Κάθε χρόνο πάνω από 111 εκατ. ζώα βρίσκουν φριχτό και επώδυνο θάνατο σε διάφορα επιστημονικά εργαστήρια για το «καλό» της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με μελέτες, το 90% αυτών των πειραμάτων αποτυγχάνει στο να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα όσον αφορά το «καλό» της ανθρωπότητας, αφού από τις θανατώσεις δεν προκύπτουν θεραπείες σε ασθένειες για την αντιμετώπιση των οποίων πραγματοποιούνται δοκιμές φαρμάκων σε ζώα.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ιστορίες χωρίς φωνή / Τα εργαστήρια του θανάτου
Τα χαμηλά αυτά ποσοστά δεν φαίνεται να πτοούν το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ, που χρηματοδοτεί και δαπανά κάθε χρόνο το ήμισυ του ετήσιου προϋπολογισμού του, περίπου 19 δισ. δολάρια, για τη χρηματοδότηση μελετών και πειραμάτων σε ζώα. Μόνο που πίσω από μια γενική περιγραφή πειραμάτων που διεξάγονται για την ανακάλυψη φαρμάκων και θεραπειών κρύβεται και μια τεράστια βιομηχανία δοκιμών σε ζώα που υπηρετεί μια διεστραμμένη αντίληψη της ανθρώπινης γνώσης, όπως, για παράδειγμα, ένας αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, που την τελευταία πενταετία έχει χρηματοδοτηθεί με 1,9 εκατ. δολάρια για να πειραματίζεται σε κουκουβάγιες.
Πόσο σοφούς θα μας κάνει το ανοιχτό κρανίο του συμβόλου της σοφίας; Από την αρχαιότητα η κουκουβάγια ταυτιζόταν με τη σοφία. Οι αρχαίοι Έλληνες τη θεωρούσαν το σύμβολο της θεάς Αθηνάς και δεν είναι τυχαίο ότι ένας μεγάλος αριθμός των νυκτόβιων αυτών πτηνών κατοικούσε μέσα στον Παρθενώνα. Πώς τώρα οι κουκουβάγιες κατέληξαν να βασανίζονται μέχρι θανάτου για να ικανοποιηθεί η ανθρώπινη επιστήμη και κάποιοι επιστήμονες να δηλώσουν σοφότεροι είναι ένα από τα σκοτεινά ερωτήματα ενός κόσμου που έχει νομιμοποιήσει στο όνομα της γνώσης τα εγκλήματα εις βάρος των ζώων.
Τα τελευταία χρόνια, ένας καθηγητής του Τζονς Χόπκινς, ο Σρις Μισόρ, χρηματοδοτείται για να ανοίγει το κρανίο μιας ζωντανής κουκουβάγιας και να εισάγει ηλεκτρόδια στον εγκέφαλό της για να καταγράφει τις αντιδράσεις της, καθώς τη βομβαρδίζει με θορύβους και φώτα. Το συγκεκριμένο πείραμα έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή καταστροφή του εγκεφαλικού ιστού της κουκουβάγιας, που σύντομα καθίσταται άχρηστη στον επιστήμονα, ο οποίος, αν και παραδέχεται ότι η διαδικασία είναι ιδιαίτερα επώδυνη, επιμένει στα πειράματα υποστηρίζοντας πως με τον τρόπο αυτόν συγκεντρώνει πολύτιμες πληροφορίες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν στο να κατανοήσουν οι επιστήμονες γιατί άνθρωποι με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής (ADHD) δυσκολεύονται να επικεντρωθούν. Πέντε χρόνια βασανιστηρίων και αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων δεν έχουν φανεί ακόμα αρκετά για να βρει τις απαντήσεις του ο Σρις Μισόρ, ο οποίος, παρά τις καταγγελίες φιλοζωικών οργανώσεων, συνεχίζει το επιστημονικό του έργο με την άδεια της αμερικανικής Δικαιοσύνης, που έχει απορρίψει τις μέχρι σήμερα καταγγελίες για τον συστηματικό βασανισμό και τη θανάτωση εκατοντάδων πτηνών στα εργαστήρια του Τζονς Χόπκινς.
Τι προσφέρουν τα ραμμένα μάτια μιας μαϊμούς;
Η Μάργκαρετ Λίβινγκστον, πειραματίστρια στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έχει περάσει τα τελευταία σαράντα χρόνια, σχεδόν ολόκληρη την καριέρα της, βασανίζοντας ζώα. Μια επιστήμονας που χρηματοδοτείται αδρά για να βασανίζει μαϊμούδες. Μια επιστήμονας που ειδικεύεται στο να παίρνει νεογέννητες μαϊμούδες από τις μητέρες τους και να τους ράβει τα μάτια ώστε να μην μπορούν να δουν ώστε στη συνέχεια να μελετήσει πόσο βλάπτει η τύφλωση τον εγκέφαλό τους και την οπτική τους ανάπτυξη. Το ζητούμενο για τη Μάργκαρετ Λίβινγκστον είναι οι νεαρές μαϊμούδες να μην δουν το πρόσωπο ανθρώπου ή άλλης μαϊμούς για έναν ολόκληρο χρόνο. Κι αυτό επιτυγχάνεται είτε με το ράψιμο των ματιών της μαϊμούς ή την επαφή του ζώου για έναν χρόνο μόνο με ανθρώπους που έχουν πλήρως καλυμμένα τα πρόσωπά τους. Παράλληλα, το πείραμα εμπεριέχει και την εμφύτευση χειρουργικών ηλεκτροδίων στον εγκέφαλο της μαϊμούς για να καταγράψουν οι επιστήμονες πώς τα στερημένα εγκεφαλικά κύτταρα των πειραματόζωων ανταποκρίνονται σε οπτικές ενδείξεις.
Κι αυτό είναι κάτι που ονομάζεται επιστήμη. Είναι κάτι που ονομάζεται έρευνα για το «καλό» της ανθρωπότητας, μολονότι κάποιες οργανώσεις το αποκαλούν ψύχωση και ζητούν το κλείσιμο του συγκεκριμένου εργαστηρίου του Χάρβαρντ, που δέχεται στις τάξεις του μια επιστήμονα που έχει, μεταξύ άλλων, καταλήξει στο φοβερό και τρομερό συμπέρασμα ότι οι μητέρες μαϊμούδες βιώνουν ένα έντονο συναισθηματικό στρες όταν τους αφαιρεί με τη βία τα νεογέννητα μωρά τους, γι’ αυτό, όπως αναφέρει και στις σημειώσεις της, συχνά αναγκάζεται να τις ναρκώνει για να μην ουρλιάζουν. Τόσο μπροστά έχει πάει η ανθρώπινη επιστήμη και σ’ αυτή την επιστήμη καταλήγουν τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων, που μπορεί να μην απολαμβάνουν τις υπηρεσίες της δημόσιας Υγείας, αλλά υποχρεώνονται να πληρώνουν τις διαστροφές κάποιων ερευνητών που βασανίζουν ζώα για το «καλό» μιας ανθρωπότητας που συνήθως δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στα εργαστήρια του θανάτου.
Μαθήματα φρίκης
Εκτός από τα πειραματόζωα, υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο περισσότερα από 20 εκατ. ζώα κακοποιούνται συχνά μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια μαθημάτων σε σχολεία και πανεπιστημιακές σχολές. Περίπου τα μισά από αυτά σκοτώνονται και χρησιμοποιούνται για ανατομή στην τάξη. Άλλα βασανίζονται όσο είναι ακόμα ζωντανά, κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικού χαρακτήρα πειραμάτων Βιολογίας και Ψυχολογίας. Αυτή είναι μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της δεν μπορούν να μας την πουν γιατί δεν έχουν φωνή να την πουν. Ας γίνουμε η φωνή τους.
