“Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή” λέω να πάω στον Μαραθώνιο! Να τον περπατήσω, φυσικά, όχι να τρέξω! Τι διάολο, τόση προπόνηση κάνω κάθε μέρα: πέντε με έξι χιλιόμετρα, από την είσοδο του διαμερίσματος μέχρι το παράθυρο, μια απόσταση 10 μέτρων, για να συνεννοούμαστε. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, μπρος πίσω, στροφή και ξανά πάνω κάτω, μπρος πίσω. Ε, όταν με το καλό #βγούμεαπότοσπίτι, θα 'μαι έτοιμος να κάνω την κλασική διαδρομή! Άσε, δηλαδή, πού λεφτά για βενζίνη, έστω για εισιτήριο με το ΚΤΕΛ, δεν βλέπω να ‘χουνε μείνει, οπότε άλλο τρόπο για να φτάσω στη θάλασσα δεν θα 'χω.
Αλλά δεν είναι η θάλασσα που μου 'λειψε (τρία χρόνια έχω να βγω από την Αθήνα, αλλά αυτή είναι ιστορία μιας άλλης κρίσης, π.Κ.). Όχι, να περπατήσω στον καθαρό αέρα θέλω, με τα δεδομένα του κινητού κλειστά, να μη μου ζαλίζουνε τ’ αυτιά οι ειδοποιήσεις των τσατ και των ατελείωτων τηλεδιασκέψεων μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, με τα τέσσερα παράθυρα ανοιχτά και τις άπειρες καρτέλες. Να περπατήσω χωρίς εμπόδια! Να αφήσω πίσω μου την τηλεργασία, που όταν βγούμε μπορεί να με έχει αφήσει αυτή πίσω της, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλους (όσους δεν έχει σκλαβώσει για πάντα), αλλά ας μην την πιάσουμε τώρα αυτή την υπόθεση γιατί είναι ιστορία μιας άλλης κρίσης, μ.Κ. - ”Αυγή” διαβάζετε, άρα καταλαβαινόμαστε...
Να περπατήσω θέλω! Να χαζέψω την πόλη και να ονειρευτώ κάτι καλύτερο (δεν τολμάω καν να μου ψιθυρίσω: “έναν καλύτερο κόσμο”) για το παιδί μου, που διαβάζει για Πανελλήνιες ρίχνοντας μια ματια στις ειδήσεις για τον Κ. και που τότε θέλω να πιστεύω ότι θα κάνει βόλτα με τις παρέες του στις σχολές τους. Να περπατήσω θέλω! Ξεκινώντας την διαδρομή από το πατρικό μου, για να πω στον παρτιζάνο πατέρα ότι κάπως περισσότερο ένιωσα τι σημαίνει “αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ” (τι ιερόσυλη σκέψη!), να χαιρετήσω τη μάνα που άντεξε περιμένοντας μια βιντεοκλήση του γιού, του εγγονού, της νύφης - έτσι εκπαιδεύονται στις νέες τεχνολογίες οι άνθρωποι, κυρία μου, όχι με e-banking! Να περπατήσω θέλω για να περάσω να δω το μεγάλο κελί, εκεί όπου διακινδυνεύει κάθε μέρα η γυναίκα μου...
Να περπατήσω θέλω! Αλλά όχι μόνος (τελικά δεν μπορείς να ξεφύγεις): Ονειρεύομαι να περπατήσω με άλλους πολλούς, μαζί, δίπλα δίπλα, όχι σε απόσταση δύο μέτρων. Και τότε, θα τον χαράξουμε τον δρόμο...
Υ.Γ. Διορθωτή, μην αλλάξεις τίποτα, κυρίως όχι τα σημεία στίξης: Αποδίδουν το αγκομαχητό μου...
Λάμπρος Αθ. Τσουκνίδας
