Το Μάιο του 2019 είχα βρεθεί σε μια πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στο Βερολίνο. Γενικώς οι διαδηλώσεις αυτές στη συγκεκριμένη πόλη, την συγκεκριμένη μέρα έχουν μια ταραχώδη προϊστορία. Εκείνη την περίοδο είχαν ξεκινήσει οι μεγάλες διαμαρτυρίες για την εκτόξευση των τιμών των ενοικίων και οι πρωτοβουλίες για την απο-ιδιωτικοποίηση των κατοικιών, οργανώνοντας μάλιστα και ένα σχετικό δημοψήφισμα στην πόλη. Το κλίμα δηλαδή ήταν σχετικά τεταμένο στην πρωτεύουσα της Γερμανίας.
Η συγκέντρωση γινόταν στο Γκρούνεβαλντ, μια από τις πιο ακριβείς συνοικίες της πόλης. Στόχος της, όπως σαρκαστικά τόνιζαν οι ομιλητές να θυμίσουν στους πλούσιους ότι «υπάρχουν και οι φτωχότεροι». Κάποιοι από τους ευκατάστατους κυρίους και κυρίες της περιοχής δήλωναν ανήσυχοι από την συγκέντρωση όλων αυτών των «εναλλακτικών» στην ήσυχη και καταπράσινη γειτονιά τους.
Ενώ η συγκέντρωση είχε αρχίσει και ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται και τα συγκροτήματα έπαιζαν «δυνατές μουσικές» κάπου διακριτικά σε μια άκρη παρακολουθούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις. Πλησιάζοντας είδα στην πλάτη ενός αξιωματικού να γράφει «διαμεσολαβητής». Τον πλησίασα και τον ρώτησα τι ακριβώς έκανε εκεί. Μου εξήγησε ότι καθήκον του ήταν να επικοινωνεί με τους υπεύθυνους της συγκέντρωσης, έτσι ώστε αν προκύψουν εντάσεις ή κάποιο επεισόδιο να προσπαθήσουν να προλάβουν την όποια κλιμάκωση και να αποφευχθεί έτσι κάποια σύγκρουση με πιθανούς τραυματισμούς εκατέρωθεν. Στα ειρωνικά σχόλια κάποιων διαδηλωτών και στα φαρμακερά βλέμματα των περισσότερων οι αστυνομικοί απλώς δεν απαντούσαν. Η συγκέντρωση αυτή ολοκληρώθηκε τελικά ειρηνικά και χωρίς παρατράγουδα.
Μιλάμε για τη γερμανική αστυνομία, που δεν φημίζεται για την «απαλότητά» της και την «αναπολεσματικότητά» της, όταν πρόκειται για ζητήματα καταστολής.
Μερικούς μήνες αργότερα στη Μόρια, στη Λέσβο με αφορμή ένα μικροκαβγά, που κανείς δεν κατάλαβε που οφειλόταν, είδα τα ελληνικά ΜΑΤ να μπουκάρουν στο δρόμο, που είχαν κατασκηνώσει όπως-όπως οι πρόσφυγες μετά τη φωτιά στον καταυλισμό και να πετάνε αλόγιστα δακρυγόνα μέσα σε μικρά παιδιά, για να «ηρεμήσουν» την κατάσταση. Είναι ένα θέαμα που δύσκολα θα ξεχάσω. Μωρά να κλαίνε, μανάδες να ουρλιάζουν, κάποιοι πιστιρικάδες να προσπαθούν να βρουν πέτρες για να σημαδέψουν τις ασπίδες των δυνάμεων της «τάξης».
Τα θυμήθηκα όλα αυτά το τελευταίο τριήμερο βλέποντας την Ελληνική Αστυνομία να προχωρά χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση σε επιθέσεις με χημικά και δακρυγόνα απέναντι σε απολύτως ειρηνικούς διαδηλωτές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδήμων» σε θέματα ασφαλείας για να διαπιστώσει ότι η χρήση τους, όπως και η συνολικότερη συμπεριφορά των αυτοθεωρούμενων «ράμπο» ήταν στην καλύτερη περίπτωση υπέρμετρη. Δεν είναι πλέον ένα «τυχαίο γεγονός». Η πρακτική της αστυνομίας δεν είναι η αποκλιμάκωση, αλλά η κορύφωση της έντασης, ως μοναδική επιλογή αντιμετώπισης κάθε διαμαρτυρίας ειρηνικής ή μη.
Το ερώτημα που θέτει οποιοσδήποτε λογικός πολίτης βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες στο Σύνταγμα και στο οποίο θα έπρεπε να απαντήσουν οι αρμόδιοι, με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό κατ' ευφημισμό «Προστασίας του Πολίτη» είναι απλό: Είναι τόσο κακά εκπαιδευμένες οι αστυνομικές δυνάμεις στη χώρα μας, που πρέπει να αντιμετωπίζουν με αλόγιστη και προκλητική βία κάθε κοινωνική εκδήλωση διαμαρτυρίας; Είναι το «λυμένο τους για καβγά ζωνάρι» δείγμα πανικού ή τελικά θέλουν απλώς να τρομοκρατούν προκαταβολικά τον κόσμο για να του στείλουν μήνυμα να «μείνει σπίτι του»; Το ένα βεβαίως δεν αποκλείει το άλλο. Ο δικός τους φόβος απέναντι στη λαϊκή οργή εμφανώς προκαλεί ως αντανακλαστική αντίδραση την προσπάθεια να προκαλέσουν φόβο στους πολίτες. Αυτό όμως δεν είναι δείγμα ούτε «ευρωπαϊκής» χώρας, ούτε κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τέτοιες μεθόδους χρησιμοποιούν άλλα καθεστώτα. Και συνήθως η κατάληξη δεν είναι καθόλου ευχάριστη.
Και κάτι επίσης σημαντικό. Τίνος ιδέα είναι να κυκλοφορούν ένστολοι με «παπάκια» μέσα στις διαδηλώσεις, να ανεβαίνουν οδηγώντας σαν τρελοί στα πεζοδρόμια, να διακινδυνεύουν τόσο την δική τους ακεραιότητα, όσο και εκείνη συχνά αμέριμνων πολιτών. Η συγκεκριμένη ομάδα συμπεριφέρεται πλέον τις περισσότερες φορές σαν ομάδα χούλιγκανς, που έχει ξεκινήσει «πορεία με μηχανάκια» για ραντεβού θανάτου με αντίπαλους οπαδούς-τραμπούκους. Σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Υποψιάζομαι ούτε καν σε χώρα της πολύπαθης Λατινικής Αμερικής. Ασε που εκεί τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστον έχουν πλέον βελτιωθεί, ενώ εδώ μοιάζουμε να τρέχουμε με ταχύτητες «Intercity» πίσω στο χρόνο.
