Τελικά ο Συκάρης αναδείχθηκε σε μεγάλο «κατορθωματία», καθώς έφτασε στα 7.500 μέτρα της όχι πιο υψηλής, αλλά πάντως δυσκολότερης κορυφής των Ιμαλαΐων, γνωστής ως Κ2. Έφτασε εκεί όπου οι άνεμοι τρέχουν μέχρι 380 χιλιόμετρα, όπου η θερμοκρασία πέφτει στους -40, όπου αρχίζουν οι απότομες χαράδρες κι όπου οι χιονοστιβάδες είναι συνηθισμένες. Ευτυχώς γι’ αυτόν, πήρε τη μεγάλη απόφαση της υποχώρησης. Την ίδια στιγμή τρεις από τους συντρόφους του βρήκαν τραγικό θάνατο επιδιώκοντας μαζί του να είναι οι δεύτεροι που θα πατήσουν τη συγκεκριμένη κορυφή χειμώνα καιρό...
Δεν ξέρω αν πρέπει να συγχαρούμε τον Συκάρη για ένα δεύτερο γεγονός, που αναφέρεται στην «εντιμότητα» της όλης προσπάθειας, σε σχέση με κάποιους επιτήδειους που με τη μέθοδο της επεξεργασίας εικόνων κατάφεραν να δείξουν στη διεθνή κοινή γνώμη ότι ανέβηκαν στα κορυφαία ύψη. Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα της Καθημερινής, διάφοροι εμφανίστηκαν ρέκορντμεν «πειράζοντας» κάποιες φωτογραφίες. Για παράδειγμα, δύο ορειβάτες από την Ινδία αποδείχθηκε ότι είχαν φέρει επεξεργασμένες φωτογραφίες από την άνοδό τους μέχρι τα 27.000 πόδια - ενώ τους έλειπαν άλλα 2.000 πόδια έως την κορυφή. Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τους New York Times σε πολλές χώρες, όπως στην Ινδία, όσοι φτάνουν στην κορυφή του κόσμου δέχονται τιμές και προνόμια, ακόμα και προαγωγή στην εργασία!
Το 2021 είναι βέβαια διαφορετικό από το 1953, όταν ο Έντμουντ Χίλαρι και ο Τένζινγκ Νοργκάϊ της φυλής των Σέρπα είχαν ανέβει στο Έβερεστ. Οι φιάλες οξυγόνου του 1953 ήταν τουλάχιστον τέσσερις φορές βαρύτερες των σημερινών, οι μετεωρολογικές πληροφορίες σπάνιες, τα ρούχα των ορειβατών δεν ήταν από πούπουλα, τα κραμπόν (ορειβατικά καρφιά) δεν προσαρμόζονταν γρήγορα στα πόδια τους. Κι όμως, έστω και ελαφρότεροι από τους παλιούς ορειβάτες, οι σύγχρονοι εξορμούν σε ένα επίτευγμα αυτού του τύπου. Και μ’ αυτούς εξορμούν οι διάφοροι «παλαβοί». Αυτοί που επιδίδονται σε «ακραία» σπορ, όπως π.χ. σε γκρανγκινολικές καταβάσεις με κλίσεις 60 και 65 μοιρών...
Σε ένα πόνημα του 2002 έγραφα: «Τα ακραία... σπορ προσεγγίζουν τη λογική της ‘ρώσικης ρουλέτας’ και πολλές φορές εμπνέουν την υποψία ότι αποτελούν ισχυρά αντίδοτα μιας άνευ νοήματος ζωής». Απομένει να δούμε το νόημα που κομίζει ο Αντώνης Συκάρης στο εθνικό κεφάλαιο που λέγεται σπορ...
