Η έννοια "ανθρωποκτονία", αγγλιστί "homicide", είναι διεθνώς αποδεκτή στα Ποινικά Δίκαια των λεγομένων "πεπολιτισμένων εθνών" ως νοηματοδοτούσα πάσα περίπτωση αφαίρεσης ζωής. Λ.χ., κουρασμένος οδηγός προς στιγμήν αφαιρείται και συνεπεία τοιούτου αφαιρεί τη ζωή ανυποψίαστου διαβάτη. Εν τοιαύτη περιπτώσει, δύναται να γίνει λόγος για "ανθρωποκτονία εξ αμελείας" καθ’ ότι ο οδηγός προδήλως δεν είχε "δόλο", δηλαδή σκοπό, αλλά "αμέλεια", εν προκειμένω στο να εκτιμήσει ορθά τον βαθμό της κόπωσής του. Εκείνος/η όμως που αφαιρεί τη ζωή επί σκοπώ ονομάζεται "δολο-φόνος" και το αδίκημά του/της "ανθρωποκτονία εκ προθέσεως", υπό την προϋπόθεση βεβαίως τού να έχει συνείδηση του σκοπού.
Η "γυναικοκτονία", αγγλιστί "femicide", υπάγεται αναπόφευκτα στην κατηγορία της "ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως". Λ.χ., σύζυγος απελύθη από την εργασία του, αισθάνεται αδικημένος, ο εκνευρισμός του είναι στο ζενίθ, πηγαίνει στην κουζίνα να πιει νερό, γυρίζει απότομα και ρίπτει με δύναμη το ποτήρι προς τον τοίχο ενόσω όλως τυχαίως εισέρχεται στην κουζίνα η σύζυγός του, οπότε το ποτήρι προσεδαφίζεται στο μέτωπό της τελευταίας αφήνοντας την ακαριαία νεκρή. Εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν να γίνει λόγος για γυναικοκτονία. Εάν όμως, λόγω της απολύσεώς του, ο σύζυγος αισθάνεται "ευνουχισμένος" και για να ξεθυμάνει ρίχνεται στη σύζυγό του με αποτέλεσμα να προκαλέσει τον θάνατο της, γεννάται έρεισμα για να στοιχειοθετηθεί η "γυναικοκτονία".
Για να διαπραχθεί "γυναικοκτονία" απαραίτητη προϋπόθεση δηλαδή είναι η επέκταση, το advancement, του άνδρα προς τη γυναίκα ως υπόσταση αντιθέτου φύλου. Μία οιαδήποτε βίαιη φιλονικία μεταξύ ανδρός και γυναικός εκτός του πλαισίου της "πολικότητας" των φύλων, η οποία δύναται να απολήξει στην απώλεια ζωής της γυναίκας, δεν συστήνει κατ’ ανάγκην παραγωγικό αίτιο γυναικοκτονίας.
Ο όρος "γυναικοκτονία" πηγάζει κυρίως από τις κοινωνίες τού δογματικά ερμηνευόμενου ακραιφνούς Ισλάμ ή Ινδουισμού, όπου η γυναίκα "τιμωρείται" ακόμα και εθιμικώ δικαίω με αφαίρεση ζωής όταν διεκδικεί την πνευματική της χειραφέτηση, τη σπουδή της ή ακόμα και την ίδια της την υπόσταση, λ.χ. το να μην καεί με τον νεκρό σύζυγό της, αντίστοιχα. Ως όρος είναι καθιερωμένος, εάν όχι και κατοχυρωμένος, υπό την Νομική Επιτροπή του ΟΗΕ, η οποία ήδη από το έτος 1947 κωδικοποιεί τα Συλλογικά Ανθρώπινα Δικαιώματα ως Δικαιώματα Β´ Γενεάς.
Ο όρος "γυναικοκτονία" εμπνέεται από το δικαίωμα habeas corpus της γυναίκας. Όταν η γυναίκα δολοφονείται επειδή αρνείται να υπόκειται στον άνδρα (σύζυγο, πατέρα, αδελφό), επειδή αρνείται να εκχωρήσει τη διαχείριση της εν γένει προσωπικότητάς της στον άνδρα, τότε ναι, με ασφάλεια δυνάμεθα να κάνουμε λόγο για "γυναικοκτονία".
Η "γυναικοκτονία" πρέπει να κωδικοποιηθεί ως ποινικό αδίκημα
Είναι επιεικώς αφέλεια να πιστεύουμε πως η "γυναικοκτονία" είναι χαρακτηριστικό των υπ’ αναπτύξει πατριαρχικών κοινωνιών της Αφρικής και της Άπω Ανατολής. Δύο μεθυσμένοι "Φράγκοι" αρκούν για να κακοποιήσουν μέχρι θανάτου μια "απελευθερωμένη" συμπατριώτισσά τους από την παρέα του Σαββατόβραδου στην pub ή στο night club. Δύο βόρειο-Αμερικανοί macho γιάπηδες υπό την επήρεια κοκαΐνης αρκούν για να κακοποιήσουν μέχρι θανάτου μια "απόμακρη" και καριερικώς πολλά υποσχόμενη καλλονή συνάδελφό τους από το κοινό τους corporate περιβάλλον. Η λίστα δεν τελειώνει...
Ο "γυναικοκτόνος" δεν είναι ο οποιοσδήποτε δολοφόνος. Είναι ο δολοφόνος που κινητοποιείται από το αρχέγονο ένστικτο του "άνδρα - θηρευτού", του "προστάτη - χορηγού", του "κυρίαρχου" που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση στην όποιας μορφής κυριαρχία του. Προσωπικά, ως έμπειρος νομικός της πράξης, θα απευχόμουν την "ιδιωνυμοποίηση" του εν λόγω κρίματος. Ένα τέτοιο νομοθετικό μέτρο φρονώ πως θα υποβίβαζε τη γυναίκα σε υποκείμενο "προστασίας" υπό την δημόσια Αρχή και θα επέφερε αντι-φεμινιστικά νομικο-πολιτισμικά αποτελέσματα.
Η "γυναικοκτονία" και δύναται και πρέπει να κωδικοποιηθεί ως ποινικό αδίκημα προς δικαιωματικό εμπλουτισμό των Ποινικών Κωδίκων των κρατών - μελών της Ε.Ε. Μία ενδελεχής ευρωπαϊκή Οδηγία, η οποία θα εγκολπωθεί στις εθνικές εννόμους τάξεις λαμβάνοντας υπόψη και τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες εκάστου εθνικού δικαίου, θεωρώ πως θα ήταν η ιδεώδης νομοθετική οδός. Το ζήτημα αξιώνει συλλογική συνείδηση, ουχί νομική "παπαγαλία".
Περαιτέρω, κράτη - μέλη του ΟΗΕ, τα οποία δεν λαμβάνουν μέτρα ανάπτυξης θεσμικών δομών κατά της "γυναικοκτονίας", θα ήταν δόκιμο να υφίστανται κυρώσεις και αποκλεισμούς από πακέτα οικονομικής ενίσχυσης Διεθνών Οργανισμών.
Η "γυναικοκτονία" είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Τίποτα ολιγότερο.
* Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος - κάτοχος ΜΔΕ "Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Πολιτική" Παντείου Πανεπιστημίου
