Αν πράγματι το σχέδιο του Κώστα Μπακογιάννη είναι να κάνει την Αθήνα πιο πράσινη, τότε στον Μεγάλο Περίπατο το πέτυχε. Στη σκαμμένη λωρίδα γης επί της Πανεπιστημίου έχουν φυτρώσει μικρές-μικρές ακακίες, δέντρα που αποκτούν μεγάλο ύψος και αναπτύσσουν κλαδιά με πυκνή φυλλωσιά. Βέβαια, αν τα δέντρα κατάφερναν όντως να μεγαλώσουν, μετά θα βρίσκονταν αντιμέτωπα με τις νέες κηπουρικές μεθόδους που εφαρμόζει η εργολαβική εταιρεία Unison σε όλον τον δήμο, ακρωτηριάζοντάς τα για να τα κλαδέψει (ΑΥΓΗ, 16.4.22).
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Τάσος Γιαννόπουλος - Κώστας Παπαντωνίου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΒΙΝΤΕΟ: Νίκος Κοκοβλής
Στην πραγματικότητα, έχουμε δύο κομμάτια του ίδιου παζλ παρεμβάσεων, που κάνουν την Αθήνα αφόρητη, με την αίσθηση να γίνεται εντονότερη τώρα που οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν κατακόρυφα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μνημειώδη καθυστέρηση υλοποίησης του έργου, σε σημείο που βρέθηκε χρόνος να φυτρώσουν νέα δέντρα. Η εγκατάλειψη και η πλήρης απουσία εργασιών συμπληρώνονται από τα διάσπαρτα σκουπίδια στον χώρο και τα πανιά-κουρέλια, που διαφήμιζαν προηγουμένως τη διαπλάτυνση του πεζοδρομίου και τις δεντροφυτεύσεις.
Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε μια συρρίκνωση του πρασίνου της πόλης με τον άγαρμπο περιορισμό των κλαδιών του. Μια συρρίκνωση όμως που δεν μένει εκεί, αλλά φτάνει μέχρι το ξερίζωμα σε άλλα σημεία της Αθήνας λόγω των εργασιών για τους νέους σταθμούς του μετρό. Τα πλατάνια έξω από τη Νομική δεν υφίστανται πλέον. Η πλατεία Κολωνακίου έχει μετατραπεί σε φαλακρό τοπίο. Κι έπεται συνέχεια σε σειρά περιοχών του κέντρου, όπου χώροι-ανάσες για την τσιμεντούπολη θα μετατραπούν σε περιφραγμένα με λαμαρίνα εργοτάξια, τα οποία θα μείνουν έτσι για τα επόμενα 8-10 χρόνια.
Η αίσθηση της σύγχυσης και της σκόνης επιτείνεται με μια σειρά ακόμη από έργα σχεδόν σε κάθε τετράγωνο της πόλης, απ’ άκρη σ’ άκρη της. Σκαμμένη η Σταδίου, σκαμμένη η Φωκίωνος Νέγρη, σκαμμένη η πλατεία στο Θησείο. Μα θα γίνει η πόλη ομορφότερη. Μπορεί. Αν κι η έμπνευση για τον Μεγάλο Περίπατο έχει αποτυπωθεί στην κοινή μνήμη για τις τσίγκινες ζαρντινιέρες με τα ξεραμένα φυτά.
Τρία τυχαία παραδείγματα ταλαιπωρίας. Η Ρίτα ήρθε από την Αυστραλία, όπου μένει πολλά χρόνια, για να βρει διαμέρισμα στην πατρίδα της, στην Ελλάδα, και να επιστρέφει συχνότερα. Τελικά, έπεσε κάτω στο φανάρι της Ερμού. «Λείπω πολλά χρόνια από την Ελλάδα κι όποτε έρχομαι είναι χειρότερα και χειρότερα» λέει με φόντο μια μπετονιέρα φορτηγό. Η πτώση της προκλήθηκε στην προσπάθεια να μην βρεθεί στο εργοτάξιο της πλατείας Συντάγματος στην κάτω πλευρά, πηγαίνοντας τελικά από σημείο που «το πλακάκι δεν είναι φτιαγμένο». «Είμαι 15 μέρες εδώ και θέλω να φύγω».
Η κυρία Ξανθή είναι περαστική στην πόλη. Έρχεται για να την περπατήσει. Μόνο που δεν μπορεί να τη χαρεί ακριβώς. «Κάνουν τόσα έργα για να δικαιολογήσουν τις σπατάλες. Δεν υπάρχει πουθενά πράσινο, δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, είναι παντού τσιμέντα».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κλειστά περίπτερα έναν χρόνο αντί για τρεις μήνες
Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη για τον εργαζόμενο. «Με δυσκολεύει πολύ ο θόρυβος. Έχει πολύ θόρυβο, πολλή σκόνη, δεν μπορείς να δουλέψεις με τίποτα, τυφλώνεσαι. Ο κόσμος περνάει από μια μικρή χαράδρα, αυτή που αφήνουν τα έργα, και περνάνε όλοι μαζί και στη συνέχεια τρέχουν να φύγουν από το σημείο» λέει ο Γιάννης που κάνει promotion στην Ερμού. «Όλη η Ελλάδα είναι ένα εργοτάξιο. Εγώ αγαπώ πάρα πολύ το πράσινο, θα ήθελα περισσότερες πλατείες και χώρους γυμναστικής. Ποδηλατόδρομο. Το να σκάβεις συνέχεια δεν είναι όμορφο».
Θα αντιτείνει κάποιος ότι τα lockdown και η τεράστια μείωση των Ι.Χ. στους δρόμους ήταν μια ευκαιρία για παρεμβάσεις που θα ευνοούσαν τη βιώσιμη κινητικότητα. Αυτό επιχείρησαν να κάνουν και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Φαίνεται όμως ότι ο δήμαρχος της Αθήνας μάλλον βρήκε πρόφαση για μερικά προαποφασισμένα έργα βιτρίνας, που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα -και αυτά από τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που ανακαινίζονται- διαμορφώνουν στην πραγματικότητα ένα πλέγμα παρεμβάσεων που καταπονεί πολύ την καθημερινότητα όσων ζουν και κινούνται στην πόλη.
