Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μια σοβαρή αντιπαράθεση στον χώρο της τουριστικής βιομηχανίας με αφορμή την επένδυση που πραγματοποιείται στο "Χίλτον".
Η επένδυση θα ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια, στο διάστημα αυτό το ξενοδοχείο θα κλείσει. Τα χαρακτηριστικά της είναι ότι θα διευρύνει το πεδίο του υφιστάμενου ξενοδοχειακού προϊόντος και απαιτούνται κατασκευαστικές εργασίες στον χώρο.
Έτσι η εταιρεία πρότεινε στους εργαζόμενους ένα πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου (αποζημίωση συν 20%) ή παραμονή στην εταιρεία με τον κατώτατο συν κάποια προγράμματα επιμόρφωσης, χωρίς όμως την όποια διασφάλιση ότι στο τέλος των εργασιών οι εργαζόμενοι θα ξαναμπούν στη δουλειά τους.
Με λίγα λόγια, στο τέλος της επένδυσης θα βρεθούν στον δρόμο της ανεργίας οι 350 πλήρους απασχόλησης εργαζόμενοι του ξενοδοχείου.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι αν οι όποιες νέες επενδύσεις επιτρέπεται να πατούν πάνω σε εργασιακά πτώματα ή αν θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα για την προστασία της εργασίας στην περίοδο ανάπτυξής τους και με βάση ποια εργαλεία.
Η απάντηση περιγράφει με απόλυτη καθαρότητα τις δύο πολιτικές και ιδεολογικές προσεγγίσεις που διατρέχουν κάθετα την ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή.
Η πρώτη απάντηση, που καθορίζει τη στάση της σημερινής κυβέρνησης, είναι η απουσία όποιου κρατικού παρεμβατισμού στη ρύθμιση της εργασίας. Τα υφιστάμενα εργαλεία παρέμβασης αδρανοποιούνται, το κράτος παίζει τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, αν δεν επικουρεί τον επενδυτή να απολύσει τους πάντες για να μειώσει το εργατικό κόστος, ακριβώς γιατί η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την εργασία ως βάρος και όχι ως επένδυση. Για να διασφαλίσει την κρατική «ουδετερότητα» ο Χατζηδάκης απαγόρευσε τριμερείς συναντήσεις να γίνονται στο υπουργείο και τις μετέφερε στον ΟΜΕΔ
Αυτό γίνεται σήμερα.
Η δεύτερη απάντηση είναι η δική μας απάντηση, της Αριστεράς, που αντιλαμβάνεται την εργασία ως τμήμα των επενδυτικών δραστηριοτήτων, που επενδύει στον ανθρώπινο - παραγωγικό μόχθο, που επενδύει στην ανθρώπινη υπεραξία. Είναι η αντίληψη που αδειοδοτεί το όποιο επενδυτικό εγχείρημα με γνώμονα τους όρους βιωσιμότητάς του, αλλά και την προστασία της εργασίας.
Αυτό γινόταν στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι θα κάναμε λοιπόν εμείς;
Θα συγκαλούσαμε στο υπουργείο τριμερή συνάντηση, έτσι ώστε κανένα μέρος, και κυρίως το πιο αδύναμο, να μην αισθάνεται απροστάτευτο, και εκεί θα απαιτούσαμε με βάση τον νόμο την κατάρτιση ενός σχεδίου δράσης που θα διασφάλιζε το μέλλον της εργασίας, παράλληλα με την ευτυχή κατάληξη της επένδυσης.
Κεντρική ιδέα μας θα ήταν το Π.Δ. 178, δηλαδή ο χαρακτηρισμός ως μεταβίβασης της επιχείρησης από την παλιά στη νέα, έτσι ώστε να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας με τα ίδια εργασιακά χαρακτηριστικά.
Στο ειλικρινές ερώτημα, γιατί να πληρώνονται οι εργαζόμενοι ενώ δεν θα λειτουργεί η επιχείρηση, η απάντηση είναι εξίσου ειλικρινής και εύκολη. Οι εργαζόμενοι και η ζωή με τις απαιτήσεις της συνεχίζει να υπάρχει και στην περίοδο των εργασιών, γι' αυτό πρέπει τόσο ο εργοδότης όσο και το κράτος να μεριμνήσουν ώστε να συνεχίσουν οι εργαζόμενοι να ζουν.
Με κέντρο το Π.Δ. 178 και με προϋπόθεση την επαναφορά στις υπάρχουσες θέσεις εργασίας, θα καταρτίζαμε ένα σχέδιο που θα μπορούσε να αξιοποιεί όλα τα εργαλεία που ήταν και είναι διαθέσιμα, όπως:
* Κάποιοι εργαζόμενοι με πολλά χρόνια στην εταιρεία και σε προσυνταξιοδοτική φάση να πάρουν την εθελουσία και να καλυφθούν για τα υπολειπόμενα χρόνια ώσπου να βγουν στη σύνταξη.
* Κάποιοι να βγουν σε διαθεσιμότητα από την εταιρεία και με τη συνδρομή της Πολιτείας να έχουν απώλεια το πολύ του 10% με 15% του μισθού τους για την περίοδο των κατασκευών, μπαίνοντας παράλληλα και σε προγράμματα επομόρφωσης για να προσαρμοστούν στα νέα πρότυπα λειτουργίας της επένδυσης.
* Κάποιοι να απασχοληθούν για το ίδιο διάστημα (με εφαρμογή του Π.Δ. 178) σε άλλες επιχειρήσεις, στην Αττική, του ομίλου.
* Κάποιοι, οι τεχνικοί του "Χίλτον", να συνεχίσουν την απασχόλησή τους στη διάρκεια των εργασιών.
Αυτό θα κάναμε εμείς, αυτό το πλαίσιο μπορούν να απαιτήσουν οι εργαζόμενοι σήμερα.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποδεχθούν τον εργασιακό τους θάνατο οι περισσότεροι, όπως προτείνει η επιχείρηση με τη γνωστή επιστολή - εκβιασμό.
* Ο Ανδρέας Νεφελούδης είναι πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας
