Γιατί να ασχοληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ζήτημα της Σοσιαλδημοκρατίας ή άλλων αποχρώσεων, όταν την ίδια στιγμή μορφοποιείται ένα μέτωπο «αναρχικού φιλελευθερισμού»; Νομίζω ότι πίσω από τη γενική αμηχανία του συστήματος και την υστέρηση των «αφηγήσεων» μορφοποιούνται δύο κύριες παράμετροι. Οι έννοιες Δεξιά και Αριστερά, ακόμη και με τις αντιφάσεις τους, εκφράζουν με μεγαλύτερη σαφήνεια τις κοινωνικές συγκρούσεις. Στη χώρα μας, τα ιδεολογικά και συμπεριφορικά χαρακτηριστικά των δύο επικρατειών δεν εντάσσονται στα παραδοσιακά υλικά. Αυτονομία του σκληρού Επιχειρείν vs Κοινωνικό κράτος. Αυτό έχουμε;
Στην πραγματικότητα, και ιδίως στον τόπο μας, από τη μια έχουμε την οργανωμένη, σκληρά ευνοιοκρατική κάρπωση διά του κράτους του πολιτικού χρήματος και από την άλλη «τους απέξω». Οι ιδεολογικές επικλήσεις, ιδίως για την πρώτη κατηγορία, είναι διακοσμητικές, περιθωριακές. Το θέμα είναι να «πάρω τη δουλειά». Αν όμως το αντι-μέτωπο, είναι «να εκδικηθώ που έχασα τη δουλειά», δεν υπάρχει ούτε Αριστερά ούτε καν σοσιαλδημοκρατικός μετριασμός.
Σε μια πραγματικότητα αδυσώπητων εργοληπτικών μηχανισμών, η Αριστερά πρέπει να σκάψει πολύ για να βρει εύφορο χώμα. Οι εργοληπτικές συγκρούσεις εκτείνονται σε όλα τα πεδία και κλιμακώνονται σε όλες τις κοινωνικές, ταξικές διαστρωματώσεις. Από την υψηλή επιχειρηματική μέχρι την Αυτοδιοίκηση ή τις πάσης φύσεως «δημόσιες δομές». Από το θέμα της ενέργειας, στο θέμα της Παιδείας, στο θέμα του πολιτισμού και της τέχνης. Έτσι ήταν πάντα, απλώς, λόγω υπαρκτών πόρων, αλλά και καλής οργάνωσης συνδικαλιστικών εκπροσωπήσεων, αμβλύνονταν οι κοινωνικές αντιδράσεις.
Μια μικρή αύξηση ενός επιδόματος μπορούσε να εξωραΐσει τη σκανδαλώδη ανάληψη ενός μεγα-έργου, την προμήθεια οπλικών συστημάτων, την κατασκευή ενός οδικού άξονα ή (στη μικροκλίμακα) την παραγγελία σχολικών βιβλίων, θρανίων, την αγορά έργων τέχνης ή παραστάσεων από το κράτος κ.λπ. Σήμερα οι υπάρχοντες πόροι, κυρίως ευρωπαϊκοί, σε συνδυασμό με την καταστροφική, παραγωγική ερημιά γύρω μας, κάνει ζωτικής σημασίας την πρόσβαση και επιρροή στο βαθύ κράτος για όποιον θέλει να «κάνει δουλειά». Οι «άλλοι» έξω.
Για να ελέγχεται η (σχεδόν) μόνη υπαρκτή παραγωγή, η εργοληψία, χρειάζονται στελεχικές συμμαχίες (γι’ αυτό πρέπει να διορίζονται δικοί τους άνθρωποι σε κρίσιμα πόστα). Απλή μηχανική της εξουσίας, αναπαράγεται μέσω ευνοούμενων συμφερόντων.
Εσύ λοιπόν, ω Αριστερά, τι δουλειά έχεις σε αυτή τη ζούγκλα; Πολλοί αναρωτιούνται και μάλιστα σοκάρονται από στελέχη που μπήκαν στους σκληρούς μηχανισμούς του «νεοφιλελεύθερου» ελληνικού κράτους και μάλιστα διέπρεψαν την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, απέναντι στην άμωμο Αριστερά, υπάρχει ο υπαρκτός κίνδυνος της απενοχοποιημένης «αμαρτωλής» Αριστεράς, που μάλιστα ενδύεται τον πραγματισμό.
Υπάρχει όμως και ο τρίτος κίνδυνος. Να αδρανοποιηθείς ανάμεσα στα σκέλη του διλήμματος. Να μην πράξεις, για να ξανακερδίσεις την παρθενία σου (που για πολλούς χάθηκε στα χρόνια της διακυβέρνησης) και την επιδραστικότητά σου (που δεν εμπεδώθηκε στα χρόνια της διακυβέρνησης).
Δεν ενδιαφέρουν κανέναν η αριστερή φιλαρέσκεια, οι ερωτήσεις στον καθρέφτη για την ομορφιά, οι πολυτελείς εσωστρεφείς αγωνίες. Η Ελλάδα αναπαράγει τους όρους χρεοκοπίας μέσα από την τραγική παραγωγική υστέρηση, έχει ως κεντρικό πρόβλημα τη διαφθορά (την εκπληκτική διασπορά της), διοικείται από «δικά τους παιδιά» και η αντιπρόταση δεν μπορεί να είναι τα «δικά μας παιδιά». Η πολιτική σκηνή διαλύεται κάτω από τόνους πολιτικής, πολιτιστικής πορνογραφίας, βίας και ηλιθιότητας.
Α, και κάτι «ποταπό». Η ΔΕΗ σκίζει τα νοικοκυριά, η απολιγνιτοποίηση είναι σκληρή μπίζνα για λίγους και αυτό που έγινε κατορθωτό επί ΣΥΡΙΖΑ (να κρατιέται η τιμή σε λογικά επίπεδα και ουσιαστικά και το κόστος και η επιείκεια να είναι μέρος του κοινωνικού μισθού -που κάποιοι κουτοπόνηροι βέβαια εκμεταλλεύονταν), αυτό λοιπόν σήμερα εξαϋλώνεται.
Ο παραγωγικός σχεδιασμός δίπλα - δίπλα με την κρίση του νοικοκυριού. Ας απαντήσει με διάρκεια και συνέχεια η Αριστερά στα δύο είδη των μεγάλων θεμάτων.
