«Από κρίση σε κρίση» επιγράφεται το χθεσινό κύριο άρθρο της φιλοκυβερνητικής Καθημερινής. Υποστηρίζει δε ότι η κυβέρνηση σύρεται από κρίση σε κρίση -αναφέρονται η Μύκονος, η Ν. Αγχίαλος, η καταπάτηση των παραλιών και η δολοφονία στη Ν. Φιλαδέλφεια- για να καταλήξει η εφημερίδα ότι, όχι η κυβέρνηση, αλλά «ζωτικοί πυλώνες του κράτους χρειάζονται ξήλωμα και ξανακτίσιμο».
Παρακάμπτει, βέβαια, η εφημερίδα ότι αυτό το κράτος με τους πυλώνες του και αυτήν τη διοίκηση κάποιος τα έστησε και τα στελεχώνει και εν προκειμένω έχουμε ταύτιση, καθώς είναι η παράταξη που κυβερνά που έστησε κράτος και διοίκηση διαχρονικά και τα στελεχώνει ως η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν είναι λοιπόν από κρίση σε κρίση, είναι η κανονικότητα της Ν.Δ. ξεδιπλωμένη σε όλο της το μεγαλείο.
Η Ν.Δ. ως κυβέρνηση και ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχουν δώσει ήδη από το 2019 το σύνθημα για το ρεσάλτο στους δημόσιους χώρους, έχουν προχωρήσει σε απορρύθμιση ή και εξάρθρωση κάθε ελεγκτικού μηχανισμού - «εγώ ελέγχους δεν κάνω» έλεγε με καμάρι σε επιχειρηματίες ο πρωθυπουργός. Η Ν.Δ. νομοθέτησε, στην ουσία, την κατάληψη των παραλιών από ξαπλώστρες, έκανε τα κονέ σε τοπικό επίπεδο με τις ποικίλες παραβατικές επιχειρηματικότητες και τώρα παριστάνει την ανήξερη και την αυστηρή. Οι μισές συμφορές που μας βρίσκουν λοιπόν δεν τυχαίνουν, αλλά πετυχαίνουν. Κάποιοι βγάζουν λεφτά εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και του δημοσίου συμφέροντος. Και η ατμόσφαιρα στον δημόσιο διάλογο, που επίσης κανοναρχεί η Δεξιά, είναι πως αυτοί οι κάποιοι είναι μάγκες και παραδείγματα προς μίμησιν.
Οι άλλες μισές αρνητικές καταστάσεις και εν προκειμένω η διαχείριση των πυρκαγιών, με αποκορύφωμα τη Ν. Αγχίαλο, αλλά και η αδυναμία της αστυνομίας να αποτρέψει τη θανατηφόρα εκστρατεία των Κροατών νεοναζί χούλιγκαν, οφείλονται στο έτερο -εκτός του ρεσάλτου- παραδοσιακό χαρακτηριστικό της Δεξιάς και κορωνίδα της μητσοτακικής αντίληψης (ήδη από την εποχή του πατρός), δηλαδή το ρουσφέτι και την πελατειακότητα. Η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία και ο μικροκομματισμός δημιουργούν τεράστια ζητηματα στη δημόσια διοίκηση, αλλά στην κυριολεξία καταστρέφουν τα ένστολα και αυστηρά ιεραρχικά τμήματά της, όπως οι Ένοπλες Δυνάμεις, η ΕΛ.ΑΣ., η Πυροσβεστική.
Αυτό που έχουμε μπροστά μας, τα πρόσφατα περιστατικά που απαριθμεί η Καθημερινή, δεν είναι «αρρυθμίες» της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά η συνέχεια μιας σειράς αναλόγων επιδόσεων κατά τη διάρκεια της πρώτης τετραετίας, με τη διαφορά ότι έπεσαν αρκετά μαζεμένα ώστε να μπορούν τα κανάλια και ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Ν.Δ. να θάψουν ή να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Η ίδια πολιτική συνεχίζεται και τις αντίστοιχες συνέπειες υφίσταται η χώρα.
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει χωρίς υπερβολή ότι το μόνο μέλημα της κυβέρνησης και του μηχανισμού της είναι η προστασία του πρωθυπουργού. Να μην βρίσκεται ποτέ στο κάδρο, ει μη μόνον εάν πρόκειται να δώσει λύσεις ή να τοποθετηθεί προστατευμένος από το σκηνικό που έχουν οργανώσει επι τούτου οι επικοινωνιολόγοι του. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ μεγάλη για να μπορείς να την σκηνοθετήσεις ολόκληρη.
