Μισόν αιώνα μετά την ίδρυση του υπουργείου Πολιτισμού, με ένα Προεδρικό Διάταγμα έκτρωμα, η κυβέρνηση μεταφέρει στο κοινωνικό πεδίο μια ηθική κρίση που μοιάζει με ένα είδος «πολιτισμικής περιφρόνησης».
Και ενώ η πανδημία έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν η επισφάλεια, οι χρόνιες παθογένειες, τα προβλήματα και οι ασφυκτικοί περιορισμοί στους οικονομικούς πόρους που διατίθενται, σχεδόν δύο χρόνια μετά, αυτό που παραμένει ίδιο είναι ότι ο Πολιτισμός εξακολουθεί να βρίσκεται στην τελευταία θέση της λίστας των προτεραιοτήτων αυτής της κυβέρνησης.
Αυτή η ανυπαρξία μιας σοβαρής πολιτικής για τον Πολιτισμό οδήγησε και σ’ αυτή την αυθαίρετη πολιτική απόφαση, η οποία ισοπεδώνει την ιστορική διαδρομή και το συμβολικό φορτίο καλλιτεχνικών σχολών που εδώ και δεκαετίες έχουν ταυτιστεί με την εξελικτική πορεία του σύγχρονου Πολιτισμού. Σχολές όπως η Σταυράκου -από τα θρανία της οποίας πέρασαν όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες, σκηνογράφοι και τεχνικοί- το Ωδείο Αθηνών, οι ιστορικές θεατρικές σχολές του Εθνικού και του Καρόλου Κουν, οι σχολές χορού κ.ά. ακυρώνονται με μια μονοκοντυλιά και ένα Προεδρικό Διάταγμα.
Το Διάταγμα εκδόθηκε αφού η κυβέρνηση της Ν.Δ., σταδιακά και με συγκροτημένη στόχευση, αδιαφόρησε για τους καλλιτέχνες, υποβάθμισε την αναγκαιότητα της τέχνης και με τον πιο ύπουλο τρόπο εξόρισε την αισθητική -ό,τι είχε απομείνει…- από τα σχολεία καταργώντας τα καλλιτεχνικά μαθήματα. Τώρα όμως οι προθέσεις της συγκεκριμενοποιούνται. Δυναμώνει την απόφασή της να διαλύσει τα πάντα δημιουργώντας μια άγρια αντιπαράθεση στον δημόσιο χώρο. Μια αντιπαράθεση που φέρνει στην επιφάνεια δύο αντίθετες αντιλήψεις και προσεγγίσεις για τον σύγχρονο Πολιτισμό.
Από τη μία η κυριαρχία της ασημαντότητας και η οπισθοδρόμηση στις πολιτιστικές πολιτικές του υπουργείου Πολιτισμού και από την άλλη, σαν αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη, η περιφρούρηση της αξιοπρέπειας και ο επαναπροσδιορισμός της συλλογικής ύπαρξης του καλλιτεχνικού κόσμου.
Γι’ αυτό και οι καλλιτέχνες είναι θυμωμένοι. Γι’ αυτό βρίσκονται στον δρόμο και απεργούν, για να μπορέσουν ανατρέψουν αυτή την «περιφρόνηση» που υφίστανται, για να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους.
Με έναν αγώνα-γιορτή του συλλογικού και μια σκληρή μετωπική σύγκρουση που στοχεύει τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής, διεκδικούν την απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος που οδηγεί στην πλήρη υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών, εξισώνοντας τους απόφοιτους των δραματικών σχολών, των σχολών χορού και κινηματογράφου, των ωδείων με απόφοιτους Λυκείου (Δ.Ε.). Μια προκλητική ενέργεια, που καταστρατηγεί τα εργασιακά δικαιώματα και τις προοπτικές των αποφοίτων και οδηγεί σε μια βαθιά ηθική και θεσμική απαξίωση χιλιάδων σπουδαστών και εργαζόμενων καλλιτεχνών, των οποίων χρόνια εντατικών σπουδών δεν θα έχουν πια την αντίστοιχη επαγγελματική αναγνώριση.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση συνεχίζει και παίζει ένα αδιανόητα ανήθικο πολιτικό παιχνίδι. Ένα «ανατολίτικο παζάρι», με δήθεν «διορθωτικές» τροπολογίες-πασαλείμματα χειρότερες κι από το ίδιο το Προεδρικό Διάταγμα. Με παρελκυστικές αναρτήσεις στην προσωπική σελίδα του ίδιου του πρωθυπουργού, από τη μακρινή Ιαπωνία, που υπόσχονται τη «Γη της Επαγγελίας» -μετά τις εκλογές και εάν ψηφιστεί- και με δηλώσεις των υπουργών του στο όριο της φαιδρότητας επιχειρείται η διάσπαση του μετώπου των καλλιτεχνών και δημιουργών, το οποίο όμως, παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες αποδόμησής του, παραμένει αφοπλιστικά ενωμένο.
Το Προεδρικό Διάταγμα, αν δεν αποσυρθεί, θα μείνει στην Ιστορία ως ένα αντιπαράδειγμα πολιτισμού, μια ξεκάθαρη δήλωση υποτίμησης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από αυτήν, μια επίδειξη κυριαρχίας και επιβολής από τα πάνω μέσω αποφάσεων που λαμβάνονται στο κενό και χωρίς διαβούλευση.
Είμαστε πάντα δίπλα σ’ αυτούς που δημιουργούν τη σωστή πλευρά της Ιστορίας Είμαστε με τους καλλιτέχνες.
