Και τώρα ήρθε η ώρα της κρίσης. Την ερχόμενη Δευτέρα στο Eurogroup μπαίνουν στην τελική ευθεία οι διαπραγματεύσεις, που θα κρίνουν πολλά για το σήμερα και το αύριο της χώρας. Τα ψέματα τελειώνουν και κάθε κατεργάρης θα καθίσει στον πάγκο του.
Η Ελλάδα και οι δανειστές της καλούνται να ολοκληρώσουν την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, να υλοποιήσουν τη συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους και να ανοίξουν έτσι έναν ανοιχτό ορίζοντα για τη χώρα και την οικονομία της. Ορίζοντας που θα «καθαρίσει» μόνο αν και οι λύσεις που θα επιλεγούν θα είναι «καθαρές». Και «καθαρές» θα είναι μόνο αν δεν συνδέουν την αξιολόγηση και τη ρύθμιση του χρέους με την «παράταση» του προγράμματος, την επιβολή νέων δημοσιονομικών μέτρων και νέων επώδυνων αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις.
Η Ελλάδα προσέρχεται στην τελική φάση αποφασισμένη να μην κάνει πίσω από τα συμφωνηθέντα. Και αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνη, γιατί εκτός των άλλων, από την εποχή που το σκορ ήταν 18-1 εις βάρος της, έχουν μεσολαβήσει πολλά. Οι Βρετανοί είπαν ναι στο Brexit, οι Αμερικανοί ψήφισαν τον Ντ. Τραμπ, οι Γάλλοι ζουν με τον φόβο της Λεπέν, οι Ιταλοί στέλνουν το δικό τους μήνυμα και η Μέρκελ δεν πρέπει να αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογιστούν η παρατεταμένη διεθνής αστάθεια, ο πόλεμος στη Συρία, το προσφυγικό, η αλλοπρόσαλλη και τυχοδιωκτική πολιτική Ερντογάν, τότε εύκολα θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος μας μέσα σε ένα χρόνο. Και εύλογα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα ήθελαν να προκαλέσουν συνθήκες αστάθειας στην Ελλάδα, η οποία είναι η μόνη σταθερή χώρα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Ο... λύκος του Βερολίνου
Βεβαίως αυτά λέει η λογική, αλλά δεν πρυτανεύει πάντα η λογική στον «σκληρό νεοφιλελεύθερο πυρήνα» της Ευρώπης, ο οποίος κυριαρχείται και καθοδηγείται από τον Σόιμπλε και τη δική του λογική. Ακόμα και αν... εγέρασε ο... λύκος του Βερολίνου, δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην το δείχνει, όμως θέλει πάντα να είναι το... αφεντικό.
Μπορεί ο κόσμος γύρω του να κλυδωνίζεται, μπορεί κανείς πλέον να μην ορκίζεται στον... θεό της λιτότητας, μπορεί όλοι γύρω του να του επισημαίνουν ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κινδυνεύει με κατάρρευση και χρειάζεται επειγόντως αναστήλωση, όμως αυτός επιμένει στις νεοφιλελεύθερες εμμονές του. Και παραμένει προσκολλημένος στην επιδίωξη να μετατρέψει ολόκληρη την Ευρώπη σε γερμανικό... σχολείο. Σε ένα είδος... κατηχητικού, στο οποίο δεν έχουν θέση... άτακτοι και... τεντιμπόηδες μαθητές, οι οποίοι θα πρέπει να τιμωρούνται και μάλιστα παραδειγματικά.
Έτσι λειτούργησε ο Σόιμπλε σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Και συνέχισε να το κάνει ακόμα και όταν ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμα έστελνε τα μηνύματά του από την Αθήνα. Μηνύματα «θερμά» για την Ελλάδα και το χρέος της, αλλά «ενοχλητικά» για τον Σόιμπλε και τη «σκληρή» πλευρά του γερμανικού κατεστημένου. Ακόμα και την τελευταία στιγμή προσπάθησε να εμποδίσει, να υποβαθμίσει ή ακόμα και να ματαιώσει τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος τώρα.
Και αν αναγκάστηκε να συναινέσει είναι γιατί εξασφάλισε τη συμφωνία για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, συμφωνία που αποτελεί και το άλλοθι για να «πέσει στα μαλακά» η στροφή του στο γερμανικό κοινοβούλιο και στην κοινή γνώμη.
Το κρίσιμο Eurogroup τη Δευτέρα
Έτσι κι αλλιώς η διαπραγμάτευση τη Δευτέρα στο Eurogroup θα είναι σκληρή και δύσκολη. Τα αποτελέσματά της θα κρίνουν πολλά. Αν η Ελλάδα καταφέρει να κλείσει την αξιολόγηση και την απομείωση του χρέους, εξασφαλίζοντας επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, θα έχει επιτύχει πολλά.
Γιατί το κλείσιμο της αξιολόγησης και η απομείωση του χρέους θα ανοίξουν τον δρόμο για την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, θα σηματοδοτήσουν την αρχή του τέλους της κρίσης, την έξοδο στις αγορές, τις επενδύσεις, τη σταθεροποίηση της ανάπτυξης.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν επιτυχία μόνο για την κυβέρνηση, θα ήταν επιτυχία για τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία. Και θα ήταν μια μοναδική ευκαιρία να βάλουμε επιτέλους τέλος στις ανοησίες. Και αυτών που απονέμουν, αυτοϊκανοποιούμενοι... χρυσά μετάλλια στους «νικητές» και αυτών που μοιράζουν θρηνολογούντες... κόλλυβα στους «ηττημένους», αλλά και στις ανοησίες αυτών που, με το... αριστερόμετρο υπό μάλης και τις πέτρες ανά χείρας, έχουν μάθει να πετροβολούν από την ασφάλεια της εξέδρας.
Αλλά και αν ακόμα η εξέλιξη δεν θα είναι ευνοϊκή, και πάλι οφείλουμε να αφήσουμε στην άκρη και τα μοιρολόγια και τα αναθέματα. Και να ξαναδούμε σχεδόν από την αρχή πού βρισκόμαστε μετά από τόσα χρόνια Μνημονίων. Να συζητήσουμε ήρεμα, ήσυχα και απλά, χωρίς κραυγές και ψιθύρους, να ξαναβρούμε την ακριβή μας θέση στον κόσμο και να χαράξουμε, με τη μεγαλύτερη δυνατή σύνεση και ακρίβεια, τη στρατηγική μας για το σήμερα και το αύριο.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για το πολιτικό σύστημα αλλά και για την Αριστερά, την οποία εμπιστεύτηκαν οι πολίτες στις εκλογές όχι για να διαπραγματεύεται εσαεί αλλά για να κυβερνήσει. Να αποδείξει ότι μπορεί στα εύκολα, στα δύσκολα, αλλά και στα ακόμη πιο δύσκολα.
