Πριν από χρόνια, ο Αμερικανός βιολόγος Ναθάνιελ Τ. Τζίνσον σε άρθρο του με τίτλο «Τι έγιναν τα ζώα της Κιβωτού του Νώε» έγραφε ότι μετά τον μεγάλο κατακλυσμό, το 70% των θηλαστικών που σώθηκαν από τον πνιγμό κατέληξε να εξαφανιστεί επειδή ο άνθρωπος τα κυνήγησε μέχρι αφανισμού. Ο συγγραφέας επισήμανε την αντιφατικότητα της θεολογικής ερμηνείας του κατακλυσμού με το ερώτημα ότι αν ο σκοπός της Κιβωτού ήταν η επιβίωση, γιατί τελικά πάνω από τα δύο τρίτα των ειδών που σώθηκαν πέθαναν μετά την ολοκλήρωση του μεγάλου ταξιδιού της σωτηρίας;
Σήμερα, 4.500 χρόνια μετά τον μεγάλο κατακλυσμό, το άγριο μέρος του 30% των θηλαστικών που ζουν στον πλανήτη εξακολουθεί να κινδυνεύει με εξαφάνιση λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και το μεγάλο μέρος των αποκαλούμενων από τον άνθρωπο παραγωγικών ζώων χάνει κατά εκατομμύρια τη ζωή του από πλημμύρες και άλλες φονικές αιτίες, όπως πυρκαγιές και επιδημίες, μιας και στους σύγχρονους «κατακλυσμούς» δεν υπάρχουν Νώε, δεν υπάρχουν κιβωτοί σωτηρίας και τα ζώα αντιμετωπίζονται ως «οικονομικές μονάδες» και «ζωικό κεφάλαιο», που πεθαίνουν, καταγράφονται ως απώλειες και, στην καλύτερη περίπτωση για τους ιδιοκτήτες τους, αποζημιώνονται με το κεφάλι, ώστε στη συνέχεια να αντικατασταθούν με νέα ζώα, που θα μπουν στον κύκλο του εγκλεισμού, της αναπαραγωγικής εκμετάλλευσης και της συστημικής θανάτωσής τους.
Νεκροταφεία ζώων
Τον Ιούνιο του 2023 αγελάδες κείτονταν νεκρές σε παραλία της Αυστραλίας έπειτα από πλημμύρες που έπληξαν τμήμα της χώρας, ενώ την ίδια εποχή 18.000 αγελάδες κάηκαν ζωντανές σε μόνο μία φάρμα του Τέξας των ΗΠΑ ύστερα από ατύχημα σε όχημα περισυλλογής κοπριάς που ανεφλέγη, με αποτέλεσμα όλη η μονάδα να παραδοθεί στις φλόγες. Πλημμύρες, πυρκαγιές και ατυχήματα έχουν ως αποτέλεσμα ένας άγνωστος αριθμός ζώων να χάνει συχνά τη ζωή του πριν αυτά θανατωθούν από τους ιδιοκτήτες τους, καθώς η βιομηχανική κτηνοτροφία ελάχιστα μέτρα προστασίας λαμβάνει, αρκούμενη στη διεκδίκηση αποζημιώσεων από κυβερνήσεις και ασφαλιστικές εταιρείες.
Οι κατά καιρούς φρικιαστικές περιγραφές για τον μαρτυρικό θάνατο που χιλιάδες έγκλειστα ζώα βρίσκουν είτε από φωτιά είτε από πνιγμό συχνά προκαλούν το με ημερομηνία λήξης ενδιαφέρον κοινωνιών που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα έχουν υποβιβάσει την αξία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων στο ύψος της εμπορικής τους αξίας. Στις μέρες μας, που η Θεσσαλία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ζώων, το ενδιαφέρον της κοινωνίας και της Πολιτείας εξαντλείται στους κινδύνους που εγκυμονούν η μη έγκαιρη περισυλλογή των πτωμάτων και η υγειονομική ταφή τους, βγάζοντας από το κάδρο τους όρους και τις συνθήκες εγκλεισμού ζώων που δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης από την πλημμύρα. Στις μέρες μας, που το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον των ΜΜΕ στράφηκε στις περιπτώσεις διάσωσης ζώων συντροφιάς και στο δράμα των οικογενειών που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και την οικονομική τους ζημιά, ουδείς έδειξε να ενδιαφέρεται για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πνίγηκαν τα 100.000 και πλέον «παραγωγικά» ζώα που εκτιμάται πως χάθηκαν στον Θεσσαλικό Κάμπο.
Πνίγηκαν φυλακισμένα και παστουρωμένα
Όπως πριν λίγους μήνες στην Αυστραλία, έτσι και στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στον Θερμαϊκό, στο ύψος του Αγγελοχωρίου, περίπου 7 χιλιόμετρα από το Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης, όπου πριν από λίγες ημέρες μιλούσε ο πρωθυπουργός, μια πνιγμένη αγελάδα ήρθε να μας υπενθυμίσει το έγκλημα που συντελέστηκε στη Θεσσαλία και, πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες, στοίχισε και τις ζωές χιλιάδων ζώων. Παρά τα λεγόμενα, για τα ζώα αυτά η Θεσσαλία δεν ήταν το σπίτι ούτε ο τόπος τους. Ήταν φυλακή και κάτεργο, όπου ήταν καταδικασμένα να ζήσουν μέχρι να σφαχτούν. Πρόβατα βρέθηκαν νεκρά και παστουρωμένα, δηλαδή με τα πόδια τους δεμένα. Χοιρομητέρες βρέθηκαν πνιγμένες μέσα στα κάγκελα των κλουβιών τους. Αγελάδες αλυσοδεμένες και κοτόπουλα σε κλειδωμένα υπόστεγα βρήκαν φριχτό θάνατο και καμία συζήτηση δεν θα ανοίξει για τους κανόνες ασφαλείας που πρέπει να διέπουν ακόμα και αυτές τις φυλακές τους, αφού πολλές φορές ένα τέτοιο κόστος θεωρείται περιττό και στις περιπτώσεις που γίνει το κακό, υπάρχει πάντα ένα σημαντικό ποσοστό αποζημίωσης που θα καλύψει κάποια έξοδα για τη δημιουργία νέου «ζωικού κεφαλαίου».
Μια ιστορία προδιαγεγραμμένου θανάτου, με τον θάνατο, όταν έρχεται νωρίτερα του σφαγείου, να διαταράσσει την κανονικότητα της εκμετάλλευσης εκατομμυρίων ζώων και τον κύκλο εργασιών ενός τομέα παράγωγης και εμπορίου που αντιμετωπίζει έμψυχα και συναισθανόμενα πλάσματα μονάχα ως οικονομικά μεγέθη. Μια ιστορία χωρίς φωνή, καθώς οι κραυγές απελπισίας, πόνου και φρίκης αυτών που πνίγονται ή καίγονται δεν φτάνουν ποτέ στα αυτιά μιας κοινωνίας καταναλωτών που τρέφεται από τη σκλαβιά, την εκμετάλλευση και τη θανάτωση αυτών που δεν έχουν φωνή να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή και σε έναν ειρηνικό θάνατο.
