Για τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος και ανεξάρτητα από ιδεολογικές - πολιτικές πεποιθήσεις η χώρα βρίσκεται σε κρίση. Σε «εθνική κρίση [...]», όπως σημείωνε με δήλωσή του, στα τέλη του Αυγούστου που πέρασε, μια τίμια και άγρυπνη συνείδηση του συντηρητικού χώρου, ο κ. Ευάγ. Αντώναρος. Την κρίση αυτή, με οποιοδήποτε πρόσημο, μπορεί να την ψηλαφήσει κανείς πολύ εύκολα ανά πάσα στιγμή, καθώς διαπερνά οριζόντια όλη την κοινωνία. Να σημειωθεί ότι ο ελληνικός λαός φαίνεται να δέχεται παθητικά την περιρρέουσα κρίση και μάλιστα την εκλαμβάνει ως κρίση αξιών αφού δεν βλέπει εχέγγυα υπέρβασης από πουθενά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται μόνο στις ανεπάρκειες του πολιτικού προσωπικού της χώρας αλλά είναι κι ένα αποτέλεσμα του προπαγανδιστικού μηχανισμού των πιο άνομων συμφερόντων. Και είναι βέβαιο ότι έχει ημερομηνία λήξης διότι είναι αντίθετη και αναντίστοιχη τόσο με την ιστορία των αγώνων του λαού μας όσο και με αυτόν καθ' αυτόν τον ψυχισμό του. Ήδη οι μηχανισμοί προπαγάνδας των «αρίστων» αντιμετωπίζουν την οργή και τη χλεύη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.
Τα κενά καταλαμβάνονται
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η πορεία των πολιτικών πραγμάτων δεν μπορεί να είναι γραμμική. Αν μάλιστα προσθέσουμε την απειλή κατάρρευσης της κοινωνικής συνοχής σε συνδυασμό με τους κινδύνους αποσταθεροποίησης στον άμεσο διεθνή μας περίγυρο, κυρίως ένεκα και των κενών που δημιουργούν οι γεωπολιτικές -γεωστρατηγικές- γεωοικονομικές διεργασίες διεθνώς, τότε το μέλλον φαντάζει ακόμη ζοφερότερο από όσο μπορούσε μέχρι χθες να υποθέσει κανείς.
Το σκηνικό δεν είναι πρωτότυπο ούτε πρωτοφανές. Με μαθηματική ακρίβεια και διαχρονικά, τα αδιέξοδα του συστήματος και της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τα εκμεταλλεύονται οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις της κοινωνίας (φασισμός) αρθρώνοντας ένα είδος ανατρεπτικού τάχα προγράμματος. Ας μην επαναπαυόμαστε επειδή ο Κασιδιάρης και ο σκληρός πυρήνας του φασιστικού υποκόσμου είναι στη φυλακή. Και ο Χίτλερ στη φυλακή ήταν και για μεγαλύτερα εγκλήματα από εκείνα των χρυσαυγιτών, όμως δεν δίστασε να τον ορκίσει μετά βαΐων και κλάδων καγκελάριο της Γερμανίας η Μπούντεσταγκ με δημοκρατικές διαδικασίες, αναθέτοντάς του και έκτακτες εξουσίες... Οι αυταπάτες, ως γνωστόν, πληρώνονται πολύ ακριβά. Ποτέ δεν έπαψε ο φασισμός - ναζισμός σε οποιαδήποτε εκδοχή του να είναι η χρυσή εφεδρεία του συστήματος.
Οι μηχανισμοί που έστησαν για τον αποπροσανατολισμό μέσω της παραπληροφόρησης τα άνομα κρατικοδίαιτα συμφέροντα και στήριξαν οι αντιδραστικές κοινωνικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες λάθη και παραλείψεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., έχουν ευρύτερες στοχεύσεις και μακροπρόθεσμους στόχους, που δεν κρύβονται, καθώς απεργάζονται εμφανέστατα και με εντατικούς ρυθμούς ακόμη και σε θεσμικό επίπεδο την επάνοδο σε καταστάσεις της δεκαετίας του ΄50, τηρουμένων, βέβαια, κάποιων αναλογιών. Στην «επιχείρηση» αυτή έχουν ήδη δώσει και όνομα: «επάνοδος στην κανονικότητα».
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός
Οι καθαρά υποκειμενικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζονται με μια σειρά αντιφάσεων (ιδεολογικού κυρίως χαρακτήρα), δεν του επέτρεψαν αφενός να λογαριαστεί, ουσιαστικά, μετεκλογικά με τον εαυτό του για τις βαθύτερες αιτίες των λαθών και των παραλείψεων κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, οι οποίες συνετέλεσαν στην εκλογική του ήττα, και αφετέρου να μπορέσει να χαράξει έναν ξεκάθαρο λόγο προγραμματικής και δομικής αντιπολίτευσης, που να απαντάει στα πελώρια προβλήματα της κοινωνίας με πειστικό και ριζοσπαστικό τρόπο.
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Μια εγκάρσια τομή τέμνει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτικό υποκείμενο αλλά και το 32% περίπου του εκλογικού σώματος που τον εμπιστεύτηκε τον Ιούλιο του 2019. Δίχως καμία απολύτως διάθεση δαιμονοποίησης οποιασδήποτε άποψης ή και απόχρωσης, ισχυρίζομαι ότι είναι πια διακριτά τα όρια μεταξύ όσων πιστεύουν στη δυναμική της πολιτικοκοινωνικής συγκυρίας και στους μηχανισμούς του εκλογικού κύκλου εναλλαγής στη διακυβέρνηση και εκείνων που ζητούν η Αριστερά να αποδεχθεί τον ιστορικό της ρόλο σαν δύναμη αμφισβήτησης και ανατροπής.
Οι πρώτοι πιστεύουν ότι, με τη δημιουργία ενός «Λαϊκού Μετώπου» με αντιδεξιό και καταγγελτικό λόγο και συνθηματολογία για έντιμη διαχείριση, είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. να είναι η επόμενη κυβέρνηση, που θα μπορέσει να ανοίξει τον δρόμο στην πρόοδο και, γιατί όχι, σε σοσιαλιστικού χαρακτήρα κατακτήσεις. Πρόκειται, στην καλύτερη περίπτωση, για αυταπάτη. Είναι μια νέα εκδοχή των λαϊκομετωπικών επιλογών της Αριστεράς του Μεσοπολέμου που είχαν τα αντίθετα ακριβώς των επιδιωκομένων αποτελέσματα. Οι δεύτεροι πιστεύουν στην ανάγκη μιας Αριστεράς ικανής να παράγει ιδεολογία και πολιτική. Μιας Αριστεράς σε αμφίδρομη σχέση με την κοινωνία. Μιας Αριστεράς που θα οργανώνει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό και που θα είναι σε θέση να ανοίγει μέτωπα πάλης με προγραμματικό λόγο και στοχεύσεις αλλεπάλληλων ρήξεων θεσμικού και διαρθρωτικού χαρακτήρα πάνω σε ώριμα προβλήματα της κοινωνίας.
Υ.Γ.
Ασφαλώς μπορεί, και ορθώς, να ελεγχθεί ως αδόκιμος ο τηλεγραφικός τρόπος με τον οποίο προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τόσο πελώρια και σύνθετα προβλήματα. Όμως δεν είναι δυνατόν να προσπαθεί η Αριστερά να εξασφαλίσει τον πολιτικό της λόγο αλλά και την ύπαρξή της την ίδια στα λιμνάζοντα ύδατα του συστήματος. Ενώ έχουν ήδη συντελεστεί και συντελούνται, καθημερινώς, τεκτονικές αλλαγές. Τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο διεθνές κυρίως πεδίο. Με συνεχείς και πολλαπλές κρίσεις δομικού χαρακτήρα. Με την οικονομία της αγοράς να έχει καταρρεύσει. Με τη διακίνηση χρήματος στην θέση της διακίνησης αγαθών και με τη φρενήρη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της πληροφορικής να δίνουν στην κρίση ιστορικό χαρακτήρα. Ένα είδος κρίσης που κρατάει δεκαετίες χωρίς να διαφαίνονται προοπτικές υπέρβασης καθώς αυτή είναι αδύνατη με τα μέχρι χθες γνωστά εργαλεία της οικονομίας. Η αλήθεια στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας ήταν πάντα πολύ απλή. Έτσι και σήμερα, και τέτοιες ώρες μάλιστα, ο δωρικός τρόπος διατύπωσης της αλήθειας δεν είναι μανιχαϊσμός, είναι αναγκαίος.
