Αστραφταν τα πλακάκια από την πάστρα, κι ας κόντευε απόγευμα στο κεντρικό σούπερ μάρκετ της περιοχής, που παλιότερα ονομαζόταν μπουτίκ τροφίμων, για να ξεχωρίζει από τα συνοικιακά μπακάλικα στη γειτονιά που μπορούσαν να εφοδιάζουν τα νοικοκυριά μονάχα με κονσέρβες και φρέσκο γάλα.
Σήμερα κανένας επιχειρηματίας δεν χρησιμοποιεί τον όρο μπουτίκ. Δείγμα ότι η ποιότητα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η ποσότητα είναι αυτή που μετράει· σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Ο ανδρισμός μετριέται με τις πρώην, τα οχήματα από τα κυβικά και τα άλογα, ενώ παλιά αρκούσε μόνο ένα.
Τα κινητά τηλέφωνα από τη χωρητικότητα και την ανάλυση.
Η θηλυκότητα και η αξία της γυναίκας με τα παιδιά που έχει γεννήσει. Όσο περισσότερα τόσο καλή και γόνιμη.
Ετσι, στην πορεία των χρόνων ξέφυγε η κοινωνία μας από το μπακάλικο των 70 τετραγωνικών και κάποιων επιπλέον για αποθήκη, που όλο μαζί φωτίζονταν από μια εξηντάρα λάμπα και ένα πορτατίφ δίπλα στο τεφτέρι, και μπήκαμε στην εποχή των υπερκαταστημάτων με τις ταμιακές μηχανές και τις ανέπαφες συναλλαγές που μοιάζουν κάπως και με τις σύγχρονες σχέσεις.
Και κάθε πρωτομηνιά ξεχυνόταν ο κοσμάκης στα ολοφώτιστα σούπερ μάρκετ με τα γυαλισμένα πλακάκια και τα τακτοποιημένα ράφια για να γεμίσουν τα καρότσια.
Βουνό τα καλούδια για το σπίτι, που θα έκαναν τα ντουλάπια του σπιτιού να μην κλείνουν από το φόρτωμα. Προμήθειες για ολόκληρο τον μήνα. Και κάθε βδομάδα, λαϊκή και έπειτα στο χασάπικο.
Εικόνες που μοιάζουν τόσο μακρινές και σε λίγο θα μοιάζουν ακόμα περισσότερο. Το μόνο ίδιο με μόλις δύο χρόνια πριν είναι οι φωτισμένοι διάδρομοι και τα τακτοποιημένα ράφια, που έχουν όμως μεγαλύτερα κενά. Όχι από την υπερκατανάλωση, αλλά από τις συσκευασίες που μίκρυναν για να αντέχει το βαλάντιο του μεροκαματιάρη να αγοράζει.
Διαβάζοντας τις συσκευασίες, είναι σαφής η διαφορά. Λιγότερο περιεχόμενο προς συγκράτηση της ανατίμησης, ώστε να καθίσταται το προϊόν προσιτό μετά την ανατίμηση ή υπέρογκες αυξήσεις στα συσκευασμένα που η ποσότητα δεν μπορεί να αλλάξει και οι πωλήσεις μετριούνται πλέον με το μερίδιο της αγοράς και όχι με τους τόνους που αγοράστηκαν.
Ολα λιγότερα, με εξαίρεση τα έσοδα των δημόσιων ταμείων από τους φόρους στις ανελαστικές δαπάνες, τα έσοδα των εταιρειών ενέργειας που δεν μάθαμε ποτέ πόσο φορολογήθηκαν τελικά και τα μπόνους παραγωγικότητας που εισπράττουν τα μεγαλοστελέχη για την αύξηση των εσόδων. Προ φόρων φυσικά.
Κι έτσι, εκεί που παλεύαμε να μικρύνουμε τον μήνα να βγει οικονομικά, τώρα μικραίνουμε το ζωνάρι για να βγει διατροφικά.
