Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι στενοί συνεργάτες του αναζητούσαν επί μέρες εναγωνίως διέξοδο, ώστε να ανατρέψουν το φιάσκο μεγατόνων της προηγούμενης εβδομάδας. Το στραπάτσο που προκάλεσε η άρνηση του Ευάγγελου Αποστολάκη να συμμετάσχει ως μαριονέτα σε μια δολοπλοκία με το ένδυμα της εκβιαστικής συναίνεσης δημιούργησε την ανάγκη στο Μαξίμου να βρει άλλο πρόσωπο που θα εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις του.
Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο του Χρήστου Στυλιανίδη, που ανέλαβε υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί πως αυτή η επιλογή θα λειτουργήσει προωθητικά για τον ίδιο και την κυβέρνησή του.
Πρόκειται για ένα πρόσωπο που λόγω θέσης στην Κομισιόν διατηρούσε σχέσεις συνεργασίας με τις ελληνικές κυβερνήσεις (και όχι τόσο αγαστές με την κυπριακή Προεδρία). Οι σχέσεις αυτές όμως δεν συνιστούν εγγύηση άσκησης αποτελεσματικής πολιτικής. Ο νόμος περί του «επιτελικού κράτους» δίνει την απόλυτη δικαιοδοσία στον γιγαντιαίο μηχανισμό ονόματι «Προεδρία της Κυβέρνησης» να ασκεί ασφυκτικό έλεγχο (έχει ακόμα και δικαίωμα βέτο) σε οποιοδήποτε υπουργείο, σε οποιαδήποτε απόφαση, σε οποιαδήποτε κίνηση, ακόμα και την παραμικρή. Ο Χρήστος Στυλιανίδης, λοιπόν, εκ του νόμου είναι έρμαιο του Κυριάκου Μητσοτάκη και των συνεργατών του, που έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά ανίκανοι να διαχειριστούν μεγάλες κρίσεις αλλά και να σχεδιάσουν εθνικές πολιτικές απαλλαγμένες από μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις συμφερόντων.
Πέραν αυτού, το επιτελείο του πρωθυπουργού ως γνωστόν επιλέγει πρόσωπα σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, που δεν πληρούν καν τις τυπικές προδιαγραφές που ορίζει ο νόμος. Θυμίζουμε πως, προκειμένου να γίνει διοικητής της ΕΥΠ ο Παναγιώτης Κοντολέων, η κυβέρνηση άλλαξε τον σχετικό νόμο επειδή ο εκλεκτός της δεν είχε πτυχίο πανεπιστημίου. Αντίστοιχα ο Αντώνης Διαματάρης παραιτήθηκε (δεν αποπέμφθηκε) από υφυπουργός Εξωτερικών, όταν αποκαλύφθηκε πως όχι μόνο το μεταπτυχιακό του ήταν ανύπαρκτο, αλλά δεν είχε καν πρώτο πτυχίο. Τα ακαδημαϊκά προσόντα της Σοφίας Νικολάου ακόμα αγννούνται.
Η επιλογή Στυλιανίδη, ενός Κύπριου πολιτικού χωρίς ανάμιξη στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, που η πορεία του καμία σχέση με την πορεία του Γιάννου Κρανιδιώτη έχει, δεν συνάντησε το εμπόδιο ενός απλού νόμου, αλλά το ίδιο το Σύνταγμα, τον θεμέλιο λίθο του πολιτεύματος, που στα άρθρα 55 και 81 ορίζει πως υπουργός μπορεί να γίνει Έλληνας υπήκοος άνω των 25 ετών. Στην προκειμένη περίπτωση το επιτελείο του Μαξίμου εργαλειοποίησε τον νόμο για την τιμητική πολιτογράφηση και τον περιέλαβε στις πολιτικές επιδιώξεις του. Και αν στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για έναν Κύπριο πολιτικό, τι εμποδίζει τους διαδόχους του Μητσοτάκη να διορίσουν υπουργό έναν αλλοδαπό «τεχνοκράτη» που η μόνη του εικόνα από την Ελλάδα θα είναι στην καλύτερη περίπτωση το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται επίσης σαν να έχει εμμονή να βάζει υπουργούς μακριά από τον παραδοσιακό πυρήνα της ΝΔ. Γεγονός λογικό αν σκεφτεί κανείς τους μπελάδες που του έχουν δημιουργήσει πρόσωπα με βαθιές σχέσεις με τον κομματικό μηχανισμό, όπως ο Νίκος Δένδιας. Προκειμένου λοιπόν να ελέγχει και να προλαμβάνει και την παραμικρή παρασπονδία των υπουργών στην κυβέρνησή του, έχει επιλέξει να δημιουργήσει ένα ανομοιογενές και ετερόκλητο σύνολο προσώπων, που θα σχετίζονται απευθείας μαζί του.
Το «τρίο ΛΑΟΣ» που φτιάχνουν οι Μάκης Βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης και Θάνος Πλεύρης προέκυψαν εκ της προσκολλήσεων και ως ακροδεξιές προσωπικότητες με έρεισμα στο κοινό που περιφέρεται στην δεξιά πολυκατοικία. Η Λίνα Μενδώνη, άλλοτε εκλεκτό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στο υπουργείο Πολιτισμού, παραμένει υπουργός παρά την τοξικότητά της λόγω Λιγνάδη και πολλών άλλων. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης προέρχεται από τα σπάργανα του ΠΑΣΟΚ και θήτευσε δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο πριν προσκολληθεί στο «πρότζεκτ Μητσοτάκης». Και φυσικά οι πιο στενοί συνεργάτες του ίδιου του πρωθυπουργού, οι Γιώργος Γεραπετρίτης και Άκης Σκέρτσος προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΕΒ. Στο ίδιο πλαίσιο λοιπόν, εντάσσεται και η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη: ένας άσχετος με τη ΝΔ θα υπηρετεί την πολιτική Μητσοτάκη έχοντας απόλυτη επαφή μόνον με εκείνον που τον διόρισε.
Ο Χρήστος Στυλιανίδης, λοιπόν, είναι μια επιλογή κλασικά «μητσοτακική». Είναι μια επιλογή φτιαγμένη με το καρμπόν που χρησιμοποιεί ένας πρωθυπουργός που βλέπει την πολιτική ως άθροισμα επικοινωνιακών κόλπων, που ενδιαφέρεται μόνον για την διατήρηση ισορροπιών, που έχει ισχυρή φοβία πως κάποιος μπορεί να του πριονίσει την πρωθυπουργική καρέκλα.
