Μπορεί ο πρωθυπουργός να μην έφερε τίποτα θετικό για την Ελλάδα από τη σύνοδο κορυφής, ούτε στα ενεργειακά ούτε στα ελληνοτουρκικά, δεν έμεινε όμως με τα χέρια σταυρωμένα, ασχολήθηκε με το ουκρανικό. Έχουμε πλέον αρκετά στοιχεία για να καταλήξουμε σε κάποιες παρατηρήσεις και σε μερικά μάλλον ασφαλή συμπεράσματα.
Πρώτον, με τη νέα αποστολή όπλων στην Ουκρανία, τρίτη κατά σειρά, η Ελλάδα εμπλέκεται ακόμα πιο βαθιά στον πόλεμο. Και ενώ οι δύο προηγούμενες ανακοινωμένες αποστολές δεν είχαν τύχει μεγάλης δημοσιότητας, το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν στέλνει πλέον κατασχεμένα καλάσνικοφ, αλλα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης, δηλαδή μείζονα οπλικά συστήματα, την κατατάσσει στις χώρες με ενεργό εμπλοκή. Δεν είναι πολλές οι χώρες που στέλνουν τεθωρακισμένα, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλες σχεδόν δε οι υπόλοιπες έχουν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, συγκυριακά ή ιστορικά ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Ρωσία.
Η Ελλάδα κάνει ό,τι κάνει ως ένδειξη, ως διαπιστευτήρια υπερβάλλοντος ατλαντισμού, επειδή αυτό έχει αποφασίσει ο Μητσοτάκης και η «Ι.Χ.», όπως την χαρακτήρισε ο Τσίπρας, εξωτερική πολιτική. Στην οποία, στην πολιτική δηλαδή του προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου, δεν έχει εμπλοκή ή λόγο ούτε καν ο Δένδιας ως υπουργός Εξωτερικών. Η τριγωνική σχέση Βερολίνου, Αθήνας και Κιέβου, που αποκαλύφθηκε από τους ίδιους τους Γερμανούς, δίνει το μέτρο της απόκλισης της Ελλάδας από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, που προτιμούν να μην εκτίθενται ή και προωθούν σχέδια ειρήνευσης, όπως η πρωτοβουλία Ντράγκι, η οποία συνέπεσε χρονικά με τις πολεμοχαρείς τοποθετήσεις του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ.
Δεύτερον, παρατηρούμε μια μανιέρα στις κινήσεις του Μητσοτάκη, που προσομοιάζει μάλλον σε εμίρη του Περσικού Κόλπου παρά σε πρωθυπουργό ευρωπαϊκής χώρας, του σκληρού μάλιστα πυρήνα της Ε.Ε., μια συμπεριφορά κατά το ήμισυ κουτοπόνηρη και κατά το ήμισυ ενδεικτική μιας αντίληψης ότι το κράτος συμπυκνούται στον ίδιο και ότι δικαιούται να κάνει ό,τι γουστάρει.
Δύο από τις τρεις αποστολές όπλων στην Ουκρανία ο Μητσοτάκης τις συμφώνησε ο ίδιος, αλλά, παρότι λαλίστατος για τις δραστηριότητές του, ο ελληνικός λαός τις πληροφορήθηκε από σπόντα, τη μία φορά από τον Αμερικανό υπουργό Άμυνας και τη δεύτερη φορά από τον εκπρόσωπο της Καγκελαρίας. Ακόμα χειρότερα, και τις δύο φορές, και από τις ΗΠΑ και από τη Γερμανία, ο Μητσοτάκης επέστρεψε έχοντας κάνει συμφωνία για όπλα. Στον Μπάιντεν πήγε με μια παραγγελία για F-35 και στον Σολτς με εκσυγχρονισμό των Λέοπαρντ και αγορά τεθωρακισμένων οχημάτων με κόστος που θα ξεπεράσει τα 2 δισ.
Τρίτον, ο πόλεμος στην Ουκρανία ξαναγράφει τα πολεμικά εγχειρίδια. Όπλα και οπλικά συστήματα που θεωρούνταν «τελειωμένα» περνούν δεύτερη νιότη, άλλα πάλι, πολύ πιο σύγχρονα, αποδεικνύονται άχρηστα, πολύ ευάλωτα, τακτικές αναθεωρούνται και αναπροσαρμόζονται. Ο ελληνικός στρατός χρησιμοποιεί από τις αρχές της δεκαετίας του '90 έναν μεγάλο, αλλά μειούμενο συν τω χρόνω, αριθμό ανατολικών -κατά βάσιν ρωσικών- οπλικών συστημάτων, που προέρχονται από τα αποθέματα της Ανατολικής Γερμανίας τα οποία ξεφορτώθηκε το Βερολίνο μετά τη γερμανική ενοποίηση.
Χρησιμοποιεί επίσης και κάποια σύγχρονα ρωσικά όπλα, κυρίως συστήματα αεράμυνας μέσου και μεγάλου βεληνεκούς όπως τα S-300 και τα TOR-M1. Τα ανατολικογερμανικά όπλα και συγκεκριμένα τα τεθωρακισμένα BMP1, οι πολλαπλοί εκτοξευτές RM70 (ΒΜ21), τα αντιαεροπορικά πυροβόλα ZU23, τα κατευθυνόμενα αντιαρματικά βλήματα Fagot και τα συστήματα αεράμυνας SA8 βρίσκονται αναπτυγμένα στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, αυτά ακριβώς την αποστρατιωτικοποίηση των οποίων ζητάει η Τουρκία. Η απομάκρυνσή τους σε καμία περίπτωση δεν στέλνει το σωστό μήνυμα στους απέναντι.
Τέταρτον, τα συστήματα αυτά, αν και παλαιά, 40 και πλέον ετών τα περισσότερα, αποδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρά παρωχημένα είναι και στον πόλεμο στης Ουκρανία τα χρησιμοποιούν με επιτυχία και οι δύο πλευρές. Τα αντιαεροπορικά SA8, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται κατά κόρον για την κατάρριψη των drones, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι φθηνά και δεν θεωρείται σπατάλη να τα «ξοδέψεις» εναντίον ενός πάμφθηνου συστήματος όπως τα drones. Τα βλήματα των 122mm των πολλαπλών εκτοξευτών είναι ίσως το ευρύτερα χρησιμοποιούμενο σύστημα στον πόλεμο της Ουκρανίας και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.
Έχουμε μάθει επισήμως για τα BMP1, αλλά από μισόλογα και γενικές περιγραφές έχουμε πληροφορηθεί ότι έχουν δοθεί και άλλα συστήματα ανατολικής προέλευσης. Αυτά τα συστήματα δεν είναι δυνατον να αντικατασταθούν ένα προς ένα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, για τα SA8, δεν υφίστανται καν αντίστοιχα δυτικά και όταν υπάρχουν είναι πολύ πιο ακριβά. H υπόσχεση των Γερμανών ότι θα αντικαταστήσουν τα ελληνικά ΒΜΡ1 που θα σταλούν στην Ουκρανία με (εξίσου παλιά) Μάρντερ είναι πολύ αόριστη. Η εμπειρία από ουκ ολίγες ανάλογες «δωρεές» στο παρελθόν έχει δείξει πως μεταξύ της ανακοίνωσης και της ένταξης ενός μεταχειρισμένου συστήματος στις ένοπλες δυνάμεις μεσολαβεί χρόνος και χρήμα. Τίποτα από τα δύο δεν περισσεύει σε αυτή τη φάση.
