Εντάξει. Είπαμε να του δώσουμε ένα δίκιο του Ανδρουλάκη για τη στάση που κρατάει, αλλά αυτός ξέφυγε τελείως.
Υποψήφιοι πρωθυπουργοί είναι οι αρχηγοί όλων των πολιτικών κομμάτων, δήλωσε. Και έβαλε και τον εαυτό του στο κάδρο για πρωθυπουργό.
Υπάρχουν χώρες που πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός του τρίτου κόμματος, είπε. Ή του δεύτερου, ή του πρώτου, συμπλήρωσε για να το ξανοίξει λίγο.
Και εδώ η συζήτηση γελοιοποιείται εντελώς.
Διότι, θα σου πει ο άλλος, κάτσε, ρε φίλε, από πού κι ως πού εσύ, που είσαι αρχηγός του τρίτου κόμματος, θεωρείσαι καταλληλότερος από εμένα, που είμαι του πρώτου;
Το να προτείνεις κάποιον κοινής αποδοχής ας πούμε ότι έχει μια λογική συμβολικού χαρακτήρα.
Ας πούμε ότι κάνει τη συνεργασία πιο ισότιμη, δημιουργεί όρους κάποιας εμπιστοσύνης, κάτι τέλος πάντων.
Απεναντίας, το να προτείνεις στον άλλον ως προϋπόθεση συνεργασίας να σηκωθεί από την καρέκλα για να κάτσεις εσύ είναι απλώς ανοησία.
Είναι λίγο σαν τις φοιτητικές παρατάξεις, που λένε ελάτε να συμφωνήσουμε ενωτικά, αλλά πάνω στο δικό μας πλαίσιο.
Κι εκεί η συζήτηση πάει κατά διαόλου, γιατί αν τα εννοεί σοβαρά αυτά ο Ανδρουλάκης, σημαίνει ότι έχει πάθει Βασίλη Λεβέντη.
Αν πάλι δεν τα εννοεί σοβαρά, κακώς ανοίγει το στόμα του και τα λέει.
Διότι, ρε φίλε, αν θέλεις να αποκλείσεις τη συνεργασία με τον Μητσοτάκη, βρες ένα πολιτικό ή ένα προγραμματικό επιχείρημα. Μην το ρίχνεις στην κουτοπονηριά.
Κι αν θέλεις να κρατήσεις ανοιχτό το ενδεχόμενο, μην επικαλείσαι ηθικά θέματα του τύπου «ο Μητσοτάκης με παρακολουθούσε».
Γιατί το «ο Μητσοτάκης με παρακολουθούσε» με το «να καθίσουμε στο τραπέζι να βρούμε ποιον θα κάνουμε πρωθυπουργό» δεν κολλάνε.
Πόσο μάλλον το «να κάτσουμε στο τραπέζι να υποστηρίξει για πρωθυπουργό εμένα».
Αυτό είναι η μία παρατήρηση. Η άλλη είναι ότι ο Ανδρουλάκης προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Μητσοτάκη και Τσίπρα, αλλά αυτή η προσπάθεια του είναι μάλλον βαρίδι.
Είπε, π.χ., προχθές, με τον Τσίπρα δεν θα συνεργαστώ γιατί το 2014 υποσχέθηκε σεισάχθεια και δεν την έκανε. Και τώρα κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα για τους πλειστηριασμούς.
Προσέξτε λοιπόν τώρα.
Πρώτον, όντως ο Τσίπρας υποσχέθηκε το 2014 διάφορα και δεν τα έκανε. Αλλά ο κόσμος κατάλαβε γιατί δεν μπόρεσε να τα κάνει. Γι’ αυτό και, στις δεύτερες εκλογές του 2015, τον ξαναψήφισε.
Δεύτερον, δεν κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα. Γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δεν έγιναν.
Οσο κι αν πίεζε τους δανειστές το μέτωπο της αντιπολίτευσης, δηλαδή η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ή όπως λεγόταν το ΠΑΣΟΚ τότε.
Τρίτον, όταν μιλάς για προγραμματικές συγκλίσεις, μίλα για προγραμματικές συγκλίσεις. Ή για προγραμματικές αποκλίσεις.
Δηλαδή ότι δεν θα πάμε με τον Τσίπρα, γιατί ο Τσίπρας αυτόν τον τοίχο θέλει να τον βάψει πορτοκαλί, ενώ εμείς τον θέλουμε ροζ. Αυτό είναι προγραμματικό θέμα.
Οταν επικαλείσαι όμως ότι ο Τσίπρας είναι αναξιόπιστος, αυτό που λες είναι ότι η βάση για προγραμματικές συγκλίσεις υπάρχει. Απλώς ψάχνεις προφάσεις για να αποφύγεις τη συζήτηση.
Συμπερασματικά. Ο Ανδρουλάκης μέχρι τώρα δεν μιλάει για πολιτική. Μιλάει μόνο για τακτική.
Πράγμα κατανοητό αν είσαι στη μέση και θέλεις να έχεις ανοιχτά τα ενδεχόμενα που θα σε κρατήσουν στο παιχνίδι.
Αλλά αν η σύγκρουση πάρει σκληρά πολιτικά και ηθικά χαρακτηριστικά, πόσοι είναι αυτοί που θα πουν πάμε να δώσουμε ψήφο στην τακτική;
