο συναγωνισμός θα γίνεται στο πεδίο της βαρβαρότητας.
Την ίδια ώρα, η πολιτική μάχη τόσο στα σόσιαλ όσο και στα κανάλια έχει επικεντρωθεί από τον μιντιακό μηχανισμό της Ν.Δ. στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, η υπερπροβολή ξεπερνά συχνά τα όρια του λογικού δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος και γίνεται με όρους «κουτσομπολιού». Χτίζουν πάνω σε μια εικόνα αποδόμησης της αντιπολίτευσης για να ενισχύεται ακόμα περισσότερο η απόλυτη κυριαρχία του Μητσοτάκη στη λογική του ενάμιση κόμματος, ενώ και πάλι τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας πετιούνται εκτός «τηλεοπτικού», και όχι μόνο, παράθυρου. Η συζήτηση και πάλι δεν αφορά την ουσία της πολιτικής.
Αραγε δεν πρέπει κάποια στιγμή να καταδικαστεί δημόσια (όχι μόνο στα σόσιαλ, αλλά στην πραγματική ζωή) αυτή η απόλυτα αλλοτριωτική πολιτική πρακτική; Δεν πρέπει να τεθούν όρια στην ξέφρενη λασπολογία, αντί να περιμένουν όλοι από τη Δικαιοσύνη να παρέμβει και εκείνη να παραμένει τυφλή; Δεν πρέπει να μπει φρένο στον πολιτικό τραμπουκισμό, στη λεκτική κακοποίηση που αναπαράγει το μιντιακό κατεστημένο χωρίς να ζητά απάντηση σ’ αυτά από εκείνον που στοχοποιείται;
